Ranking

jednak po 10 latach mój ulubiony kwiat nie wraca do łask a powoli odchodzi w zapomnienie Rozlała się różem wśród okien na ścianie, kierując do słońca swój urok poranny, jakby chciała mówić i w niebiosa zanieść, że mieszkają w domu na wydaniu panny. Wystrzeliła ku niebu kwiecistą łodygą, zapomniana w miastach ozdoba ogródków. Do słońca zwrócona zda się wołać: "przybądź i wśród mgieł porannych dziewczęce strąć smutki”. Sierpień 2009

Jak tu odpowiedziec kiedy zycie husta moze lepiej nic nie mowic zamknac szczelnie usta

15.04.1912r. Migocą jeszcze gwiazdy w morzu dusz odbite Lecz gaśnie już powoli czuły promień światła, Próbując stale kruszyć zimne szkło zwierciadła Bym mógł choć raz ostatni o ratunek krzyczeć. Przez oczy na wpół martwe swoją przyszłość widzę I czuję jak w pośpiechu wlewa się do gardła By w płucach mi zastygnąć jak skorupa twarda, A wszędzie coraz ciemniej, wokół coraz ciszej. Zostawiam ci wspomnienia o dziewiczym rejsie I statku co ożywił naszych uczuć bukiet, By zawsze świeżym kwiatem było twoje serce, To serce co odpływa w pełnej łez szalupie. Na wieki już zostanę tej otchłani więźniem Lecz nigdy snów o tobie nie pokona smutek. ---

Tak kurczowo się trzymam komfortu, że mam skurcze od tego trzymania; świat się zmienia i zmiany pociąga a ja komfort mam - do utrzymania. Tak kurczowo się trzymam komfortu bo wygodnie jest, i komfortowo a gdy nagle ktoś z boku zapyta to mu wyznam, że ciężko mi z sobą bo zaparłam się, że tak być musi, że tak chcę, że to moje jestestwo, że nie spada się z tego poziomu, lecz zachować go trzeba: to męstwo. Lecz co znaczy, że życie ucieka, jedenasta godzina, wciąż w pracy. Serce stuka a plan wykonany, PKB podnosimy rodacy.

@Nata_Kruk, @Wędrowiec.1984, @Waldemar_Talar_Talar, @Marek.zak1, @Ewula, @Gaźnik, @Silver, @Marcin Krzysica, @Jacek_Suchowicz Dziękuję za wasze głosy i komentarze. Nie chcę się tutaj rozpisywać. Moje stanowisko chyba dość jasno określa już powyższy wiersz. Pozdrawiam wszystkich mających serce we właściwym miejscu, tych ludzkich w dobrym tego słowa znaczeniu.

Sadza Byłem od powietrza lżejszy, jakbym tu nie mieszkał wcale, sponad ramion oddech śmierci skrzydła spinał mi jak żagle. Aureolę w łóżku matki słaby, deliryczny demiurg zgniótł, dziecięce lata skrwawił, sycząc: „nic nikomu nie mów”. Kłamali, że będzie dobrze, na trumnę rzucając ziemię, zamieszkał we śnie pod oknem, ten pająk wpatrzony we mnie. Leciałem, śpiewałem o nas, mówią, że cuda da wiara, spaliła mnie w niebie wojna, na świat pyłem czarnym spadam.

starych aut out out out out out out a przecież przenikniętych człowiekiem nie kocha się też starych ciał ciau ciau ciau ciau ciau ciau a przecież przenikniętych Bogiem

w tłumie znajdujesz mnie metaforą umiejętnie stosujesz przerzutnię inwersjami rozmowę osładzasz rymem bawisz rytm prosi do tańca w tany pójdziemy? zbędne podłogi cenne dywany kandelabry na ścianach wirujemy – lecą skry krętym wersem prowadzisz w sady ocieramy się czasem o pnie miękkie gruszki spadają na głowy klapsy

Ja jestem nick, ty jesteś nick, nikt o nas się nie dowie. Nie będzie wiedział nigdy nikt, co siedzi w naszej głowie. Tu każdy mądry, wykształcony, kasa, sukcesy i kobiety. Nikt się nie boi pięknej żony, lecz ściema to, niestety. W realu żona nieciekawa, i kasy wciąż brakuje, a w necie ciągle trwa zabawa, co nic cię nie kosztuje. Gdy nick się znudzi, weź nowego, zaloguj się na nowo. Bądź znowu panem świata tego, gdzie fajnie, kolorowo. Tu jesteś gościem, Casanową, sukcesy, kasa i kobiety. W laptopie wszystko odlotowo, lecz w życiu nie. Niestety.

ja tylko chciałam, dobra, powiem nie przebierając zbytnio w słowach, że z pitraszeniem mi nie idzie, że wolę pisać niż gotować znać się na ziołach i przyprawach, wybierać i opiekać mięsa, wolę się skupiać na poezji neologizmów smacznych kęsach kto wie, a może kiedyś trafię poetę o podobnych gustach wciąż będę go karmiła wierszem, co się rozpływa w jego ustach

Sierpień kapią syczące bogów plwociny nie daj się prosić choć popatrzymy świt nam się złuszczy agonia cień zje za sierpniem tęsknię chociaż trwa jeszcze

Za podwórzem, niedaleko drogi obok domu, gdzie powojnik rośnie kwitł pośród zbóż słomkowych chabrowy bławatek w czasie późnej wiosny stoi chaber prosty i modry jedyny wśród niebiańskiej odmiany przy nim w sąsiedztwie gości mak czerwony, w chabrze zakochany zwyczajny chaber bławatek i lecznicze ma właściwości na serce, na nerki, na oczy dla życia - pełnego wdzięczności skromny kwiat pośród złotych łanów kobiercem barwnym się ścieli raz różowy, zielonkawy, liliowy jakby wyszedł z wielobarwnej kąpieli on wyszedł z kąpieli, modrej, atłasowej z makami ku niebu się skłania chaber bławatek, na polu wśród zbóż wart jest zapamiętania.

Słyszę coś, że games ova i widzę trzy naboje w locie ale sztucznie się przeciągam bo wiem, dostanę za swoje! Strzelają mi palce od bota jakby został w mej głowie (ale społeczny od środka) aż wypadną przez dłonie. Słowa. Rozpaczy! że człek ludzki i szczery a uczucia nie wypełnią numery bo prędzej padną wam serwery! Czyli łapię paluszki dla życia bo brak mi baterii w odbiciach i jest wciąż godnie i głodniej bo prawdziwa czy pustynia i w której formie wybrać... Dziś wypełnia nas grafika.

ja mówię a potem mówisz ty oczy uciekły i usta mkną dalej w niepocałunkach coraz głębszy rów jar ja a potem ty nikniemy nikczemni w ersatz'ach (ach...) miłości

wyrastają kwiaty z ciszy wyrastają słowa ja i ty

gdy niemożliwe jawi się możliwie udaje proste a jest krzywe i krzyczy TAK ! dostrzegam jedno małe "nie"... stojące z boku. wbija wzrok w ziemię, … milczy.

John Steinbeck łąka to dla nich straszna przestrzeń omijają też lasy a ogrodu wcale nie znają trzeba im pomóc w drodze bo widzą tylko światła czerwone czerwone czerwone czerwone czerwone...

Panna jak malwa :) ladnie i kwieciście. pozdrawiam.

czasami gesty, spojrzenia powiedzą więcej, niż wiązka słów, chciałaby przebić krtań. wkłuwa myśli w czubek języka, pod nim krople śliny tworzą dźwignię, rośnie zawahanie. studzi komórki, z wolna oswaja logikę. zwężeniami przedziera się sygnał. próbuje ujarzmić burzę, ale racje pęcznieją dookoła... bajora wypluwanych zdań, że aż cuchnie. milczenie łata uprzejmości, by zapłacić pięknym za nadobne, a czasowi już od dawna czezną wskazówki. wysiadam. pod prąd przemierzam zmierzchy, szkoda, że nie ma z kim. sierpień, 2019

Marlett... cieszy odbiór, gdy czytelnik pisze o znalezieniu emocji w treści, a pod prąd... ano, tak zawsze trudniej... ;) Czarku... puppa... :) trzeba to wziąć po rozwagę. Jest fizyczność, to chyba dobrze, ale niech nie powala... ;) Bardzo Wam dziękuję za pozostawione ślady na moim poletku. Ślę pozdrowienie obojgu.

kiedy byłem małym chłopcem to świat dla mnie nie był obcy na podwórku; piłka „berek” za to w domu i w niedzielę galibardka chińczyk tysiąc aby wygrać wszyscy myślą wtedy wszyscy duzi mali się bawili i się śmiali gdy mi dzieci dorastały to świat choć się zdawał mały wciąż czarował swym urokiem w bajkach niosąc myśli złote „super mario” gra na topie szachy modne w Europie chociaż z komputerem grane wspólna radość przed ekranem a dziś wnuki gładzą szlify ciągłych pragnień nikt nie zliczy niezależnie jak z pogodą przez internet grają z sobą żadne samo nic nie powie rośnie laptopowy człowiek pokolenie mnie przeraża - pomarudził sobie dziadzia

nie o różach tutaj mowa choć o smutkach i o pannach co w rozterkach nie tkwią krótko wybierają przebierają jak w kartoflach aż dobiorą dorodnego sobie chłopa zamykają swe dzieciństwo przed ołtarzem tworząc prozę w której wszystko się wydarzy zaś przed domem wyróżowić nic się nie chce czas przemija zastygł zegar w pustym geście

Miałam i ja róże co smutki splatały jak warkocze panny różaną obwódką. Miałam ci ja piękny przekobierzec cały i panny szczęśliwe jedną porę krótką. Ale już wiem przecież, że wszystko przemija: zapach, kolor, lato - mija także zima. I smutki i panny, odchodzące kwiecie zapamiętać warto lecz żyć dalej przecie.

Zdaje mi się że wiersz bardzo na czasie, a już na pewno dla ludzi w wieku „produkcyjnym“. Utożsamiam się i zabieram wiersz ze sobą. ;) pozdrawiam

Czasem trzeba coś powiedzieć w innym języku, żeby lepiej zrozumieć w swoim ;) przynajmniej ja tak mam. Też uważam, że komentowanie na gorąco (albo na chłodno ;)) bardzo wzbogaca zarówno piszących jak i czytających. Na pewno znajdziemy :) również z serdecznością pozdrawiam Cha, cha :) bo to polityka ukryta ;) Cóż, znaczenie słów ewoluuje, niektórych mi szkoda, np. pięknej, niewinnej, widzianej oczami dziecka tęczy... zdrówka też

więc się trzymam kurczowo komfortu i korzystam ze wszelkich dobrodziejstw lecz czasami to muszę coś potruć na psychikę na pewno pomoże rozładuje wszelakie napięcia zwłaszcza kiedy skasuje swe dzieło ktoś mi coś tam napisać ma chęci światło zgasło i wszystko zniknęło :)

Nie ma Cię, bo nikt nie może Cię zobaczyć... Jesteś, bo ciężko Cię zapomnieć... Ukryłam Cię w sobie, w mojej głowie, byś mi nie uciekł dokądkolwiek. Tak głośno krzyczę, że Cię nie chcę i wprost proporcjonalnie pragnę! Dla świata MY nie istniejemy, a dla NAS świat jest nierealny.

Układam piórem Na szarym papierze Listy miłosne nierymowane Tworzę gałązką Na złocistym piasku Odcienie poezji Piszę na niebie chmurami O tym co było kiedyś Między nami Szumi wiatr za oknem Nadal jesteś daleko Od miłości Ode mnie Klaudia Gasztold

Super! Tak trzymaj:)) @Silver dziękuję:))

jestem małą częścią tego co rodzi czas chwilą żadną ważną treścią która nie blaknie zamykam oczy umieram odradzam z każdym początkiem świata do punktu w którym dla mnie zatrzyma się ziemia i chaos pomiędzy byciem a pauzą Sylwia Błeńska 12.08.2019

Przestań dziadziu już marudzić skończył się młodości taniec miast się marudzeniem trudzić siądź w fotelu, weź różaniec ;)))

Gdy mnie ukoi szafir smutku i melancholii skryje beż, spłyną zegary powolutku na drodze ciebie spotkam gdzieś. A wtedy ujmiesz mnie pod rękę, nim się spostrzegę ruszysz w dal. Powspominamy życie piękne minionych chwil nie będzie żal. Jeszcze z dystansem okiem rzucę na swe kolejne …dziesiąt plus. Szepniesz do ucha: zostaw smutek, bo nowe życie jest tuż, tuż. Wpadniemy w jakiś ciemny tunel. Czasoprzestrzeni wchłonie wir, by inny wymiar lekko unieść, w światłości strzepać ziemski pył. „Dopiero teraz zaczniesz życie” Tak na odchodne rzucisz mi: „Poznasz co piękne i co liche, więc twórz i działaj – w miłości tkwij!!

najmilsza chwila kiedy zasypiam nocą powiedz mi powiedz dlaczego więzisz mnie widzę przez okno wszystkie zniewalające pory roku lepiej posadź za kratami to sprawiedliwy wyrok i tak na wieki jestem twoja smutek ogarnia bez powodu obudzona rano

W punkt wszystko Panie Marku. W dziesiątkę ;)

Dzisiaj rejs po Szprewie i cały czas miałem przed oczami wlewającą się do płuc lodowatą wodę. Siła poezji:)))

Potęgujące się po każdym bliskim kontakcie z matką naturą :) Dzięki i pozdrawiam