Ranking

Sponad wierzchołków chmurnych sosen, co niebu szumią z rana poprowadź wietrze moje kroki, bo jestem zakochana. Poczęstuj serce, duszę chłodem orzeźwiającej rosy, myśli pomieszaj z liśćmi kalin i wetknij w jasne włosy. Nawet nie pytaj, co tak kocham, to sprawa oczywista, bo wszystkich rzeczy, które cenię, jest bardzo długa lista. Uwielbiam przestrzeń i zapachy, błękity, trawy zieleń, mojego miejsca tu na ziemi na inne nie zamienię. Majowe sady i ogrody, łąki, szelesty leszczyn, w magię ubrany czas przyrody, co gradem, burzą wrzeszczy, w bagnach, mokradłach topi słońce, roznieca błyskawice, by później tęczą z palet zdjętą na nowo kreślić życie. Jestem przybyszem tymczasowym, co ze snu się obudził, dniem idę, aby noc powitać, kochając świat i ludzi.

Niektórzy są stworzeni do zabawy, która radość niesie ona codzienny uśmiech budzi w zabawie go odnajdziecie Niektórzy kartki książek sercem czytają ich treść ogólnoświatową w całości pamiętają Niektórzy do piłki stworzeni do biegu, do ćwiczeń, pływania ich przebyte kilometry są warte zapamiętania Niektórzy w cichym pokoju piosenek w skupieniu słuchają ich obcojęzyczne strofy ze słuchu pamiętają U niektórych wszelakich zawodów intelekt z mądrością się plecie mądrością życia, a w niej i doświadczenie znajdziecie Niektórzy są stworzeni do marzeń na jawie wszelkich do poezji białej nocą i do rymowanych wierszy

Wczoraj idąc uliczkami w deszczowy wieczór dopadła mnie melancholia, której efektem chciałbym się podzielić. Skroplona łuna światła rozmywa miejską ścieżkę latarni, a odblask lustrzanego nieba zawiesza czas na asfaltowych jeziorach, Krople zaś przemieniają srebrzysty glob w strugi melancholijnych kręgów i kryją odbite światła gwiazd za przestworzami brunatnych obłoków. Żegluję leniwym krokiem po potokach betonowej puszczy i delektuję się smakiem małomiasteczkowych, sennych życiorysów, których źródła widoczne w zroszonych prostokątnych okienkach miejskich siedlisk; urzeka mnie prostota prawideł potęgi nieuchronnych żywiołów. Spójrz, jak miasteczko zamiera pod naporem rzęsistych kropel, burząc wyobrażenia o ludzkiej potędze. Odpocznij wędrowcze, spocznij na łonie ziemskiego obrazu, odbitego w poświacie melancholijnej aury.

był zawsze niedaleko obok nigdy nie przytulał nie całował mówił szeptem moja ty świnko - roślinko ona chciała być tylko jego różą

jak niewiele czasem trzeba by buchł pożar taki zwykly albo z serca co w pył spali jedna iskra na podatne miejsce spadnie jeden dotyk co do grzechu doprowadzi jak niewiele czasem trzeba by zaniedbać spracowany choćby kabel od żelazka po raz wtóry się z osłonki wyswobodzi iskry w ogień się zamienią i masakra tak i dusza zaniedbana od pokoleń jest podatna na pożary i na zgliszcza jak niewiele czasem trzeba by ocalić pomóc mądrze porozmawiać by zakwitła

Geniusz bizona Miliony odstrzelane. Sportowe zabawy a jakże - dla nich żyjących pod ziemią uwalnianych przez prerię. Bizony – gnijące ciała oskalpowane przemierzają stary Nowy Świat. Mówią, uczą przetrwania. Rozbiegane krwiste oczy widzą pociągi pełne wystrzałów makabrycznego snu jawy rzeźni. Zaraz – trwają przecież – geniusze. Złote ich rogi, sierść mienią się niebezpiecznym zwycięstwem losu. _______________ Bizony pod koniec XIX w. były mordowane. Polowania na nie stały się ulubionym sportem białych uzbrojonych w broń palną. Przyjeżdżali oni specjalnymi pociągami i strzelali do zwierząt z okien wagonów. Wg indiańskich legend bizony żyły pod ziemią, były niezniszczalne, a tylko wybrane osobniki chodziły po niezmierzonych preriach. Potrafiły mówić. Przekazywały informacje o masowych mordach swoich braci. Justyna Adamczewska

Drogi ekstrawertyku Nie umiem być cudownym naszych czasów ptakiem, By fruwać między ludźmi z równą tobie klasą, Choć kiedyś o tym śniłem, cząstkę siebie tracąc I marząc jak prawdziwy tłumów już przyjaciel. Przewodzisz od niedawna jakże dziwnym światem, Co zamiast równo zwalniać znów przyspieszać zaczął, Nie widząc jak pokorni w jego szponach płaczą By nawet, w swej niemocy, nazwać cię łajdakiem. Odprowadź mnie do miejsca gdzie melodia ciszy Na harfie gra eolskiej milion zwiewnych tonów, I pozwól razem z wiatrem na tej harfie ćwiczyć, By dźwięki polnych kwiatów tulić po kryjomu. Lecz jeśli wciąż, na przekór, prośby mej nie słyszysz To krzyków twego świata chociaż trochę poucz. ---

Dziura Wydłubałem dziurę w świecie, wystrzępioną, w serca kształcie, pomyślałem, że to będzie jak najbardziej odpowiednie, przez nią móc na życie patrzeć. Świat ramiona wszerz rozłożył, wyszczerzając zęby przy tym, i bezczelnie mrużąc oczy, wolno, mocno, bez narkozy, w moim sercu dziurę wygryzł.

Jak makiem zasiał, gwiazdy na niebie. W głębi drogi mlecznej, topię tęskne spojrzenie...

noc on na sofie ona w sypialni śpi judasz w drzwiach

Myślę, że wielu męczy się i udaje, że odpowiada im to, czy tamto, aby zyskać akceptację grupy. To bardzo silny czynnik motywujący. Własne "ja" często można odkryć uwalniając się od takich narzuconych rytuałów. Pozdrawiam

Liczę jedenaście miesięcy jestem taki mały, a ludzie pragną mych wyborów... Nie głosujcie na mnie będę gdzieś pomiędzy -człowiek z horroru. Wyszedłem! Wrócę późnej nocy zebrawszy krople z asfaltu, gdy wyleczy obcy dotyk i w krzywdzie nie krzyknę ratuj! Mimo świateł wciąż samotny z ostatniej widzę świat na własne oczy, dawny obiekt pragnień.

Wstrząs to jest. Wiadomo, ze gdy boli, tak b. boli, to się nie krzyczy, bo szok - Tak, ja widziałam wypadek, kiedy to zginęło dziecko. Matka przez wiele tygodni chodziła w to miejsce i zdrapywały resztki krwi (moze mózgu?) z asfaltu. To były resztki Jej dziecka. NN. Myślę. J.

Tę listę można by o tysiące nazwisk powiększyć. Jednak taki pierwszy przykład z brzegu. W lasach mojej miejscowości polował ród Promniców https://pl.wikipedia.org/wiki/Pałac_myśliwski_w_Promnicach Wiersz jak zwykle dobry Justyno. Pierwszy raz czytam o podziemnych bizonach, ciekawe.

Pieniędzy na pewno nie da się zarobić. Wykorzystać w różnych celach owszem :)

@Ewula Ewciu a niektórzy są do pisania wierszy, świat jest tym bogatszy im więcej różnorodności.

Znam ten film. Mam nawet płytę! To pamiątka. Pozdrawiam J. Wszystkiego dobrego, Ewula. :))

Bardzo dziękuję Justynko:) Inspiracją była końcówka filmu " Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" ..." and some people dance ...:) Polecam i pozdrawiam serdecznie Ewa

"c" zabrakło; Ciekawy wiersz, nieoczywisty, jak to u Ciebie. Relacja między Peelami dość skomplikowana, on niby coś do niej czuje, ale czy to miłość? Mnie wygląda bardziej na zauroczenie powiązane z pieszczotliwym pożądaniem, określenia skierowane do "onej" wydają się wręcz ironiczne. Ona cierpi tu z powodu niedostatku bliskości, niby ma w swoim otoczeniu osobę, którą kocha, ale czuje się niespełniona. A przynajmniej tak to widzę :) Jeszcze jedna kwestia techniczna mi się przyckniła - osobiście machnęłabym wtrącenia kursywą :) Ale różę można głaskać i całować, przynajmniej w niektórych miejscach :))) Pozdrawiam, D.

Ludzie zawsze będą polować, nie dla zaspokojenia głodu, choć sa miejsca, ze tak czynią, ale dla sportu. A to juz chore.

@Justyna Adamczewska Dziękuję. Również pozdrawiam.

Nie zły 4. To nie miniatura !!

Wymowny. 5

Dante Alighieri? Dobre, bronmusie. Lubię czytać Twoje rozważania. J. :))