Ranking

Jak rośnie trawa chciałabym słyszeć, patrzeć jak w dzwonku się trzmiel kołysze, wznieść się ku słońcu niczym cytrynek, dotknąć obłoków białych czuprynek.. Nie wszystko ujrzeć mi będzie w darze, ale i tak się czuję szczęściarzem, bo drobnostkami umiem się cieszyć, dostrzegać piękno zwyczajnych rzeczy. Widzę, że mgła ma wiele odcieni, a woda w stawie się w słońcu mieni, kocham przyrodę, ona wie o tym i pokazuje mi swoje cnoty. To, co dla wielu się zdaje nudne, niepowtarzalne jest dla mnie i cudne. Nawet pokrzywa, toć chwast, powiecie, Cieszy me oko subtelnym kwieciem. Albo kamyczek leżący w rzece, dla mnie uroczy drobiazg dalece: gładki, owalny, skromny i biały, chociaż to tylko odłamek skały. Gdy chłonę w lesie jego nieciszę, najlepiej wtedy swe myśli słyszę, nabieram w płuca świeżego tlenu.. Tak widzę właśnie ogród Edenu. Podziwiam przy tym leśną naturę, drzewa, dzięcioły zielonopióre.. Wdycham igliwia i liści wonie, do domu rada wracam na koniec.

Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i o serce olśnione miłością Albert Camus – Dżuma każdego ranka patrzę, jak wtulona we mnie dogasasz, pędząc gdzieś we śnie. pod powiekami majaczący lęk z blado zielonych tchnie oczu. w mokrej od potu koszuli, milcząco piękna, po półprzytomnej, z bólu, przemycasz się głowie, by móc cię czulej, niż to zwykle bywa objąć, wyplątać z gęstwiny snów i pościeli, objąć, zatopić w morzu zieloności, gdzieś tam we mnie wpatrzonym, jakbyś nie dowierzała, że w głowie tę samą mamy podróż. porusz powiekami, wróć proszę do mnie, bo wiosna w progu tak piękna. gdzieby nie spojrzeć, blask tych szmaragdowych oczu w gałęziach dzień wita, jak kiedyś, gdy oczu wierność odkrywał w chmurach. spróbuj wzrokiem objąć tę parę wróbli w krzewach, ze sobą i z piękna, wijących gniazdo skrzętnie, gdy ty wplatasz we mnie ręce obie i chłoniesz mnie od powiek. a mi wiersz tylko powierz swój, bym zapisać mógł w głowie każdy twój werset, po najmniejszą kropkę. w głowie wciąż urzeczonej, tęskniącej do tamtych oczu, wiecznie bajkowych, więc dziś, jak podpowie Camus: - idź jak przyjaciel obok mnie*, lub zawróć. objąć czasem pozwól - idź nie przede mną, nie za* - we mnie, na przekór sobie zdołaj to podnieść. i z piękna. przecież nie możesz odejść beze mnie. zbyt piękna i zbyt przeklęta ta nasza miłość, by w głowie zagościć mogła pustka. niemożliwa we mnie a do ciebie też niepodobna, więc łez z oczu nie wylewaj. poczekaj już tam na mnie, bym objąć mógł, co tu skrywać musiałem. pod powiekami odczaruj obraz wszystkich snów, gdy powieka mi zadrży. nie chowaj na później takiego piękna, na dobre porzuć smutek, nie zapomnę objąć cię w tamtej sukni majowej, kiedy na głowie kapelusz wstążką ci zwiążę, w kolorze oczu i wiosny, byś obok zawsze była i we mnie, jak łzy piekące pod powiekami. wciąż we mnie, gdy w głowie ślepiec, co dla piękna żył, a objąć umiał nie zawsze, choć z serca chciał, nie dla oczu. *Nie idź za mną - mogę cię nie poprowadzić. Nie idź także przede mną - mogę za tobą nie podążyć. Po prostu idź obok mnie jako przyjaciel. Albert Camus

Jeśli jesteś? Jeśli jesteś to, dlaczego dzieci z głodu, milionami, wszak sam uczysz spragnionego napoić, głodnych nakarmić? Jeśli jesteś Drogą, Światłem, Miłością, czemu Wszechmocny wciąż wybaczyć nie potrafisz ludziom za grzech pierworodny? Jeśli jesteś tym prawdziwym i jedynym w Świętej Trójcy, to dlaczego stoi w Biblii: „mieć nie będziesz bogów cudzych”? Jeśli jesteś, czemu wojen nie zdarza ci się powstrzymać, tylko patrzysz ze spokojem, choć uczyłeś — nie zabijaj? Jeśli jesteś Pan w niebiesiech, wiedziałeś co się tu stanie, jeśli jesteś, to złem jesteś, albo nie ma ciebie wcale.

a reklamy nadają dalej człowiek umiera a coraz bardziej durne reklamy ciągną ten brudny szmal nie pomoże minuta ciszy ani długie marsze milczenia wszystko nam się popierdoliło

Ojej. Przepięknie delikatne, tragiczne i czułe. Wzruszające wyznanie. bb

Janko , takiego Ciebie jeszcze nie czytałam. Doskonały opis tego co najpiękniejsze i najcenniejsze w życiu pomino bólu i łez. Czytając wiersz, przyszło skojarzenie z 49 Sonetem Szekspira. Myślę, że jest to brylant w Twojej twórczości :) Dziękuję :)

Zmarłym tragicznie święta prezenty życzenia zdrowia wszelkiej pomyślności jeszcze trzy tygodnie nowy rok szampan i fajerwerki jeszcze kilka dni śmierć jedzie pijana samochodem kieruje tirem jeszcze tylko godzina śmierć leci samolotem wyskakuje z tłumu z nożem jeszcze kwadrans stop zatrzymajmy śmierć

Z wypowiedzianych rzeczy na świecie spokojem ranka, ciszą wieczora wiatr moje imię porwał, zawołał: zostaw to wszystko i ze mną lećże. Opuść daremne duszy zmagania łez uwięzionych w źrenicach nocą zostaw to wszystko, podepcz, bo po co z balastem ruszać w miejsca nieznane? Razem zwiedzimy przystań daleką, południa, wschody, zachody słońca w krainie Hidżaz, nad świętą Mekką, lub afrykańskie kraje gorące. Przez oceany podniebnych marzeń leć ze mną dzisiaj, świat ci pokażę. 15.01.2019r.

Uśnij Polsko niech wzejdzie księżyc nad głowami dzieci taki sam konstelacje gwiazd niech opowiedzą pokój droga mleczna - ciąg dalszy przestrzeń niech ciszę przyniesie przyłóż głowę do poduszki ziemi od morza do Tatr niech sen się śni w ojczystym języku uśnij Polsko zanim powiesz dość

w pierwszy sen to jak bym nie przetarł soczewek okularów niby widzę zachłannie proste linie co układają się w zawiłe zdania w których obrazy puchną tu przez miłość matki i moją do śwata wszyscy zaglądają w okna co zapomniałem zasłonić a może warto chociaż to i owo mieć na parapecie kwiaty jednak obracają się w stronę nieznanego słońca które je ostatecznie bez żalu spali zanim znów zasnę tak naprawdę drugi sen mnie zabije bezgłośnie w twardej nadziei że jednak istnieję i teraz

może czasem trzeba użyć mocnych słów, żeby "potrząsnąć", żeby prowokować do przemyśleń i szukania rozwiązań wyjścia z tej sytuacji, w której się znajdujemy; ja cały czas nie mogę się otrząsnąć z szoku po tym co się stało w Gdańsku; pozdrawiam i wszystkiego dobrego życzę Iwonko.

Oczywiście. Wiele ludzi zadaje sobie podobne pytania i dochodzi do podobnych wniosków. Jest na to szereg wyjaśnień, podam tylko jedno: Bóg dał ludziom przykazania i do tego wolną wolę, nikogo nie zmusza do życia wg Jego zasad, dlatego tak się dzieje, jak piszesz w wierszu. " Wszystko to widziałem i rozmyślałem w sercu o wszystkim, co się robi pod słońcem.Przez cały czas człowiek panuje nad człowiekiem ku jego szkodzie" ks. Kaznodziei 8:9 Światem rządzą niedoskonali ludzie, którzy popełniają błędy i nawet gdyby chcieli dobrze to i tak znajdą się tacy, co wszystko zniweczą. To tak króciutko spróbowałam wyjaśnić. Hej!

człowiek umiera a za nim następny i kolejny jak koralik za kamykiem każdy niepowtarzalny jak życie

słowo jest trudne nawet artykulacyjnie stąd nieśmieszna spowiedź cicha najcichsza douszna w kierunku Zaufanego

w tajemniczym zdarzeń lesie, gdy wyklułaś się z poczwarki, byłem raczej Głupim Jasiem, aniżeli księciem z bajki. przyszła Ona i zaplotła nasze losy jak warkocze, w dni niebyłych drżenie światła promieniste, szczerozłote. w nocy czarnych i bezsennych, zadyszane żywe sploty, które świtu smok rozrywał gdy wypełzał z mroku groty. chociaż z siedmiu krasnoludków ostał nam się tylko jeden, że rozplotą się warkocze, skąd ja wtedy mogłem wiedzieć? skąd ja mogłem wiedzieć wtedy, że przede mną Odyseja i niepewność Penelopy, która ciągle wiernie czeka?

nie da się tylko chwilą żyć trzeba spojrzeć wprzód mieć na oku co będzie bo żyjąc tylko nią można z niej nie wyjść - zostać zatrzasnąć się w niej przecież to trochę za mało by w niej tkwić ona i tak się znudzi więc lepiej z niej wyjść iść przed siebie to na pewno nauczy nauczy czym naprawdę jest nasze życie które nie jest chwilą

piękna młoda Francuzka jako Gabrielle znana skróciła długie suknie i pokazała kolana sznury pereł rzuciła na małą skromną czarną do dzisiaj jest na topie chętnie noszony fason zdjęła ciasne gorsety dając luźne ubranka a gdy nastała wojna została kolaborantką garsonki bez kołnierzy szyła też kapelusze była niezwykle zdolna i to jej przyznać muszę 14.01.2019r

Nastia lub Aleksandra z Rusi w jasyr porwana nieprzeciętną urodą skradła serce sułtana jako Słowianka również okazała się mądra wywarła duże wpływy w makro Osmańskich rządach 12.01.2019r.

co to jest szczęście jak je mierzyć czy jest zawsze czy jest wszędzie gdzie go szukać a może ktoś na targu sprzedaje ciekawe po ile co trzeba zrobić żeby zadziałało co się stanie gdy go nie będzie czy świat stanie się mniej szczęśliwy czy człowiek sobie bez niego poradzi takie dziś o poranku przy małej czarnej zaczęły rozmawiać ze mną myśli

Ja już przestałem czytać, bo zbyt mocno tym żyłem. Spotkałem się z tyloma debilnymi teoriami spiskowymi trolli napuszczonymi przez partię obydwóch stron politycznego podziału (ten podział jest tak naprawdę ich układem przeciwko nam), że zacząłem wymiękać... Jednak mimo wszystko wierzę, że chociaż teksty typu "dobrze, że ta kurwa zdechła, następny będzie ...." jednak będą z urzędu karane. Jest pewna granica, którą internet dawno przekroczył i każda racjonalnie myśląca osoba posiadająca dzieci/wnuki z myślą o młodszym pokoleniu powinna próbować z tego zawrócić...

Bardzo fajnie mi się czytało. Niestety jestem od kilku dni w pogłębiającej się rozterce i nie potrafię osiągnąć pełnego skupienia. Coś mi umyka, nie mogę przez to właściwie ocenić twojego opowiadania :( Napiszę więcej gdy już dojdę do siebie.

W cieniu widnieje sylwetka Sylwetka, która przypomina Przypomina te chwile Chwile niezapomniane Które wciąż siedzą w głowie Głowie ciężkiej, zapełnionej Zapełnionej wspomnieniami Wspomnieniami dni Dni pięknych i straconych

Myślę, że w skali globalnej nasz świat to cholernie nieszczęśliwe miejsce...

Evicco, będę szukała okruszków, ale jeszcze do tych skał. Wiesz fascynują mnie skały, mam taki wiersz nawet o nich, pozwól, ze przytoczę: Skały Żywioł twardej wieczności, pozbawiony strun, a mówi, pozbawiony źrenic, a widzi. Dotykam lekko odbieram ciężar smutku nieprzemijania walczącego z miliardami ziarenek tkwiących w kroplach czasu. Które drążą koryta rzek, osłabiają strukturę, marzą o skończonej wieczności nie dla nich. Skały - moc natury. Po co dążą do niebytu? (s) tworzone z okruchów gwiazd. @Justyna Adamczewska Pozdrawiam serdecznie Justyna.

:) udanego wieczoru

Wyczuwam dramatyzm sytuacji PL-a i mam. nadzieję, że nie dotyczy ona Autora. Marku, zachowuj konwencję duże/małe litery w zaimkach. Pozdrawiam. s

Podziękował :)

Witam - uciekło już dogonione - dziękuje za to i za przeczytanie oraz głosik. Pozd.

...i ja też dziękuję. :)

myślę, że to błędny wniosek, że nie wynika z powyższych przesłanek, ale z poczucia bezsilności czy rozpaczy... jednak człowiek ma wolną wolę, od nas samych więc zależy, w którą stronę się kierujemy pozdrawiam

To fajne, jest @evicca. Porozumienie z przyrodą, lubię takie stwierdzenia. Przyroda ma cechy dobrego przyjaciela. Pogodny wiersz, dobry na smutny czas. No ślicznie. I to tez: Skały są super, trochę je "zdegradowałaś" - zart, oczywiście. Pozdrawiam bardzo podbudowana Twoim wierszem. Ruszam w codzienność. :))) Justyna

Właśnie zauważyłam:))

Pragnę podkreślić, że wiersz ten jest wyrazem moich osobistych uczuć i przemyśleń i nie ma na celu obrażać niczyich uczuć religijnych.

Nigdy! I zawsze doceniam czerpanie tematów z otoczenia pełnymi garściami :)

Nie ma za co. Myślę tak samo. Pozdrawiam.

Naprawdę można odpocząć przy Twoich wierszach :)

W pierwszym wersie inwersja, bo musi byc do rymu ? PozdrawiaM.

Oj, pośpieszyłam się. dla mnie uroczy drobiazg dalece

Lekki, przyjemny, radosny i równiutko :))) Pozdrawiam

Witam - ślicznie dziś u ciebie - super. Słońca życzę.

Śmierć człowieka zawsze porusza - ale chyba najbardziej wstrząsająca jest śmierć w całkowitym osamotnieniu, gdzie znikąd nie ma pomocy - i śmierć na oczach tłumu. Choć obie te sytuacje są diametralnie różne, mają też wspólny mianownik: bezradność.

człowiek to wspaniały mechanizm biologiczny-fizyczny a jednocześnie dramat moralny i duchowy jak widzę rodziców kupujących smartfony dla swoich dzieci to widzę rodziców co krzyżują własne dzieci ...

@Silver @Kobra @Nata_Kruk @Sylwester_Lasota Dziękuję Wam za ciche głosy.

życie to losu wypadkowa przypadkowości chwile daleka droga życie to ciągłe tasowanie rożnie układające nasze dni życie to skomplikowanie nie da się przez nie łatwo przejść życie nie jest tylko bajką która na końcu cieszy jest zapadnią za którą nawet ono nie wie co za nią jest naprawdę

bądź przez ułamek chwili zanim wejdę w kolejny zakręt życia przytrzymaj za rękę i powiedz będzie dobrze a zasnę spokojnie z uśmiechem

słońce nie byłoby słońcem gdyby nie było radosne nie byłoby błyskiem księżyc nie byłby księżycem gdyby nie spacerował po niebie nocą w świetle gwiazd świetlików niebo nie byłoby niebem gdyby nie błękit miękkie białe obłoki wpatrzone w nie oczy ziemia nie byłaby ziemią gdyby nie była żyzna nie byłaby życiem droga nie byłaby drogą gdyby nie była krętą prostą drogą wyboru świat nie byłby światem gdyby nie powiązanie Sylwia Błeńska 7.09.2018

Opowieść straszną dla Was mam o statku złym i pełnym krwi. Holendrem Latającym zwan, na którym podły rządził typ. Załogę on piekielną miał, co siała zamęt, gwałt i zło, sam diabeł w jego żagle dął, za rufą ciągnął ofiar stos. Kapitan nikczemnikiem był, przelewał wciąż niewinną krew, na bakier z prawem w życiu szedł, kajutę brudną miał jak chlew. Beczkami chlał codziennie rum, załogę ćwiczył niczym psy, bosman się go jak ognia bał, choć sam był aż do szpiku zły Aż przyszedł w końcu sądu czas, gdy statkiem miotał sztorm i szkwał Kostucha cięła majtków w pień, Kapitan też się śmierci bał. Nazajutrz, gdy wstał nowy świt i słońcem zalał cichość wód, jak kamień statek na dno szedł, z załogi każdy zimny trup. Podobno czasem zjawia się na morzu statku tego duch, załogą na nim zmarłych tłum, kapitan dla nich martwy druh.

Krzysztofie, ładnie, fajnie to ująłeś. Zagrożenia na pewno nie stwarzają, no gdzie, coś tak małego.?...:))

ależ klimatycznie :) tak ciepło - choć zima, tak jasno - choć wieczór... :)

Moje serce ten wiersz rozgrzał na pewno. Taki ciepły, klimatyczny ten utwór, aż mi się przytulaśnie zrobiło.