Ranking

Lobby – Podrzucaj do góry tę piłeczkę, nie na bok, nie do tyłu, do góry! – Mówię. – Do góry! – Pogramy tak, jak nakazano, poproszono? – Mówisz? – E nie… Ja wiem, że rozkazano. –No dawaj, dawaj, z lewa, z prawa. Zabawa, zabawa, hurra…! – Pod chmury? Do dziury? – Nie? – A, wiem, do bramki i jest świetnie. – Mamy już konkretne wyniki, ujęte w statystyki. – Tak szybko? – A jak? – Nie będziemy czekać na jutro. Justyna Adamczewska

jak krople spadają słowa strumieniem płyną zdania okrągłe mające powab zachęcą do czytania chlapią bez rytmu i rymu czyżby istny słowotok myśli od Moskwy do Rzymu tylko to wszystko po co bywa spływają powoli z zawiesiną metafor i obce słowa do woli taszczą lecz komu na co sensów głodne rośliny cedzą płynące słowa pytają z czyjej to winy przepływa sama woda

Najgłębszą więź tworzę z własnymi myślami spokój na zewnątrz w zapleczu tyrada lekkość na scenie żeliwna fasada a w środku walka i myśli gromada dzieci co trzeba pozbierać przytulić tak to nie bajka lecz codzienna praca co w perspektywie się jednak opłaca samoświadomość na pełnym etacie

Jestem jak piórko w dzikiej przestrzeni co stale unosi się i opada czasem jak motyl tańczę beztrosko na płatku róży przysiadam lub kroplą rosy podmuchem wiatru zniesiona z falą gdzieś w morskiej toni i tak do końca wciąż nieświadoma w czymże się dana chwila roztrwoni.

W dalszym ciągu nie podoba mi się stosowana przez Ciebie interpunkcja, bo po prostu nieprawidłowo ją wykorzystujesz. Interpunkcja ma pewne zasady i należy ich przestrzegać. Zaczynasz coś mówić, nie kończysz, stawiasz kropkę - bez sensu, przecież to ktoś czyta, zakończenie wiersza jeszcze raz przemyśl, bo jest bardzo nijakie. Wiersz zawiera wiele niedorzeczeństw np: sumienie woła o pomstę / rola sumienia nie na tym polega, drzewo pokarane przez przeznaczenie, dziadowizna wyrzucona w twarz, życie zatraci się jak ziemia pod kurzą łapką, itd, ...... itd, Ale nie przejmuj się moimi uwagami, tylko popracuj na wierszem. Co chcesz tak naprawdę powiedzieć, przemyśl, zastanów się.

Oto próba mojego zrozumienia wiersza: wiersz jest poetycka wersją protokołu czynności z zabezpieczenia śladów osmologicznych na miejscu zdarzenia w związku z faktem zniszczeniem mienia (stanika). A to bogactwo zapachów nieodparcie kojarzy mi się z barem mlecznym, i wakacjami, bo dziś ich początek … A swoją drogą to byłby niezły wyczyn, gdyby to o czym piszesz w wierszu zdarzyło się z piękną kuchareczką z baru mlecznego, w porze obiadowej, kiedy ona z powodu sali pełnej głodnych klientów, nie wie w co ręce włożyć … A tak ogólnie to więcej luzu. I uśmiechniętych i pogodnych wakacji :-)

Dziękuje Marcinie. To takie szybkie refleksje po negocjacjach - gdzie wyjedziemy? Ale trochę przejaskrawiłem. pozdrawiam

Witaj:) Tak myślę co odpisać. Ale co by nie napisać, to będzie to teoretyzowanie, generalizowanie itd - zresztą jak metafora tego wiersza, którą można odbierać w różnych aspektach. Myślę, że czy chcemy czy nie nasz los to domek z kart, podatny na nasze złe ruchy lub bieg wydarzeń. Oczywiście różnie można je przyjmować - i to jest sprawdzian dla psychiki. Dom z cegieł, na fundamentach, też nie podoła np. trzęsieniu ziemi. Ale racja, zawsze można się starać, by budować z lepszych materiałów - siebie, relacje, to, na co mamy wpływ. Co innego predyspozycje , głowy są różne, mimo prób modyfikacji - osioł koniem nie zostanie - i nie chodzi mi o głupotę;) Miło, że wpadłaś- dobrej nocki, choć Argentyna płacze:)

Niezwykle refleksyjny wiersz,w bardzo dobrym stylu poprowadzony myślą-myślę jednak,że Bóg jest najbardziej w tych odrzuconych,pogardzonych i wydających się najsłabszych,przez nich najmocniej przemawia,ale to człowiek tak zapatrzony w czubek własnego nosa nie chce Go dostrzec,ponieważ jest taki samowystarczalny,że Go nie potrzebuje,to człowiek,gdy mu się powodzi odchodzi od Boga,a Bóg pragnie nas w przyszłości obdarować wszystkich wiecznym szczęściem,bo to tu teraz jest pielgrzymowaniem a nie siedzibą na zawsze...

To trochę jak kartka z kalendarza, rocznicowe wspominki... Czy dobrze rozumiem ? Jeśli tak, to wartość to ma największą dla twojego życia, bo to twoje przeżycia. Jakkolwiek nie ujmując rzeczy jest to mało liryczne.. Spróbuję się odnieść poetycko do twojej historii. Przepraszam jeśli coś źle napiszę. Postaram się jednak po swojemu ująć ten temat. Oto mój tekst do Twojej Historii: Młodość pragnęła nakarmić serce, Ono odwodnione szukało Ogrodniczki. Niech zasadzi kwiaty niecnych fantazji. I ziści się sen, co był ideałem marzeń. Nie rozumiem jeszcze serca, długo milczy. Połączyły nas siły nieczyste, złe, żądne pomieszania zmysłów i nadziei. Ostatecznie rok, piękno i zapach róż dotykały jedwabiście naszych serc. W końcu czar prysł, a uczucie odparowało. Plejada zmarnowanych słów i gestów. Chociaż we dwoje, to każdy sam sobie. Nie trzeba być omnibusem by wiedzieć, że wspaniały "owoc" przeciągnął koniec, lecz dzwonek zadzwonił i lekcja się skończyła. Teraz w końcu nasza cela się otwarła. Wyjście na wolność staje się orgazmem. Jedynym prawdziwym i zaspokajającym wewnętrzne pragnienie wolności aktem. Już nie wejdziemy do tej wspólnej klatki. Wolność pyłków kwiatów i promieni słońca jest teraz nasza, Moja. Twoja. Już nie ma "Nas". Swoboda bytu w oczach się mieni bez końca, jak cukierek od nieznajomego, od losu na czas. Autor: Dawid Rzeszutek. Dwugłos do wiersza musbron45 pt. "Proza życia".

Co najpierw rzuca mi się w oczy, to zrezygnowałabym ze znaków interpunkcyjnych i wielkich liter. Kruki się posrały czy nasrały? Bo to duża różnica. Bardzo ostro potraktowane cmentarne rytuały, raczej tylko w Polsce znane i popularne. Też za nimi nie przepadam. Witaj. Pozdrawiam