Ranking

Wkurza mnie szum zmywarki, Dźwięki robienia prania. Wkurzają mnie ciągłe kłótnie Mojego sąsiada. Wkurza mnie moja luba, Mój brat, pan spod sklepu. Wkurzają ci co chodzą W swym ciągłym pośpiechu. A co się mnie dotyczy, Czy ja wkurzam kogo? Pewno tak, ale niech go Pies ssie. Gdzie? Wiadomo!

Tak było pięknie, tak romantycznie, trawka zielona i kwiecia krocie, słońce na niebie świeciło ślicznie, listki w promieniach kąpiąc jak w złocie. A ja z dziewczyną, cichutko, w trawie usta przy ustach, do rączki rączka, ciało do ciała, już prawie, prawie, szum jakiś w głowie, w żyłach gorączka, już ją przytulam, już rozkosz blisko, docieram w sedno... Nie! To mrowisko!!! Ot, romantyczne tak uniesienie, do dziś na mrówki mam uczulenie. _________________

Tak sobie myślę czasem, nad ranem - jaki Ty jesteś naprawdę, Boże, czy mam uwierzyć, żeś mądrym Panem, czy tylko pochwał łaknącym może. Z ręką na sercu powiedz mi Panie, chcesz Ty modlitwy z książki czytanej? Klepane lubisz słuchać litanie,im tylko łaski otworzysz bramę? Oglądasz chętnie brudnych pątników, co z twym imieniem snują się drogą, za dnia z pomiętych chrypiąc śpiewników, nocą parami gniotąc się błogo? Lubisz, gdy pasterz w purpurze, w złocie, w gmachu ogromnym w marmury strojnym, w Boga imieniu udziela pociech: błogosławieni ubodzy, skromni…? Drogowskaz dałeś, gdzie prawda leży, wolność – bym drogę sam do niej tyczył, po cóż mi legion twoich pasterzy chcących do prawdy wieść mnie na smyczy Cóż, jak to człowiek, zbłądzę niekiedy, lecz gdy przewinień mych listę długą przyjdzie czas odkryć, to swoje grzechy Tobie chcę wyznać, nie twoim sługom Więc daj mi Boże tylko nadzieję, nie ważne – w domu, czy w zagajniku podtrzymać wiarę, co wciąż się chwieje sam na sam z Tobą, bez pośredników. Tak, wiem – zaszczują, zgnębią, zakraczą, że to herezja, ułomna wiara, odpowiem krótko groźnym krzykaczom: krzyż wolę w sercu, niż na sztandarach.

Gdy Cię spotkałem Przyjaciółko Ty już straciłaś zdolność mowy Kiedyś mistrzynią byłaś znaczeń Żonglerki szykiem i przenośni Kiedy przyszedłem nieznajomy I przywitałaś mnie radością Siedziałem długo urzeczony Naszą bezsłowną konwersacją Wypowiadałem za nas dwoje Odgadywałem Twoje słowa Tak mówiliśmy w ciepło-zimno I tylko śmiech Twój mnie czarował Bywałem potem w odwiedzinach Aż przyszedł czas dalekiej drogi Mówiłem “Wrócę w dwa tygodnie” Nie wiedząc jeszcze, że niesłownie Trwałaś czekając pożegnania Wytrwale znosząc nieunikłość Odeszłaś w dniu przyobiecanym A mnie pozostał smutek oraz Wspomnienie śmiechu jak konwalii Dzwoneczków urok nieprzebrzmiały I radość z bycia choć przez chwilę Radością komuś w jego doli (z hospicjum)

Miał też synów. Zdjęcie z Internetu z jednym z nich:

Bardzo wdzięczny wiersz, tematyka jak najbardziej świętojańska :) Trochę może przydługi jak na moją uważność ale dałam radę :) Ostatni wers - Swaróg wg. mojej wiedzy, słowiański Bóg był jeden, chyba że chodzi o coś innego np. o naszą galaktykę Pozdr :)

Piękny wiersz, poczynając od wspomnienia Światowida "w noc tę letnią świat ma wiele twarzy", po boga nieba i ognia i jego synów "( płyń dymie) ku gwiazdom, ku Swarogom…" Z przyjemnością przeczytałem. Pozdrawiam.

no coś Ty narobił a ja myślałem że oni tworzą "awangardę" :))) Pozdrawiam Jacek

Masz rację walczyk jest na trzy a marsze na dwa jak mówią koledzy "my nie maszerujemy, mawet nie biegniemy ma zapie,,,,,my" Serdeczne dzieki pozdrawiam :) Jacek

poeta jaj nie składa on zawsze jest duchem młody bo pisze wiersze z jajami wqrwiając niektóre osoby

Witaj Barbaro - może wydać się zbyt długi - ale po wolnym dokładnym czytaniu wszystko gra współbrzmi. Piękny obraz opisałaś używając magicznych słów. Wróciłem pamięcią do młodzieńczych lat - noc Świętojańska tajemnicze oczekiwanie na środek nocy - tańce żarty opowiadanie o magii itp. Ach to były chwile.... udanego dnia ci życzę