Ranking

Stół przy oknie, okno w kuchni przez firankę wiatr zagląda i kroplami deszczu wita, stuka w szybę kap, kap co dnia. Mała czarna, żółty storczyk razem ze mną i przy oknie w rytm tańczących kropel z nieba spoglądamy w świat, jak moknie. Z miękkim wiatrem, w szumie ciszy płyną kłęby z wodną parą, w ponaglaniach chmurnych stęków w takt zlewają przestrzeń całą. A na szybie, na prześwitach milion punktów w szklistej wodzie wilgotnymi perełkami odmierzają czas, w ogrodzie. 22.09.2018r.

Nad Świętą Przestało padać Słońce rozpływa się w kałużach I w pobliskiej rzece Święta ożyła W jej ramionach kaczki Łabędzie wiją gniazda Ptasie rozmowy Mieszają się z nurtem wody Walc Wiedeński i ja Pośrodku życia Sylwia Błeńska 24.04.2018 Święta -Rzeka płynie środkiem Żuław Malborskich, mijając Nowy Staw i Nowy Dwór Gdański. Uchodzi do Szkarpawy w pobliżu Tujska.

Ze słownika wyrazów zakazanych Są takie wyrazy, co władzy szczególnie zaborcom, tyranom wybitnie wydają się wadzić i w gardle jak kość na złość stają. Pędziły kibitki na Sybir, pełne skazańców, bo zły Moskal, wroga w nich widział, nienawidził, za jedno słowo, słowo — Polska. Spłynęła stolica krwi morzem, twarz w dłoniach skryła chmurną, w bliznach, przyniósł jej ogień hitlerowiec za jeden wyraz, to — Ojczyzna. Krtań prawdy cenzury gniótł knebel, podsłuch, punkty zakryte, donos, groby w lesie, w gębę od SB, żeby z łbów wybić słowo — Wolność. A teraz pisizm, na dobitek brudną łapą zatyka usta, gdy głośno próbują wykrzyczeć, wyraz wyklęty — Konstytucja.

gliniany wazon i jabłko kuriozalne zbliżenie kolorów smug wydeptane korytarze przez pół stołu kreski jasne półcienie bez ruchu obojętne na zło i dobro wnętrze wazonu prosta niewiadoma jabłko bez makijażu prawdziwości uśpione

I tak Autor się przechwala, iż mu się udała próba, by Świętego zdobyć Graala, ale pech, bo to podróba ;)) Wybacz żart. A co do wiersza, pomysł niezły, ale technicznie - tu zgadzam się z Maks Marą - wymaga dopracowania, szczególnie jeśli chodzi o rytm. Ponieważ używasz rymów męskich i żeńskich istnieje zasada, że wersy z rymami męskimi powinny być o sylabę krótsze (czasami też o sylabę dłuższe), wtedy rytm się nie chwieje. Dam przykład na pierwsze zwrotce: Pragnąłem dzisiaj podbić świat 8 i spotkać się z natchnieniem, 7 by chcieć i móc zatańczyć w takt 8 walczyka z powodzeniem 7 W innych zwrotkach ta zasada nawet jest widoczna, ale tu potrzebna jest konsekwencja. Aha, jeszcze jedna rada, przeczytaj zawsze wiersz na głos, wyłapiesz wtedy sporo błędów rytmicznych. Pozdrawiam AD

Gdy noc nadchodzi, zamykam oczy i słucham podszeptów księżyca, z dala od lamp i ulic tłocznych, od blichtru miasta i wycia. Cisza w dolinie pochłania głębię czarnej czeluści prześwitów, gdzieniegdzie błyśnie przez ucho igielne jarzącą kaskadą świetlików. Drzewa na wzgórzach wiatr uwięziły, w zielone liście ubrały, zastygły strachem zszarzałej czerni, czekają do świtu bramy. Niebo barwami akwamarynu zatapia domy, podwórza przez okiennice szczeliną zerka, spokój w mych oczach zanurza. 15.09.2018r.

Gdy dzień już blisko dotyka świtu i ciemne plamy przegania nocy w poduszkę miękką zatapiam włosy, a jasny pasek cienkim strumieniem już dnieje krzyczy łaskocząc w oczy. I mówi wstawaj, nowy dzień witaj, biegnij do drzwi, bo stoi przed progiem, w promieniach słońca, wiatrem podszyty przyniósł jesienną pogodę. W pajęcze sieci między drzewami ciepłe kosmyki ukryła jesień, a na prześwitach po drugiej stronie diamenty rosy na liściach niesie. Ponad polami echem wibrują, szepty jarzębin, dzikiego wina, pękate dynie i dym z kartoflisk chcą babie lato chwilą zatrzymać. A ono pędzi, tańczy z wrzosami, powiewa lekko zapachem mięty, nawleka głóg na suche trawy, by koralami ozdabiać błękit. 17.09.2018r.

Dobry pomysł, dobre wykonanie, z pewnym ale, jak to zazwyczaj w życiu bywa. Myślę, że mówiąc o współczesności użyłeś nieproporcjonalnie wielu negatywnych zwrotów. To burzy równowagę wiersza, bo omawiając prześladowców Polski z przeszłości obchodzisz się z nimi łagodniej. Zatem myślę, że osobiste przekonania odebrały Ci rzeczowość i obiektywizm. Myślę, że tę samą treść można przekazać bez używania tak mocnych określeń jak "pisizm", "brudna łapa", "próbują wykrzyczeć". I naprawdę nie mam na celu polemiki z wyrażonym w wierszu poglądem. Mówię o sprawach jedynie technicznych, bez dyskusji z wyrażonym poglądem.

Bardzo ładny obrazek ze Świętą w tle, napisałabym pośrodku nurtu. Tak mi bardziej pasuje, ale oczywiście nic nie sugeruję, to Twój wiersz. Pozdrawiam :)

Silver Najpierw zaciekawił mnie tytuł, teraz wróciłem do tekstu; i króciutko bez zbędnych słów: - Przepiękny wiersz z walcem w tle, a całość tak aksamitna jak głos Lektorki. Z pozdrowieniami taki jeden trochę na wschód od Tugi znad rzeki Elbląg :)

Przekaz jest tak oczywisty, że zaimki i czasowniki ..... nic tu po nich. Pozdrawiam :)))

Cisza I zwiewny świergot ptaków. A to znać, że zimny oddech idzie. I że mgły ustępują różom, Dziecinnym płaczom. A gdy nikną te iskry, te gwiazdy, Korale nocy... A gdy ciemna toń przeszywana Jarzącym promieniem, To tak musiało być. A czemu to? Nie wiem, Szepnął wiatr, Który, gdy przejaśniało, Ujrzał trzymającą się parę. Parę zimnych, pomarszczonych rąk.

Ładny obraz, w dodatku połączony ze świętością :) Pozdrawiam

gwoli ścisłości: Tuga i Święta to w zasadzie ta sama rzeka. Jej podział jest sztuczny, a miejscem podziału jest miejscowość Nowy Dwór Gdański. Dokładniej - most kolei wąskotorowej, choć niektóre źródła podają most drogowy. Jeszcze na początku lat osiemdziesiątych uważano, że nazwa Tuga jest w ogóle niepoprawna, właściwa powinna brzmieć - Tuja. Lata forsowania nazwy Tuga sprawiły że zaczęła ona jednak przeważać. Podobnie z rzeką Świętą, która nazywana była oficjalnie Wielką Świętą. Skopiowane ze strony www.zalewwislany.pl

Miałem dziś podbić świat, Spotkać się z natchnieniem I chcieć i móc i tańczyć w takt Walczyka z powodzeniem Sądziłem, że przeszkodzić mi Nie w stanie żadna siła I wstałem już i chciałem, gdy Oporu moc mnie zbiła... Lecz nic to, bo przełamię niż Krytyka głos w mig zwalczę Rozprawię się z potworem, gdyż Mam swoich bliskich wsparcie Na skrzydłach tych, już pędzę tam Pomyślnym wichrem gnany Zdobyłem go, ten Święty Graal Smok leży pokonany!

Upieram się, Fredro przestał pisać na długie lata (z jaką szkodą dla nas!) z powodu głupiej krytyki. Najgorsi są krytycy, którzy sprawiają mądrych, znawców tematu, brylują intelektem i działają w białych rękawiczkach. Takim można niechcący zaufać :) Jak ktoś krytykuje nieumiejętnie, z grubej rury - nie dasz się nabrać :) Według mnie najlepszym weryfikatorem jest to, czy ma się odbiór. Masz odbiór - znaczy jest potrzeba twojego pisania/tworzenia. Dla niektórych to krótkie dystanse, dla innych tzw. ponadczasowość. Ale nie łudźmy się - sztuka nie jest wieczna. To znaczy chodzi mi o to, że coś stworzonego nie będzie wiecznie trwać. Natomiast samo tworzenie wieczne jest - i to jest dla nas optymistyczne :)

To uczucie może się sączyć kroplami ale nie rozwiąże problemów choćbyśmy stali za ręce przeciwko całemu światu bo każdy się spotka ze sobą samym gdy minie  Ta chwila. 

O poezji można przeróżnie, ale tu Drogi Autorze trochę chyba przekombinowałeś, zwłaszcza w drugiej zwrotce.

Witam serdecznie - miło cię widzieć - dziękuje za czytanie oraz słodziutki komentarz. Udanego ozdobionego uśmiechem dnia życzę

Krytyk jako smok... to nie jest takie głupie ;) Tutaj akurat krytykami są sami piszący wiersze i to jest ok, ale wkurzają mnie krytycy, którzy nie tworzą nic...oprócz krytyk :)

Ciężkie to Twoje spotkanie z poezją. Ale kaźdy przeżywa je po swojemu i to jest piękne. Pozdrawiam :)

za cieniem cień przysłania sens o ile jest... miłość to jedyny trop w tym zagubieniu\ to nie jest grzech lecz po co oddech gdy duszy cierń już nie boli martwy jak kamień czysty i nieskalany odchodzi w nicość i tylko cisza tylko szept nie poddaj się krew jeszcze płynie ta sama krew poprowadź bo nie wiem dopomóż bo nie udźwignę czekanie nic nie zmieni dryfować już nie warto a strach zapytać co dalej mimo to podążam by przetrwć kolejną wieczność

I tak wymyślnie Pogwizdywałem w złudnej Nadziei, że to skrzydlate Bydlęcie w końcu sobie Upatrzy kogoś innego. Nie upatrzyło. Gwizdałem, Dopóki nie zdałem sobie sprawy Z idiotyczności tego zachowania. I to wystawionego na widok Publiczny. ... Zmierzcha. Zmętniałe oczy, Jakby z wymuszonym trudem, Trzymające się pooranej twarzy, Wpijają wzrok W przydrożną studnię. Zgarbiona sylwetka zdaje się Łamać przy wiecznie młodym Wietrze. Bzyczenie. Spokój uśmiercony. Latające bydlę nadal żyje. Mucha. Wilgotny, zgrzybiały język Jakby z apetytem Oblizał resztki zębów. Wytarte usta ułożyły się We wspomnienie sprzed lat. Słychać cichy gwizd. Wymyślny, wałęsający się Wśród gwiazd.

Justi, w moim świecie tak to wygląda i za niego odpowiadam. Skasowałam "z boku", chodziło mi o czas równoległy; realu (codzienności, zdarzeń) i uczuć - i że to one się sączą obok spraw codziennych. Ściskam obie Panie, bb

O, bardzo się cieszę, że w ten sposób przyjąłeś mój komentarz. Ja też się tu uczyłam od innych i nadal się uczę. Cenię i korzystam z uwag, podpowiedzi, oczywiście chodzi o konstruktywną krytykę, a nie jakieś tam złośliwości i ocenianie autorów, a nie tekstów. Jak będę mogła Ci coś pomóc, to chętnie. Pozdrawiam :)

Mateuszu, przeczytałam z uwagą wiersz. Tytuł i pomysł są dobre, ale powinieneś bardziej popracować nad stroną techniczną wiersza. Wyrównać rytm, ustalić średniówkę, rytmu się nie czepiam, bo sam z czasem przyjdzie i będzie się układał w piękne wydźwięki. A krytyka jest w większości dobra i potrzebna, poprzez nią wyciągamy wnioski, uczymy się, ale to tylko moje zdanie. Pozdrawiam :)))