Ranking

Z inspiracji @Luule a ja piszę wiersze mięśniem Dzisiaj nad ranem, gdy jeszcze spałam, jasne promienie przebiły szybę, zmartwione wpadły na łeb, na szyję kogoś szukają, patrzą, jest, żyje. I mówią ciepło: obudź się, wstawaj, biegnij do przodu, nowy dzień witaj, bierz go w ramiona, stoi przy progu, świeżutką wenę przyniósł ci w świtach. Otwieram oczy, siadam na łóżku, tu kapcie, szlafrok, łazienka, prysznic, myśli z włosami plotę w warkocze, przecież nie mogło mi się to przyśnić. Szminką czerwoną maluję usta, biała koszula, przetarte dżinsy, składam drobinki zesłane z nieba, i piszę wiersze tchnieniem świetlistym. 23.10.2018r.

co chcesz mi powiedzieć deszczu kroplami uderzającymi o rynnę czasu co chcesz mi namalować bezsenna nocy, która czekałaś skulona na miłość usiądź do stołu zaparzę nam świeże marzenia i zasłucham się w Twoją opowieść

strumień po deszczu szumnie odpływa w kanał korzysta z życia

brak mi punktu zaczepienia, poruszam się po wyimaginowanych wnętrzach, ale bez celu i kierunku. To trochę jak sztuka dla sztuki, ponieważ nic nie zostaje mi wewnątrz, nie czuję nic poza pamięcią o formie, przyznaję ciekawej, wypracowanej, ale to tylko fiszbiny okalające właściwą (być może piękną zawartość), gipiury, frędzelki, o z dóbki, ku tasiki. Niestety, nic poza tym. Wytworna restauracja, wytworna obsługa, niestety, wychodzę głodny. Może następnym razem. Pozdrawiam.

Oni pili z głową odchyloną w tył jakby niczego poza tym nie było jakby czarne noce wypełnione po brzegi atramentem nie kusiły swą tajemniczością nie zrywały nadwątląnych nadziei i nie tłamsiły resztek wiary w lepsze jutro Pili w milczeniu jak przystoi zmęczonym i wypalonym życiem aż po krańce włosów Zatopieni w myślach od czasu do czasu spracowaną dłonią sięgali po chleb przegryzali tanią marketową wędliną zapalali papierosa i dopiero po którymś z kolei odchyleniu w tył głowy zaczynali rozmowę Potem sen obsiadał ich zmęczone ciała powieki ciążyły coraz bardziej lecz oni wciąż zatopieni w rozmowie żegnali noc z niedopałkiem zwisającym z ust z wódką rozlaną na stole i wydawało się że wszystko inne nie jest ważne Dwie wyspy samotności w morzu ludzkiego niezrozumienia Manuel del Kiro

chcę czy nie chcę tworzę duet jedno-klatkowy ja zwyczajna szara nimfa dzielę swój los z jaskrawą świergotką uczę się jej języka ona mojego nie bardzo takie nasze rozmowy pozornie nie na temat ona nie potrafi gwizdać wymyślnie jak ja ja nie potrafię śpiewać wysoko jak ona dogadujemy się jedząc śniadanie czasem razem popijamy to wszystko wodą potem na dwa głosy przez cały dzień robimy przedstawienie postaci kiedyś się przyzwyczaję do tego że nie daje mi spać 15.10.2018

to taka piękna cnota nie oczekuje zakończenia. cierpi lecz wytrwa zwykle bieda mąż żona rodzic lub idiota

Sweter Wisiał na wystawie na panu bez twarzy jasnoniebieski sweter zatrzymałam się uśmiechnęłam dla ciebie ten sweter ładnie byś w nim wyglądał ale ty nie chcesz prezentów tak powiedziałeś zamknęłam oczy przytuliłam policzek do szorstkiego materiału pogładziłam palcami musnęłam ustami i poszłam

Sweter jak sweter, ale pan bez twarzy jest intygujący.

Trudna , ale jak twórcza. Taki Wokulski dorobił się majątku, żeby tylko jej zaimponować. No i został rogaczem. Ale to chyba nie jest dobry przykład. Poprawiłem. Dziękuję . Pozdrawiam

Racja Janko. Z mojej strony to takie trochę niechlujstwo. Poprawię. Pozdrawiam.

Fajnie, że zainspirowało:) a to j.w. rozbawiło mnie:) ogólnie uśmiechnęła ta pierwsza zwrotka:)

w firmie ogłosili dziś żałobę wszyscy ubrani na czarno informatyk powiesił się na pasku zadań

wytrzeszczone oczy kamienic obłapiają mnie od rana oślizgłe języki chodników liżą stopy wbijają kły przejeżdżające tramwaje na dzień dobry częstując mdłą papką monotonnych smutnych twarzy bez uśmiechu bez pośpiechu przemierzam miejski krwiobieg nasycam tlenem niewyspaną głowę nabrzmiałą od pustych dialogów o niczym ciężki ołów nad nami wciska nas w kwadratowe klomby biurek telefonów teczek i niezałatwionych spraw na cito czyli na wczoraj średnią trzeba wyrobić normę podkręcić aż sok wypłynie cyfry w kolumnach muszą się zgadzać i nawet lawa kawy nie pomoże a po co to wszystko jeśli i tak wszyscy skończymy w pojemniku na zbędne ulotki

Jeż do swej żony, w mieście Zgierz: - To, tępa kulo wiesz, co zjesz! - A ty, miast pieszczot, tępy masz brzeszczot - rzekła skulona, tępiąc wesz.

wciąż czekam gdy zerkniesz rozbitym spojrzeniem otworzysz mi serce nakarmisz nadzieję chcę poczuć myślami te ciało gorące cudowne wspaniale miłością tętniące wciąż marzę o tobie a wcale cię nie znam i chciałbym tak bardzo otworzyć twój sezam znów noc nieprzespana we śnie ty w oddali ja smutny nad ranem w spoconej pościeli rozsądek mi szepcze ty marzysz na próżno bo to co najlepsze spotkałeś za późno nie słucham tych głosów wciąż czekam uparcie na wzrok spod tych włosów on powie - że warto

Watchdog... ? :)

Pewien znany adwokat z Warszawy zakrapiane uwielbiał zabawy; gdy raz wracał z ubawu, wpadł po ciemku do stawu, a nazajutrz – pomylił rozprawy.

..... jestem odważna kosmopolitycznie. :))

Zwierzęco-małżeńskie docinki...

To ci kula ?

I już wszystko jasne. :)

Ten początek: wisiał na wystawie na panu bez twarzy wg mnie jest bardzo dobry :) potem też nieźle :) może tylko ilość swetrów (w wierszu!) bym zmniejszyła :) np. po jasnoniebieski mogłoby już swetra nie być :) pozdrówka

Właśnie pada deszcz, okazja do słuchania...

no cóż często się tak z nami rozmija rzeczywistość, życie, jest szorstkie jak ten materiał ale i tak się do niego przytulamy , bo czyż mamy coś innego ? pozdrawiam Morka

podano herbatę przyjemnie brzmi płomieniem z kominka dobrą lekturą koniecznie w starym stylu gdzie ukradkiem przyglądają się sobie postaci na chwilę przed morderstwem rozwikłanie zagadki ma smak praliny z różowej bombonierki wieczór sypie śniegiem a szary kot w czarne pręgi mruczy rozkosznie sam dla siebie straszy bo już go nie ma to cień i cień płomienia i wiatr co wyje hula życie to jedna wielka bzdura przyśniła ci się i oto sen mija dawno minęła chwila pierwszego szarpnięcia struny nie błagaj mnie spojrzeniem niech minie zrób miejsce dla innych dla innych tak jest sprawiedliwie

wiolonczelista chyba? ;))

Witam - dziękuje za odwiedzenie i serduszko - ja jednak zostanę przy swoim ale cieszy mnie że się pobawiłaś. Ciepełka życzę

Widzę ich...jak piją, jedzą ... dwie wyspy samotności. To taka poetycka opowieść. Klimat trochę mroczny. Ale jest :-)

Wiewiórka z miasta Łodzi, Uległa dziwnej modzie?! Sami widzicie! Chodzi w habicie... Eee, tam! Zima nadchodzi!

Co Ty, jestem wdzięczna, że mnie zmotywowałaś?Gdybym nie chciała, to bym nie zmieniła, ale już od jakiegoś czasu nosiłam się z tym zamiarem, Iwonko(?)

Mieli pecha. Spotkali się w złym miejscu o złej porze. Samo życie. To się często zdarza.

jeśli tak, nie ma sprawy - modyfikacja jest Twoja :)

Podoba mi się - te "psy wieszane" również - bardzo wymowna gra słów. Mam dwie uwagi: 1) na początku chyba powinno być "nieraz" w znaczeniu "często", bo w przeciwnym razie należałoby napisać: nie raz, nie dwa... 2) czy przerwy pomiędzy kolejnymi częściami tekstu muszą być aż tak duże? Pozdrawiam

przeczytałam ten wiersz z przyjemnością poprawia humor :))

czasem trudno przyjąć na wiarę odnaleziony za szafą obraz może przemówić

To prawda: Ania... Rodowita warszawianka. :)

Masz rację. Cały czas jest JA, tylko teraz bardziej ujawniona. :)

Myślę, że wcześniej też byłaś. :) To była inna strona autentyczności. W końcu pseudonim też o nas świadczy... :)

cieszę się, bo już myślałem, że mnie pogrzebałaś :)

Chyba Ci się śniło. Jestem o d 5.00 na nogach i tylko deszcz, wiatr , chmury. Ale wiersz przyjemny i słoneczny . Trochę rozświetlił moje popołudnie. Pozdrawiam

Bardzo urokliwy i kobiecy wiersz. :) Lubię słoneczne poranki, więc tym bardziej mi się podoba. Forma płynna, przyjemna dla oka i ucha. Miło sobie poczytać na dzień dobry... Mam tylko dwie uwagi: 1) w pierwszej zwrotce zamieniłaby "stroskane" na coś innego. Ten przymiotnik nie pasuje mi do nastroju. 2) W drugiej zwrotce, po słowach "I mówią ciepło" dałabym dwukropek, a wypowiedź promieni ujęła w cudzysłów. Jak z interpunkcją - to po całości. Pozdrawiam :) P.S. A u nas pada... Ale wschód słońca był ładny.

Ja też, ale jakby wiatry skrzyżowały nasze żagle w jakiejś tawernie to " ja stawiam". Pozdrawiam

Ach! Stara sosna od tylu lat już razem pod gołym niebem. Z dzięciołem żywot wiedzie Pośród wichrów jesiennych To w sumie pierwsza moja tanka :o

dałabyś jakiś przepis na tę wenę, poza klimatem oczywiście, bo nie mam szans na takie krajobrazy i powietrze na co dzień, jak tam u Ciebie na Roztoczu. Mario, jestem pod wrażeniem, nie tylko, że coraz więcej, ale, że coraz lepiej. Do tego, w coraz ładniejszych ramach. Zaczynasz mieć rozpoznawalny podpis - i tak trzymaj. :)

kilka razy próbowałem już zwrócić na to uwagę, delikatnie, mniej delikatnie, bo to naprawdę razi, zwłaszcza na portalu poetyckim. To nie jest tylko sprawa trudności z odczytem. Myślę, że nie mam "przytepionych zmyslow", a nawet gdyby, jako czytelnik liczę na poważne traktowanie. I wiem, że Ty też wiesz o co chodzi. A jeśli nie, zajrzyj poniżej. PS Też czasem używam telefonu, to nie argument.

Pomysł wirtualnego tomiku miesięcznego mi się podoba, co jakiś czas można by się również postarać o papierowe wydanie, to z pewnością byłoby miłe dla autorów wyróżnionych wierszy, ale... Idea "profesjonalnego jury" mnie jakoś słabo przekonuje. Być może znajdziemy chętnego polonistę, krytyka literackiego i historyka sztuki chcących dokonywać takich ocen, lecz czy opinia tych osób jest bardziej rzetelna i cenniejsza od oceny publiczności? Dla mnie nie. W związku z tym proponowałabym, aby były dwie ścieżki głosowań - tomik wierszy wybranych przez publiczność i tomik wierszy wybranych przez jury.

Tekst jakby raperski... Pomysł ciekawy, ale forma nieuporządkowana. Popracowałabym nad nią, bo zwężanie wiersza do dołu nie wpływa korzystnie na całokształt. Pozdrawiam

choć niby długa drogamiędzy jedną a drugąto ci którzy ją przeszli mówią że to tylko krok krok bardzo malutkidzieli te tak oddaloneale bardzo sobie bliskiedwie rzeczywistościktórym ktoś na chrzcie nadał przepiękne imionanazywając je po prostudzieciństwem i starością

O, interesujący wiersz, zaskoczyła mnie pointa. Na wstępie myślałam, że będzie o życiu i śmierci, czy też o tym, co po niej. Życie jest zawsze za krótkie, by się nim dostatecznie nacieszyć, w tym cała jego cenność. Osobiście też wykrywam drugie dno w tym tekście, bo ... czy dziecko nie jest podobne pod pewnymi względami do starszego człowieka? Mówi się, że na starość ludzie dziecinnieją, niekiedy znajdują czas na ponowne odkrywanie świata, czasem są zagubieni i potrzebują pomocy innych, nierzadko stać ich też na (być może) pretensjonalną szczerość :) Tak mi się to trochę odczytało :) Więcej się nie rozpisuję :) Pozdrawiam :)