Ranking

a ty znowu w szafie grzebiesz i przerzucasz w niej ubrania mówiąc że z tych rzeczy przecież nie ma nic już do wybrania to niemodne tamto stare ta tu kiecka jest podarta to zupełnie jest wyblakłe a ta bluzka nic nie warta że już nie masz co na siebie włożyć mruczysz wciąż od rana chociaż zbliża się południe nadal jesteś nieubrana a ja powiem ci w sekrecie tak cichutko między nami taką właśnie kocham ciebie gdy też jestem rozebrany chociaż ciuchy w mojej szafie całkiem jeszcze są w porządku wcale do niej mnie nie ciągnie gdy się naga kręcisz z boku drzwi zamknijmy więc szaf naszych zatrzaśnijmy je na głucho bo z tęsknoty jeszcze jęczy wciąż pachnące tobą łóżko no a potem to co lubisz jeśli musisz znów się ubrać pojedziemy na zakupy i już nie bądź taka smutna kupisz sobie fatałaszków może nawet jakieś buty ja jak zwykle będę płacił choćby rzekli o mnie głupi bo uwielbiam cię rozbierać nawet gdy mnie boli głowa kiedy nowy sens nabiera powiedzenie moja droga

Natchnienie Spoglądać lubię w gwiazdy, wsparty o framugę, Co orszak tworząc świetlny, przybrany miesiącem, Fantazję rozbudzają, swym blasku gorącem, Malarzy inspirują, wręczywszy sztalugę. Pędzelkiem tak ubarwia, śród iskry olśnienia, Swe niezliczone światy, w umyśle zrodzone, Artysta podniecony, w płótno przeniesione, By go zapamiętano, jako zew natchnienia. Odchodzę od ram okna, bo świtać zaczyna, I patrzę na wschód słońca, pełen niepokoju, To kroczy prozaiczność, to życia rutyna, Poetów zatracenie, w swym niewinnym stroju. Czy skona znów artysta, opadnie kurtyna? Czy spali się poeta, w szarym życia znoju? --- Sonet traktuje o... a zresztą, interpretację pozostawiam Wam, drodzy czytelnicy.

niebo wplecione słońce lazurowe morze błyszczących fal lustrzanej tafli mojego odbicia uwielbiam tonąć w otchłani twojego spojrzenia Sylwia Błeńska 26.1. 2018

dłużej nie zniosęwe śnie was wołaćdlatego proszę nauczcie się kochaćzróbcie bym więcejnie musiał śnićby nas złączyła wzajemna nićnauczcie się miłościnauczcie się żyćnauczcie mnie wołaćja z wami chcę być

Sorry, że się wcinam ubrania znoszona jest rym asonansowy, polegający na tym, że w ostatniej sylabie mają identyczną samogłoskę a

nie chcę umierać w zimie jak to niektórzy robią w mroźne chłodne miesiące gdzieś leżeć w jakimś grobie wiosną życie się budzi kocham kwietnie i maje nigdzie stąd nie odejdę mówię wszystkim: zostaję po cóż miałabym latem oczy mrużyć na zawsze jak słońce jasno świeci niebu puszcza latawce? jesień- bardzo ją lubię więc nie opuszczę jesieni taka moja decyzja nikt i nic jej nie zmieni po głębszej analizie czasu na umieranie doszłam dzisiaj do wniosku że nie mam czasu - Panie

Wiersz zainspirowany przez @Przemysław_Skrzypczyński :) Za oknem śnieżysta puszystość się pieni, na szybach wzorzyste mróz wiesza koronki; siedzimy olśnieni i w siebie wpatrzeni, a wokół nas lampki i świąteczne dzwonki. Już lśni porcelana na obrusa bieli a stolik nas łączy i stolik nas dzieli. Na strojnej choince światełka migoczą, nad głową się zapach korzenny unosi i choć się ulegle poddaję twym oczom, to o powściągliwość wzrok mój ciebie prosi. W złocistej herbatce przegląda się kielich, a stolik, choć łączy, to jednak nas dzieli. Szmer rozmów przedziwne komponuje tony, powstaje z nich lekka, łagodna muzyka; lecz ty słyszysz tylko mój głos przyciszony i mnie tylko szept twój namiętny przenika. Choć serce przyspiesza, czuwają anieli, gdy stolik nas łączy i, zarazem, dzieli. W tej magii wieczoru do cna pogrążeni słyszymy, jak zegar bić nagle zaczyna; wstajemy powoli, sobą upojeni nie trunkiem, bo przecież nie tknęliśmy wina. Czas już się pożegnać – czy bajka się skończy? Czy los nas podzieli, czy znów nas połączy?

Po lesie ciemnym wciąż kroczę Tak ciężko jest mi i źle Kolana w błocie me moczę Więc proszę Pokochaj mnie Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat Miłości, czemuś okrutna? Choć nic nie jest piękne jak Ty Twa droga dla mnie za trudna Więc pozwól choć lekko śnić Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat Ścieżki nierówne i kręte Otacza je gęsty bór Me serce z bólu jest zgięte Nie widzi słońca zza chmur Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat

SEN przyszłaś do mnie we śnie dzisiejszej nocy jakaś niespokojna byłaś inna niż zwykle niema, trzęsły Ci się dłonie pamiętam, wokół nas było dużo gęstego śniegu szare blokowiska chyba pół wieku bez mieszkańców w oddali było słychać przejeżdżający tramwaj pewnie zgodnie z rutyną jechał w stronę fabryki kleju coś chciałaś mi powiedzieć ale płacz postawił barierę rozlały się łzy po chyba nowym płaszczu nie straciłaś uroku mimo rozpaczy chciałam pocieszająco objąć Cię ramionami dodać trochę ciepła i potrzebnej troski jednak z każdym zbliżeniem oddalałaś się ode mnie wyjęłaś z kieszeni zwiniętą kartkę chciałam odebrać wiadomość od Ciebie obraz lekko się zachwiał przed oderwaniem się od łóżka uderzyłam się w głowę później zobaczyłam różowe światło w moim pokoju nadal tkwiła pustka, cicha pustka ani śladu po zwiniętej kartce tylko niepokój oddalał się stopniowo to już drugi taki sen o Tobie KLAUDIA GASZTOLD

niebo jest puste i mętne właściwie nie ma go wcale nigdy nie znajdę drogi do domu ale tutaj jest tak samo budować w sobie a nie wokół siebie albo nie budować tylko stać

Obserwacje Wszyscy chodzący po parku, których zmęczył trochę spacer, siadali na starannie wykonanej, swego czasu, przez dobrze wyszkolonych cieśli, ławeczce. Była bardzo przydatna. Matki z dziećmi, zakochani, staruszkowie, kobiety niosące ciężkie torby z zakupami, mające przewieszone przez ramię rolki papieru toaletowego - nanizane na szare sznurki, korzystali z wypoczynku, na jaki pozwoliła cudowna ławeczka. Bo to ona godziła się, niejako, na udzielenie wsparcia, strudzonym lub, po prostu, lubiącym „ z jej perspektywy „ podziwiać naturę, niezależnie od pory roku. Postawiono ją wśród drzew, wzdłuż alejki, nieopodal której płynął strumyk i był mały staw. Słuchała latem śpiewu ptaków, obserwowała wiewiórki i zachwycały ją szczególnie wiosną, kaczki pływające, wraz z młodymi, po czystej wodzie. Jeden z samców powiedział nawet: - Kaczor tu, kaczor tam, kaczor rządzi zawsze sam. - To ptaszysko chce władzy. - Pomyślała ławeczka. - Martwię się, bo nasz wybitny poeta bardzo rzadko się mylił. - Ale kaczor, przecież nie może rządzić!? No niby może, ale tylko swoim stadkiem, tak sądzę. Ławeczka, nocą, tęskniła za ludźmi, którzy w dzień, umilali jej czas rozmowami, choć czasami, płakali, kłócili się, ale były i cudowne momenty- kiedyś „ przeżyła „ oświadczyny młodego chłopaka pragnącego ożenić się z uwielbianą przez siebie dziewczyną. Czy wzięli ślub? Tego, niestety, nie wiedziała, to przecież tylko nieruchomy, ale czujący przedmiot. Wszyscy jakby wyczuwali jej niespotykany czar i szanowali za to, co dla nich robiła. Ławeczka trwała latami, pewnej zimnej, ale zalanej piękną poświatą- bardzo tajemniczą- nocy, zauważyła coś okrągłego na niebie. - To chyba osławiony Księżyc? - pomyślała- Tyle lat tu tkwię, a nigdy na niego nie zwróciłam uwagi. Dziwne. – Wiem, czym jest Słońce, gwiazdy, jednak srebrzysty obiekt na niebie, umknął mojej uwadze- Jakże jest piękny…. i, jak człowiek, usnęła. Czy wiecie, że obudziła się dopiero po latach? Nie poznała samej siebie, była pomalowana na niebiesko, zniszczona, poprzypalana papierosami, a wokół niej znajdowało się pełno śmieci. Nie dość tego, ktoś powypisywał na niej różne słowa, nie umiała czytać, przecież nie chodziła nigdy do żadnej szkoły, ale to, co nabazgrolono na jej powierzchni, bolało. Niestety, nie mogła niczym ukoić cierpienia, była wszak tylko ławeczką i tabletki kojące nie wchodziły w grę. Wiadomo. - Co się stało? Właściwie nic, tylko minął nieubłagany czas. Czasy się zmieniły, choć nadal nastawały dni i noce- ale jakieś bezksiężycowe. Dlaczego? - A to ci dopiero się narobiło- usłyszała nagle nasza bohaterka. Przysiedli na niej dwaj mężczyźni- byli oburzeni, głodni i zmartwieni. Milcząc, jak zwykle, dowiedziała się z ich rozmowy, niewiarygodnych rzeczy. Zniknął Księżyc, opisał tę historię Kornel Makuszyński. Jakże się niepokoił, ponieważ jakieś dwa urwisy ze wsi Zapiecek- leniwi, żarłoczni i okrutni ukradli Księżyc, myśląc, że jest ze złota- chyba byli daltonistami? Zabrali jeszcze swojej matce bochenek chleba- a był on taki, że przez jego brak ludzkość w ogóle nie miała co jeść. Koniec świata, czy, co ?- pomyślała ławeczka, choć jeszcze trochę zaspana, pojęła grozę sytuacji. Ale najsmutniejsze było to, że matczyny chleb zamienił się w kamień. Tak to jest, Moi Drodzy- działanie wbrew naturze- szkodzi. Ławeczka kiedyś słyszała podobną historię- o dziewczynie, która podeptała chleb, aby nie ubrudzić sobie nóg, też była okrutna, wyrywała np. muchom skrzydła i zadowoleniem patrzyła, jak biedne stworzenia cierpią i pełzają bezradnie po ziemi, choć były stworzone do latania i stanowiły pokarm dla ptaków. Za ten czyn, jednak, została ukarana- dostała się do Błotnej Wiedźmy i tam dziesiątki lat, stała jako ozdoba, chodziły po niej muszki, które chciała odgonić, ale niestety- one nie mogły odlecieć, przecież wcześniej je okaleczyła. Ale wracamy do ukradzionego Księżyca. Co dalej? Mężczyźni odeszli, wrócili po ciemku do swoich domów. Dobrze, że wkrótce nastał świt- było lato, kaczki, mimo upływu lat, pływały nadal po stawie- oczywiście to potomkowie tych zwierząt, które kiedyś widywała ławeczka. Nadal, pełna strachu, przed tym, co przyniesie bezksiężycowa przyszłość, tkwiła w tym samym miejscu, gdzie ją postawiono przed dekadami. - Co ze mną będzie? – Staję się nieprzydatna, ponieważ, jak zauważyła, coraz mniej ludzi przychodziło do parku, a jeśli nawet jacyś się pojawiali, to bezmyślnie siadali na niej, niektórzy załamywali ręce, inni byli agresywni. Brak Księżyca zaczął wywoływać klęski żywiołowe i wszystko zmierzało ku upadkowi. Aż pewnego, już wrześniowego, ale słonecznego dnia, gruchnęła wiadomość. Wstrząsnęła całym światem, jednak w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Dwaj mali urwisi, opamiętali się – to znaczy przywołali ich do porządku ludzie, którzy nie byli już w stanie znieść tego, co działo się na Ziemi. Otóż wysłali chłopców do Eldorado, gdzie dzieci poznały wątpliwą wartość wszystkich skarbów i pomyślały o dobru swojej planety. Oddały Księżyc, zabrały się do pracy. Zmiana tych młodych ludzi, była, prawdopodobnie podyktowana strachem, a nie dobrą wolą. Nie martwicie się też o naszą obserwatorkę zrobioną z drewna. Odnowiono ją, znowu czuła się szczęśliwa, o ile przedmiot może odczuwać zadowolenie, ten – akurat mógł. Zaczęli pojawiać się w parku zadowoleni ludzie, siadali na usatysfakcjonowanej ławce, nawet nie zdając sobie sprawy, jak bardzo jest wrażliwa i dobra. To już koniec opowieści. Pamiętajcie wszyscy tę historię, nie bądźcie zbyt pewni siebie i dbajcie o to, co was otacza. Indianie - ci z Eldorado - wierzą, że wszystko ma duszę , jakkolwiek możemy ją pojmować. _____________ *( A. Mickiewicz) @Justyna Adamczewska Listopad 2015 r.

Witam - chyba też napisze coś o szafie - znaczy żartuje. A wiersz palce lizać...i to dzięki szafie. Pozd.

Taka parafraza "państwo broni, państwo radzi/państwo nigdy cię nie zdradzi"... :D Ja bym mógł na ten temat powiedzieć wiele, jednak jestem górnikiem. To nie ważne, że na moich plecach garstka cwaniaków z partyjnego nadania zarabia miliony. Dla rodaków jestem oszustem i wizyskiwaczem państwowego budżetu więc skulę mordę w kubeł i jedynie zostawię serduszko pod kolejnym świetnym wierszem Pani Iwony. Pani ma wyjątkowy talent do trafiania w serca kilkoma na pozór prostymi strofami. :) Pozdrawiam.

Wyobraź sobie takie "wahadło uczuć" Kąt początkowy 0° to apatia, większe wychylenia to większe odczuwanie emocji np. w lewo negatywnych, w prawo pozytywnych. to jest taki bardzo uproszczony obraz. pozdro :)

śniegu tu zwiało chyba ze wszech, skądyś mógł wicher nagnać do chmury, a z owej na sosny, brzozy, jedliny i grądy spadło co miało, lgnąc weń dalej słowem z krawędzi lasu słońca kres wyciskał sople, jak ślina kapały mu z pyska lecz ni skomlenia, ani ujadania jeno z barw splotły korowód, z którego trzask pni i szelest gałęzi zaganiał do wyobraźni, obym tu nie przegiął, zwąc to zjawisko – wichrzeniem na śniegu wedle wiadomych sobie tylko reguł człek każdy pojmie, byleby zobaczył wir ustalony, mnożący biel w czerni, iż rzeczywistość, jeśli nie ma na czym w Kołakach Kwasach przejdzie raz kolejny, po ustalonym horyzoncie - zatem było nie było – czerń zimą – biel latem

Postuluję o dołożenie do regulaminu wzmianki o tym, że treści naruszające prawa autorskie osobiste innych autorów będą likwidowane przez administrację, a zamieszczający będą blokowani. Do tej pory w regulaminie nie znalazłam takiego zapisu, a uważam, iż jest potrzebny.

Marii za inspirację od dawna z własną szafą, choć stawiam sprawę jasno, nie mogę dojść do ładu, to czasem muszę trzasnąć drzwiczkami oczywiście, więc mi zmniejszyły zasięg skrzypiące, rozżalone zawisły na zawiasie i masz tu babo placek jest odtąd jeszcze gorzej, bo muszę drzwi zdejmować nim byle co założę, a wszystko już po razie na siebie zakładałam zbyt ciasno, za czubato, za luźna lub za mała i koszmar regularny w tej nie wytrzymam, gryzie następna przezroczysta pasuje z butem, wyżej południe na zegarze, zrozumieć chciej kobietę gdy westchnie z sił opadłwszy nie lepiej być facetem?

o, jaki piękny obraz wniosłeś uśmiechem pędzla zmalowany, pomarańczowe i pogodne, jak mandarynki widzę ramy powieśmy może na kominie, żeby mu księżyc prosto w oczy zaglądać mógł, jak do nas zajrzy, gdy zza balkonu się wyzłoci no popatrz, ładnie się zagapił i przy okazji powyszywał seledynowosrebrnym pyłem, całą podłogę ubrał w dywan mięciutko będzie stópkom wierszy, mogą beztrosko boso chodzić i nie pobudzą nas z pewnością więc śnijmy jeszcze, co nam szkodzi?

.. ku zapomnieniu Księżycem oświetlone oczy Twoje płoną Niebezpiecznym ogniem ekscytacji W otchłanie naszych spojrzeń zanurzamy się z wolna szukając swego ciepła co spokojem nas oplecie by zapomnieć o goniącym za rojeniem świecie na zawsze - by spłonąć na ołtarzu miłości zanurzonym w krwi z serc naszych galopujących ku połączeniu, ku spełnieniu, ku zapomnieniu, w ostatecznym uwolnieniu ze snu złego by w światłość dnia wkroczyć jako jedność nierozłączna

Piękny sonet, naprawdę piękny. Ma w sobie dawnego ducha...i wciąż aktualny, ponadczasowy przekaz. Czytałam z prawdziwą przyjemnością. Tworzysz autentyczny nastrój, łatwo się w nim pogrążyć... Pozdrawiam

Manuelu, przegadało się, moim zdaniem. Pozdrawiam serdecznie :)

...aby kobietę móc rozebrać, trzeba ją najpierw dobrze ubrać... :)

+ po obu stronach robią to często w imie Boga

po obu stronach łopoczą złotą nitką wyszyte słowa poety o miłości ojczyźnie honorze przelewaniu krwi po obu stronach chłopcy malowani bohaterowie tchórze zdrajcy i ci co zdrajcą płacą po obu stronach dzieci tak samo wypatrują ojców żony proszą o to samo Boga po swojej stronie ktoś z daleka z góry pociąga za sznurki obu stron

@Silver : Dziękuję za Twój głos. :)

Justyno, określiłam mój wiersz pseudowierszem ze względów formalnych (słabo się znam na rymach, rytmach etc.). Jednakowoż nie uważam swoich treści za rzekomych - ujawniam swoją prawdę, i może prawdę tych, którzy częściowo choćby się z nią identyfikują. Co do legionistów... nie mogę się wypowiadać. Temat mi nieznany, tylko tyle w tym obszarze, że czuję ogromny dysonans między fantastycznością żołnierzy, ich zapałem, honorem, czystością wiary itp. a tym, co muszą wykonać... wiem, że czasem zabijanie jest konieczne, ale kto i jak to ma rozsądzić, czy to właściwe? Jeśli w sercu, to ok. Ale przecież bywa, że intencje właściwe, a gdy się "wdepnie" w tryby machiny (wojska, kościoła i wszelkich innych ustrukturalizowanych obszarów) to może okazać się, że nie ma już wolnej woli, jeno wykonuje rozkazy... nie wiem, dla mnie to za trudne. zdrówka, Justyś :)

Publikował kiedyś na poezja.org użytkownik podpisujący się Messalin Nagietka. Pisał rymem prawie zanikającym. Myślę, że to spora sztuka :). Poniżej link do jednego z jego wierszy.

Werter cierpiał, kochanie go rozpraszało, a wszak kochanie sztuką jest. Cytat z listu Wertera: „Jestem tak szczęśliwy, tak zatopiony w poczuciu spokojnego istnienia, że sztuka moja cierpi wskutek tego”. Fr. książki J. W. Goethego "Cierpienia młodego Wertera". Bywaj Wędrowcze, węduj dalej, dalej, dalej... Justyna.

To jest dobre. Ogień (nie napisał Peel) spłonie, jeno spali może być szary? Wiem, ze to przenośna, ale dośc dosłowna. No jest szary - kolor popiołu i już trop można złapać. Życia znoju - tu odjechanie poety od rzeczywistości, niestety trzeba powrócić - tak to odczytuję, z krainy: Zatracenia, ale i niewinności - ciekawe połaczenie słów - znaczeń. Wędrowcze, pierwsza część wiersza o malarzach, fajnie też ukazałeś ich świat: Atrybuty malarzy, nawet ta framuga. Dobre. I bardzo ciekawe jest: Czyli ciemności zapewniają ciszę, natchnienie, możliwość tworzenia. Tak nieraz pragnie się nocy - wchodzi się wtedy w inny świat - rozumiesz to b. dobrze, czyż nie tak? Czarowny Twój wiersz, archaizmy pewnie Twoim znakiem rozpoznawczym się staną, albo już się stały. Czytałam Twój poprzedni sonet - mnie się b. podoba. No cózto tam jaszcze chciałam? To ciekawe, nie Słońce, choć tez gwiazda i właśnie gorąca, ale nie o nie chodzi, chyba, Peelowi. Kołysze Twój sonet, kołysze. :)) Pozdrawiam J.

Nie, nie chodzi akurat o ostatnią samogłoskę. Chodzi o identyczną samogłoskę w ostatniej sylabie Znalazłam: Słownik PWN asonans «rym niedokładny, polegający na identyczności samych tylko samogłosek» rym niedokładny, polegający na zgodności samogłosek akcentowanych i poakcentowych, np.: chart - grał; szlafrok - lato. rym niedokładny, oparty na współbrzmieniu samogłosek i podobieństwie spółgłosek, np.: droższa - Mazowsza; policji - bici. (łac. assonare = odbrzmiewać, współbrzmieć rym niedokładny; polega na zgodności tylko samogłosek w sylabie; np. plama - trawa, luzem - strudze.

Jeśli chodzi o technike to ladnie równo itp Ale jak dla mnie trochę archaiczno-pompatyczny. Witam na forum :)

Moim zdaniem jest, chociaż bardzo niedokładny :) Ten twór powstał wczoraj wieczorem, tuż po zapoznaniu się przeze mnie z wierszami Marii i Alicji, i jeszcze ciągle przechodzi drobne metamorfozy ( m.inn. w cytowanym przez Ciebie miejscu :)), więc upraszam o odrobinę wyrozumiałości ;) Dziękuję za wgląd, Pozdrawiam serdrcznie :)

To smutny wers. Pomiędzy "uroku" a "mimo" wstawiłabym przecinek. To też smutne. Chce Peelka śnić, czy nie chce? Sen ukazany w wierszu z lekka przygnębił chyba Peelkę? Czyż nie tak? Choć są słowa: To odtrącenie? Życzę, abyś nawet nie uderzajac się w głowę widziała: choć może lepiej zielone? Delikatna piosenka, wysłuchaj, może pomoże? Pozdrawiam Justyna

Proszę nie brać tego motta dosłownie. Ta formacja opiera się na honorze i tradycji. Jako elitarna jednostka jest wykorzystywana do najbardziej odpowiedzialnych zadań. Siłą legionistów jest jedność. Legionista nie tylko nie zostawi kamrata na polu bitwy, nie może zostawić ciała. W innych formacja gdzie nie ma takiej zasady, zdarzają się przypadki, że żołnierze, by ocalić swoje życie, zostawiają na polu bitwy rannego towarzysza broni. Oczywiście żołnierz powie, że jak go zostawiał to nie żył, ale często jest to kłamstwo. Legionista nie ma takiej możliwości, bo trudno dojść czy żołnierz mówi prawdę, że jego kolega już nie żył, gdy on go zostawiał. W legi rozwiązano ten problem w Artykuł 7. Dlatego nie zostawia się ciała kamrata. Artykuł 7Na polu walki działasz bez pasji i nienawiści, szanujesz pokonanych wrogów, nigdy nie opuszczasz swoich zabitych lub rannych, ani swojej broni.

To patrz pod nogi, a nie w gwiazdy :P

Witaj Justynko - twoja obecność jest miła - dziękuje za nią i za serduszko. Ja też lubię ten wiersz - niby z archiwum ale nie mogę go kaleczyć zapomnieniem. Dużo ciepełka życzę w ten piękny słoneczny dzień.

Waldku, świetnie ująłeś, krzyk o wsparcie. Pozdrawiam J.

Bo żyć się chce, kochasz życie i o tym nas chciałaś przekonać. Czuję jakiś radosny powiew z Twojego wiersza i powiem Ci Siostra, że mam podobnie. Pomimo chorób i czasem cierpień jakie niesie z sobą, myślę, że nikt zdrowy na umyśle, nie chciałby wyznaczać daty swojej śmierci. :)

człowiek urodził się do wolności i to jego niezbywalne prawo. tak wprawdzie mówi też państwo ale nie zawsze się do tych deklaracji swoich stosuje :) oczywiście, ogranicza nas czasem mnóstwo rzeczy ale ostatecznie (OSTATECZNIE) mamy wybór. piękny ten Twój wiersz Justyno, cieszę się, że mój pseudowiersz mógł być dla niego inspiracją :) p.s. kto nie ryzykuje ten jest...maszyną :) oczywiście ryzyka nie należy mylić z brawurą , która jest prostą głupotą. zdrówka

A gdyby takzanurzyć się w lodowąstudnię strachupoczuć drżeniekomórki i migotanieprzedsionkadotknąć oddechujak mgły na policzkugdy się skraplaskręcone powiekirozluźnić i mięśniewypuścić powietrze.Przecież strachnie trwa wiecznieogrzewa się od ciała.Może wystarczyocieplić serce marzeniami.I wskoczyć.

Nie ;) Zapadanie się gwiazdy może prowadzić do wybuchu supernowej ale nie musi. Wszystko zależy od jej masy. Taka zapadająca się gwiazda może zmienić się w czarną dziurę... ale nie musi, bo to także zależy od jej masy. ;)

Już mundur zakładam i na motor wsiadam!

cholera , ale pech,co to ponoć szczęście przynosi. no worries..

Justyno! Z wzajemnością Pokrewna Duszo! :-))))

@Solomon$ to pech. Pozdrawiam J.

trzeba walczyć o śmiech ból czy gniew żeby nie zostać bez uczuć apatia to najgorsze z doznań dlatego nie pozwalam na urlop

Rozumiem nastrój Peelki. Pozdrawiam

Wiersz z dużą dozą patosu . PozdrawiaM.

O to, co ja mam Drogo, drogo ma jakże ci jestem wdzięczna. Droga mi jesteś, drogo, choć czasem zerkasz wrogo na to, co mam. @Justyna Adamczewska