Ranking

robisz mnie piękną, w oczach ciepły, zielony błysk po prostu nie myśleć być w Twoich dłoniach i... .

kiedy byłem małym chłopcem to świat dla mnie nie był obcy na podwórku; piłka „berek” za to w domu i w niedzielę galibardka chińczyk tysiąc aby wygrać wszyscy myślą wtedy wszyscy duzi mali się bawili i się śmiali gdy mi dzieci dorastały to świat choć się zdawał mały wciąż czarował swym urokiem w bajkach niosąc myśli złote „super mario” gra na topie szachy modne w Europie chociaż z komputerem grane wspólna radość przed ekranem a dziś wnuki gładzą szlify ciągłych pragnień nikt nie zliczy niezależnie jak z pogodą przez internet grają z sobą żadne samo nic nie powie rośnie laptopowy człowiek pokolenie mnie przeraża - pomarudził sobie dziadzia

różne są burze - oceaniczne lądowe podniebne widowiskowe ale jest jedna upierdliwa doskwiera najbardziej niewidoczna bez grzmotu błyskawicy a mimo to wyraźnie głowę zamiata jest to tak zwana burza mózgu - czyli coś co zniewala

Czym może skutkować uderzenie pioruna w głowę? Kiedy mi piorun przywalił, mą głowę z lekka rozwalił. Oczy wielkie się zrobiły, prawie jak u krokodyli. Włos zjeżył się niebanalnie, wyglądał wtedy fatalnie. Ja stałam jak wryta w glebę, bo miałam taką potrzebę. Wyglądałam makabrycznie, ale ktoś rzekł, że lirycznie. Wtedy wiersz ten napisałam i na orga zapodałam. @Justyna Adamczewska

Dzieci - osoby mniejsze jedwabne, alabastrowe dokazują w przedszkolu co wdzięczną nazwę nosi podczas zabawy pachną zwiewnie, wielokwiatowo gdy leżakują zapach kwiatów w powietrzu się unosi dzieci - skarby mniejsze alabastrowe, jedwabne energią emanują podczas dziecięcej zabawy farbkami obrazy malują w farbkach ich buzie, ręce zachwycone i zaraz mama się pojawi. Istnieje pewna teza która z twierdzenia powstała teza powszechnie znana w wychowaniu pierwsza Dzieciom potrzeba bezwarunkowej miłości dostarczyć żeby szczęściem wzrosły ich maleńkie serca.

Jacku - specjalnie dla Ciebie pod tym wierszem coś z twórczości imiennika (bo treść ok, ale czegoś jednak mi brakuje pomiędzy drugą a trzecią zwrotką ;)) A tak na poważnie polecam całą płytę - łezka może się zakręcić. Pozdrawiam. ############################################################ Bo to zawsze warto w ręcach (Gdy na nogach ciepłe kapcie) Mieć coś, z czego da się skręcać Tak potrzebny pejcz na babcię ;) Nie mogłem się powstrzymać ;) Pozdrawiam. ################################################################# Jakiś nowy "Pierre Dolnik", z którym nie mam siły dziś walczyć, łączy dwa moje osobne komentarze w jeden, więc stawiam płotki (wszak to inna działka).

Twój wiersz z zachwytu odebrał mi oddech. Wzruszyłam się mądrością Twoich słów:) Dziękuję. Kiedy patrzę na taką poezję jak Twoja dzień mi się rozświetla:)

E, tam. Co to za marudzenie, jak sam przy kompie lubisz sobie posiedzieć. Niech no tylko jaki wiersz Ci w oko wpadnie, to nikt od komputera nie odgoni. Czas nie stoi w miejscu, gry i zabawy także, wszystko się zmienia, a Ty nadążasz moim zdaniem, a to marudzenie, tylko do wiersza zapakowałeś. Serdeczności, Jacku :)

jak niewiele czasem trzeba by buchł pożar taki zwykly albo z serca co w pył spali jedna iskra na podatne miejsce spadnie jeden dotyk co do grzechu doprowadzi jak niewiele czasem trzeba by zaniedbać spracowany choćby kabel od żelazka po raz wtóry się z osłonki wyswobodzi iskry w ogień się zamienią i masakra tak i dusza zaniedbana od pokoleń jest podatna na pożary i na zgliszcza jak niewiele czasem trzeba by ocalić pomóc mądrze porozmawiać by zakwitła

Przezroczysty jegomość chmury nagania i przegania. ( Trwają podniebne zmagania.) Zawarł też z żywiołami znajomość.

~ Felek w niedzielę bywa w kościele - bywa; to znaczy dla niego wiele. Skarbonki ma na oku, by później - już o zmroku móc je opróżnić. Dna piekieł ściele. ~~

Mrocznego kredensu tajemnice Gdy patrzę w pustą kartkę już tak godzin wiele To myśleć nie przestaję nad tej pustki sensem, Bo kiedy już się uda związać rymu węzeł To mistrz wiązania sznurów w oczy mi się śmieje. Sonetów mych o gwiazdach pełen mam już rejestr Więc o czym innym dzisiaj wiersz popełnię tenże, Choć przyznam, że tak pisać mi niezmiernie ciężej, To utwór jakiś stworzę z mojej weny sklejek. Gdy Słońce dzisiaj zaszło powstał Księżyc nocny I blask się jasny rozlał pośród mgły kredensów Co w grotach swych posępnych, trupich, jakże mrocznych Trzymają pełen płynów zestaw wielkich menzur. Już morał tego wiersza pląsa ruchem skocznym: Jak nie masz o czym pisać to nie pisz bez sensu. --- :-)

Etat I po co to wszystko? Osiem godzin wyciętych z życia, by, miast wzbić się w przestworza, ledwie latać nisko. --- PS: a taka tam improwizacja w porywach chwili.

Niedopowiedzenie na końcu daje temu utworowi podwójną moc. :-)

@Ewula Doprawdy nie wiem co powiedzieć, czytając takie słowa. Jest mi niezmiernie miło. Bardzo dziękuję. :-)

To magia, magia Twoich słów:)

Przestań dziadziu już marudzić skończył się młodości taniec miast się marudzeniem trudzić siądź w fotelu, weź różaniec ;)))

Witaj Duszko - jest fajnie - zwłaszcza zakończenie przekonuje. Dużo miłego życzę.

Nie ! Ni proza, ni wiersz . Płytkie !!

Cichy fan przeczytał i spodobało się. Pozdrawiam

Szczęśliwe dzieciństwo jest jak życie bez śmierci. Pozdrawiam serdecznie

Wrzesień 1940. Kraków, fabryka Solvaya. Karol Wojtyła stanął przed drzwiami, na których zobaczył tabliczkę, Henryk Kułakowski ,,Dyrektor”. Zawahał się przez chwilę. Podszedł i zapukał. - Proszę – usłyszał kobiecy głos Nacisnął na klamkę. Drzwi się otworzyły. Ujrzał kobietę w średnim wieku, siedzącą za biurkiem. - Dzień dobry. Jestem Karol Wojtyła. Byłem umówiony z dyrektorem. Kobieta zajrzała do swojego notatnika. - Proszę chwilę zaczekać. Młodzieniec stanął w rogu sekretariatu. Po chwili drzwi się otworzyły i z gabinetu wyszedł mężczyzna, ubrany w fabryczny kombinezon. Spojrzał na stojącego młodzieńca. Przyglądał mu się przez chwilę, po czym bez słowa opuścił sekretariat. - Niech pan wejdzie. Dyrektor czeka – usłyszał głos sekretarki. Karol znalazł się w dużym gabinecie. W głębi zobaczył mężczyznę w średnim wieku o szczuplej twarzy. - Dzień dobry. Nazywam się Karol Wojtyła. Miałem się zgłosić do pracy. Siedzący mężczyzna przypatrywał się uważnie młodzieńcowi. - Usiądź – polecił i wskazał krzesło, stojące po przeciwnej stronie biurka. Gość podszedł i usiadł. Zdawało mu się, że wzrok gospodarza penetruje go bardzo dogłębnie. - Zostałeś polecony i dlatego dostaniesz tę pracę. Ona cię uchroni przed wywozem do Rzeszy. - Kto mnie polecił? - Teraz trzeba wiedzieć tylko to, co jest niezbędne. Całą resztę należy zapomnieć. Zapanowało milczenie. - Pierwszy miesiąc będziesz na próbie. Potem dostaniesz normalną umowę. Będziesz pracować w przygotowaniu produkcji. Zostaniesz przeszkolony. Podobno jesteś zdolny. Szybko się nauczysz, - Bardzo dziękuję. Teraz o pracę w dobrej firmie bardzo trudno. - Solvay jest dobrą firmą. Szanowaną na całym świecie, nawet na tym marnym świecie, na którym przyszło nam teraz żyć. - Tak. Jest bardzo cenioną. - Teraz zgłosisz się do kadr, a jutro rano do mistrza Żabickiego. On ci powie, co masz robić. - Oczywiście. - Jeszcze jedno. Wiem, że jesteś zdolny i masz duże aspiracje. Przyjdzie czas, że je będziesz mógł realizować. Praca w fabryce da ci nie tylko bezpieczeństwo, jeśli o bezpieczeństwie w Guberni w ogóle możemy mówić, ale nauczy cię pokory. - Nie mam wysokich aspiracji, panie dyrektorze. Chcę zostać księdzem. - Kimkolwiek będziesz i jak wielką wiedzę posiądziesz, jeśli utracisz pokorę, ta wiedza nie przyniesie dobra. Brak pokory oznacza pychę, a pycha to jeden z grzechów głównych. Głównych i niestety bardzo powszechnych wśród tych, którzy uważają się za mądrych i za elitę narodu. Praca fizyczna nauczy cię pokory i szacunku dla ludzi prostych, z których w głównej mierze składa się każde społeczeństwo. Dyrektor zamilkł i obserwował, jakie wrażenie zrobiły jego słowa na przybyszu. - Dziękuję za wskazówki. Chcę zostać księdzem, a pokorę mam w sobie. - Nie wątpię, że masz ją teraz. Nie utrać jej wtedy, gdy zdobędziesz wiedzę, wykształcenie, odniesiesz sukces i znajdziesz się w innym miejscu. Tylko dzięki skromności, szacunkowi dla innych i pokorze można osiągnąć wiele. W dniu, w którym pomyślisz, że jesteś mądrzejszy, a więc lepszy od innych, zacznie się twój upadek. Nigdy do tego nie dopuść. Niech ten dzień nigdy nie nadejdzie, a prawdziwa mądrość i pokora będą z tobą. Módl się, żeby twój Bóg ci w tym pomógł. Młodzieniec czuł się nieco zmieszany wywodem dyrektora. Nie przypuszczał, że rozmowa o pracy może mieć taki przebieg. - A teraz, młody człowieku, zapraszam do kadr. Musisz wypełnić papiery. Dostaniesz Arbeitskarte, poświadczającą wykonywanie pracy o wysokiej przydatności dla gospodarki Rzeszy. Pamiętasz nazwisko mistrza? - Żabicki. - Tak. Józef Żabicki. Jutro przyjdź przed szóstą. - Będę. - A więc cię nie zatrzymuję. Możesz już iść. Młody mężczyzna wstał z krzesła. Spojrzał na dyrektora. - Dziękuję. Nie zawiodę pana. - Niech Bóg, któremu masz się oddać, ma cię w opiece. - Wierzę w niego bezgranicznie. - To dobrze. Na razie masz też wierzyć mistrzowi Żabickiemu i słuchać go, jak ojca. Do widzenia chłopcze. - Do widzenia. Karol Wojtyła otworzył drzwi i znalazł się w sekretariacie. Intuicja podpowiedziała mu, że podjął dobrą decyzję, zgłaszając się do pracy w Solvayu. Zastanawiał się przez chwilę, kto mógł go polecić, ale w obecnej sytuacji nie miało to większego znaczenia. .................................................................................. Henryk Kułakowski –dyrektor Solvay Kraków przed i podczas wojny. Jego syn - Adam, był adiutantem gen. W. Sikorskiego. Zginął wraz z szefem w katastrofie gibraltarskiej. Jan Kułakowski – syn brata Henryka - Konrada. Brał udział w powstaniu Warszawskim. Później wyemigrował na Zachód. Był przewodniczącym Światowej Chrześcijańskiej Organizacji Pracy, później pierwszym ambasadorem RP przy UE, a następnie polskim negocjatorem akcesji do UE. Był osobistym przyjacielem Karola Wojtyły. Jego żona – Zofia Kułakowska, urodzona w Łodzi, w domu rodzinnym przy ulicy…., była cioteczną siostrą mojej mamy.

Wyżej i wyżej dzielić się nie chciał bo i czym wzruszyć kamienie o krawędzi ostrej jak brzytwa na twarz wnętrza rozcinać i rozpowiadać tu jest mały człowiek.

Wspinacz? Niebezpieczeństwo, ale i zwycięstwo, choć zatrzymane dla siebie. Tak widzę Twój wiersz, NN. Potęga gór! I Piękny wiersz. J.

nim zostaniesz wspomnieniami jeszcze wiele musisz przeżyć czasem coś dostaniesz za nic los w uśmiechu zęby szczerzy bywa stracisz coś przypadkiem coś zaboli w głębi serca myśli przyjdą ot nierzadkie i refleksja powolniejsza lecz przeszyje cię na wylot obezwładni swą prostotą i wykrzykniesz z całą siłą żyjąc byłem ja idiotą i odmieni całe życie twe wartości mając za nic to się stanie - wyznam skrycie nim zostaniesz wspomnieniami :)

Coś w tym jest... Mówi się, że czas leczy rany ale jednak wciąż pamięta się tamte, złe rzeczy. ...ale taki już człowiek jest. Takie jest życie. Ode mnie plusik :)

Ani woda nie zaleje, ani ogień ich nie strawi. Bedą żyły jeszcze w wierszach. A ja mam takie: Pośród starych zmurszałych drzew co bledną już w zapomnieniach, w głębokim cieniu ławeczka, A na niej siadają wspomnienia. Ludzie nie mogą ich widzieć to jedno, mniejsze – jest jego, a drugie, smutniejsze – to jej tak siedząc, czekają czegoś. Czasem przechodzi nadzieja i z żalu musi zakwilić, nad tymi, co śliczne wspomnienia, bez siebie tu zostawili. :)

Punkt 7. jest nie do przyjęcia;)

@Justyna Adamczewska Dobrej nocki :)

Dobranoc, Wędrowcze.

z absurdów życie się składa, choć jest na to jedna rada. Już ją teraz zapodaję: - żyć wiecznym majem. ;))

@Justyna Adamczewska Tak, pamiętam. :) Im dalej tym bardziej było absurdalnie, ale chyba o to autorom chodziło. ;)

No, tak :-) Zgadzam się z Tobą całkowicie. :)

Cudne słowa, dziękuję Olu :)

Świetne! Niczego nie już zmieniaj! :-)

pot zoraj, a roztop Obraz; A, obraz... a bazar... boa. Bura; Moni bura baba rubinom? Ryza; Za ryzy raz!