Ranking

[temat usunięty]

jesienny sonet zamachał ogonem za wcześnie może bo jeszcze nie pora by groźny halny mógł szaleć w rotorach przeczesać świerkom korony zmierzwione już bliska celu w sukience złoconej jej nocne tchnienie zimniejsze jest coraz niedawno myślę że chyba przedwczoraj forpoczty władzę przejęły nad tronem dlaczego jednak srebrzystość nie złoto zwiastunem tego co siły zaburza w nieznane ścieżki słonecznie dni potocz niech zasmakuję w jesiennych podróżach u boku gasi bez sensu słowotok płatkami róża w niej chcę się zanurzać

Puzzle układasz ze skrawków duszy składasz przyklejasz bawisz w doktora ze strzępów wyszły kwiaty Van Gogha z krwawą pieczątką ucha autora Szaleństwo bowiem jak grawitacja leciutko popchniesz spadasz w odmęty a ono szybiej mocniej przyciaga choć nie po prostych lecz po krętych

chciałam pisać list do ciebie przeklęłam margines bo nie cierpię ograniczeń karteluszki ścinek niebotycznych są rozmiarów dzisiaj moje chęci więc nie streszczę w cztery brzegi nie dam się uwięzić mam już datę w prawym rogu i słowo kochany list na niebie dymem piszę kaligrafowanym nie przeczytasz nie otrzymasz dokończyć nie mogę zbrakło dymu pomóż proszę potrzebny mi ogień

wypełzają zawilgocone dobrze wiedzą gdzie uderzyć w jakie struny w końcu nie od dzisiaj na tym świecie ach gdyby zakochanie mogłoby odgonić nawet te najbardziej niechciane ale zakochania tych słodkich motylków tylko strzępy wspomnieniowe na szpilce łzą skropione melancholijną tak to już jest jesień jesienią życia z przepicia z utycia brzuchaty zegar utyka tylko czas biegnie jak chłopiec zawsze do psot skory chyba nigdy nie dorośnie skoro od początku świata nie dorósł do tej pory

O Boże!

Drogi autorze, staję się wielbicielką rozłożystych komentarzy. Czasem się zdarzy, że na wiersz rzucę okiem, żeby po chwili się rozluźnić w lektyce tłumacza. Jako podmiot walczysz lirycznie i zaciekle. I to nawet nie przeszkadza. bylebyś pisał. Twoja czytelniczka

Cóż to takiego: człowiek? To prosty jest mechanizm: mózg w twardej obudowie z wieloma narzędziami.

dzień kolejny dzień słońca w nim brak tylko ten cień hamuje czas czas, który już zatrzymał się w dniu, w którym los powiedział nie noc znów czarna noc utkany z łez zarzuca koc jak dziki bez bez ciebie świt poranka brzask nie ciszy nic bo nie ma nas chcę zapomnieć chcę odnaleźć też mój życia sens próbuję, lecz lecz nie wiem jak zakończyć film gdzie puenty brak wciąż trudno mi

ja na ogół pisuję fraszki homonimkowe i bardzo krótkie np. O SPORYSZU Całe życie w życie Ale fraszka może mieć czasem do dwóch strof po 4 wersy warunek musi być jak najkrótsza Oczywiście,że pomogę Justynko Maciek

Witaj Niezwykle wnikliwie , bardzo dziękuję pozdrawiam Kredens

Proponuję Peelce odczulanie. Najbardziej skuteczne mogą być te konwencjonalne. pozdrawiam

Mogło_by ale i nie jest nie zapisze nam się w rejestr tych radości czy też smutków gdzieś odchodzi powolutku Bo minęła już ta chwila gdzie mogło_by się spełniło znowu w kłębek się skulilo czeka znów i znów ją mija Radość chwila Tak odczytałem twój wiersz Justyno pozdrawim

W czas pokoju na krańcu świata ktoś wystrzelił nagle do brata. Zrobiła się z tego ruchawka rannemu potrzebna zastawka! Przybył lekarz z wielkiego miasta zbadał i powiedział - to czkawka. Pozdrawiam. J. A. P.S. Zaznaczam, że to nie limeryk - piszę o swojej miniaturze. ;))

Nadeszła smutna jesień – Ponury wicher smaga szyby deszczem, A w naszym domu : ogrzewanie na dwa serca.

Trudny wiersz, dla mnie rzedstawiający mroki duszy , pointa przemawia pozdr?