Ranking

Na twoim niebie gwiazda zgasła knot iskry wkleił w zabłąkane oczy błyska się imię proroków w soczewce przystrojonej neonową wystawą wielbłądów owianych kadzidłem i zapachem plastikowego siana za dwa pieniążki nadgryzione zdewociałym zębem czasu kupisz trzy korony z gipsu upaćkane odpustowym złotem powieś je na szubienicach pomiędzy Betlejem a górą Golgoty niech wskazują drogę która prowadzi do piekła w pustym pokoju bez okien

czy idziesz drogą przeznaczenia czy sam swój los w dzierżysz dłoni wciąż pociąg życia tory zmienia pędzisz chcąc jutro dziś dogonić jesteś w amoku w owczym pędzie a figlarz czas zatrzymać może jakaś choroba leżysz drepczesz lato czy jesień w różnej porze o wiośnie dawno zapomniałeś przez życie maj wiódł w rozterkach stawiał wybory duże małe ważne decyzje często z serca wplatasz marzenia w rzeczywistość intrygi nić tkwi w fastrygach wietrzyk rozerwie zniszczy wszystko droga „marudna i kąśliwa” prowadzi dalej nie wiesz dokąd pod górkę coś wciąż popycha gdy sił nie starcza pytasz po co wózek wydarzeń pchać do licha w chłodne wieczory świat się zmienia jesienią sens się odsłonił czy szedłeś drogą przeznaczenia czy sam swój los dzierżyłeś w dłoni

tylko popatrz w moje oczy nic nie zrobię, jeśli nie chcesz twój speszony wzrok podążył za urwanym w pół oddechem bliskość zrywa twe wachanie i gwałtownie pędzą myśli w uderzenia rytmie szepczesz proszę weź mnie

Jałowe dni wróciły latem, niechcący zagmatwały ciszę i nawet ptaka śpiew poranny już mnie nie cieszy, nic nie słyszę. Długie tygodnie czas rozwleka i nie przyśpieszę tak od ręki, czyżbym już chciała stąd odlecieć, a może zostać, spijać błękit, promienie ciepłe skradać słońcu, i niebu na złość zabrać chmury tylko te jasne i pogodne na okres szary i ponury. Zachować lata skwar i upał, nie chodzić na manowce z losem, a przygnębienie nawet krótkie rozbiegać łąką, nawet boso Przypomnieć sobie, gdy szczekała na polnej drodze, tam pod lasem, gdzie sznur łopianów i maciejki w jałowe oczy spojrzy czasem. 08.07.2018r.

gdzie kościoły świecące jesienią wśród wołyńskich pejzaży nad ranem zawsze pełne wiernych w niedzielę razem z Bogiem Stwórcą ich Panem a chutory ludzi szczęśliwych z melodyjnie brzmiącym językiem dzisiaj straszą omszałą ruiną czy nienawiść ten obraz zrodziła płacze Chrystus z kapliczki przydrożnej on nie tak tłumy wiernych nauczał widzi zwłoki Prypecią płynące a w oddali czerwona łuna błyszczy kamień krwią dzieci zroszone powtarzając wciąż jedno pytanie czemu sąsiad mordował sąsiada jaki bóg dał im takie zadanie

Tu słońce nigdy już nie zajdzie na niebie czerwone co przypomina barwą największą w sercu ranę samotne pola pozostaną na zawsze niezaorane na wieki będą tu stały chaty ocalałe i opuszczone krzyki kobiet którym dzieci wyrywano z łona jęki konających w mękach jak zza piekła bramy pod podwójnym krzyżem modlitwę odmawiamy niech echo wszystko powtórzy bo macierz spalona przeklinać będzie potomków za szatańskie pokalanie w tej nieludzkiej krainie przesiąkniętej polską krwią tam gdzie porąbani siekierami twoi bracia i siostry śpią czy trawa zielona wyrośnie kiedyś na martwej polanie

Zakorzeniasz się we mnie coraz głębiej. Rozpychasz się myślami w mojej głowie. Rozpościerasz siebie coraz częściej. Coraz częściej jesteś w mojej mowie. Niechcący Cię wpuściłam do mojego świata, Teraz pragnienie Twej osoby gardło suszy i dusi. Sama w sobie zabijam szczęście w roli kata. Mówię "nie", stanowcze "nie" coraz częściej mnie nie kusi. Za sercem, na przekór rozumowi i duszy Brnę w to dalej coraz częściej. Coraz częściej mur z mych zasad to kruszy... Co by było gdybym to ja była zamiast niej?

Napiszę zaraz wiersz pokażę wzory na wzloty i upadki na palec Midasa i kamień magiczny Arystoteles Wolter Kant ściśnięci w jednej pigułce wersu prapoczątek i koniec zamknięte w Pi sens i bezsens pytajnika objawię w rachunku różańcowym a wykrzyknik natchnie do zadawania pytań o kształt epitetów metafor personifikacji Mefisto będzie musiał sprzedać duszę aby zrozumieć tajemnice zawarte w apokryficznych rymach opiszę jak trafić do piekła nie popełniając grzechu jak przeklinać Boga aby zostać świętym jak zabić człowieka aby nie zostać ukrzyżowanym. I jak zmartwychwstać nie umierając.

tak tak drogi czytelniku najzwyklejsza garść ziemi zachwyca mnie bardziej niż mistrzowski obraz rzeźba wiersz powieść bo ta garść potrafi urodzić jedyny kłos w którym ukryta prawda o chlebie który tak kochamy i to nie od święta ale codziennie

łatwiej napisać niż mówić prosto w oczy o przywiązaniu tak silnym że szalejesz na samą myśl o trzaśnięciu drzwiami nie wizualizuj nie złość się na wyobraźnię nie ukrywaj w milczeniu małej prawdy że to już, już teraz i za późno na później uśmiechnij się do zwykłości to wystarczająco niezwykłe

dzięki za opinie i serducha pisane w tzw błysku - błąd w warsztacie zdania podzielone i o to idzie a każdy temat jest dobry Pozdrawiam Jacek

Wierszo-list z fajnym pomysłem. Lubię takie ataki lekkiego absurdu, zawsze to jakieś zaskoczenie:)

Jest taka przepiękna piosenka Magdy Geppert...Poeci nie zjawiają się przypadkiem... A ten wiersz, z całym szacunkiem, może być również o hydrauliku. Co tutaj jest specyficznego o poecie? Co w tym wierszu wyróżnia go od zwykłego śmiertelnika?

Dziękuję bardzo :)

Był czas, że tzw, dopełniaczówki podlegały totalnej krytyce ( na portalach literackich), mnie absolutnie to nie razi, jeśli oczywiście nie są bliskie banału. Wiersz obfituje bogactwem metafor, które osobiście trudno przyswajam, z uwagi na coraz mniejszą elastyczność umysłu :)) Do tego ładnego wiersza miałbym jedną uwagę: na bocznym torze pytań brnących pośród lepkiej pajęczyny pytań osobiście jedno pytanie, zastąpiłbym synonimem lub innym wyrażeniem. O poetach, a właściwie o poezji smutny Norwid powiedział krócej ( już to cytowałem w jednym moim komentarzy): "Z rzeczy tego świata zostaną tylko dwie. Dwie tylko: poezja i dobroć i więcej nic...” Pozdrawiam serdecznie ( Warmiak zza miedzy :)

Wielkim łukiem ominę jutro Dzisiaj wczoraj o jutro zapytałem czy też będzie takie popaprane bez słońca z deszczem wiatrem czy znowu twarz i myśli zasmuci Bo jak ma się powtórzyć to ja wielkim łukiem jutro ominę nie spojrzę w jego stronę udam że go nie znam oraz że nie widzę

troche bym go przemeblowal ale pomysl ciekawy

A jak dla mnie to jest wiersz i to bardzo interesujący :) Widzę tu ciekawą grę słowem i symbolikę. Forma dialogu, blisko ustawione rymy i prostota języka nadają utworowi groteskowy wydźwięk. Pozdrawiam i posyłam uśmiechy :)