Tryptyk

Tryptyk

                 I

spójrz  na życie zamknięte w granicach

boli  brak swobody nieruchomych

dlaczego dano im takie trwanie

martwe ociekające radością

nienawiść olewa ramy żądli

studniowy kołowrót ukręcany

jak napięta do granic cięciwa

przez pochyloną czystą zastygłą

na zawsze kobietę ze stygmatem 

Święta czy nasłana czarownica

komu stopy umyje swoją krwią

nieruchomym zakochanym w pląsie

kalece bez nóg to niemożliwe

nadchodzi czas  zadbania o siebie

granica nieszczelna choć zamknięta

wpuściła samobójcę w bezruchu

drabina ślepo patrzy bezmyślnie

podpiera mury starego domu

z ogromną zachłannością prostych ścian

granica  piekła powrozami nóg

                  II

patrz dalej niech ci nie umkną grubas

beczka koń pod wierzch rożen i mięcha

człowiek z muzyką macica pereł

której  nie da się ukraść pożreć tak

kobiece blade lico bez oczu

ostre noże na granicznym stole

człeczyna i gest ponaglający

do obżarstwa do szmaty namiotu

medyka pokrak wspartych kijami

moc ludzi w niebezpiecznych schronieniach

połaciach ponadpalanych brązów

pysznych od wiejących wczoraj wiatrów

karłowatych i wielkich tajfunów

nierozgromionej na końcu tłuszczy

granica świetlistego kościoła

                  III

wzrok wytężaj szukaj barw witraży

szczegółów świątyń dawnej epoki

pełnej mrocznych rzezi znaków krzyża

teraz bez granic owalnych stołów

wita wyznawców biel i żółć szkiełek

niebiański kolor sprzedajnej dziewki

nagle matrony dającej darmo

gdzie wyrzucono odpust za grzechy

dokąd pobiegli czarni pasterze

nie ma niczego jest śnieżna trumna

cierpiący post czeka na świeży chleb

odpadki leżą obok chudych stóp

w szczerbatych niczym diabelski chichot

dawnych sandałach starego Boga

granica to purpurowa decha

_______________________________________________

    Objaśnienia:

1.Utwór jest „rozmyślaniem” autorki – kontemplacją obrazu Petera Bruegla (Starszego) pt. Walka karnawału z postem

Utwór literacki nawiązujący do obrazu nazywamy ekfrazą.

Dziękuję, Kocie. Nie wiedziałam o tym, że napisałam ekfrazę.:))) Pozdrawiam. 

Witaj Justynko - byłem czytałem - ale troszkę się zgubiłem  w treści - wybacz.

Ja wole zwykłe proste wiersze - gdzie nie błądzę po ich myślach.

                                                                                                                           Słońca życzę 

Waldku, fajnie, że zawitałeś pod mym Tryptykiem. Wiem, że dość trudny w

odbiorze. Sama się gubiłam pisząc go. ;))

Może ułatwię (dzięki temu, że Kot umieścił cały obraz). Pisząc wiersz zaczęłam nawiązywać do scen od lewej do prawej. Jeszcze raz - dziękuję obu Panom. 

kobiece  owalne   -    lico  ... oczodolne

  bez   ócz  -   ócz  ...   się   -   bym   pozbył

Dziękuję za podpowiedź, ale każdy wers tego wiersza ma 10 sylab. Jednak pomyślę nad tym wersem. Dziękuję. Justyna. 

Utwórz jest rzeczywiście bardzo trudny. Gdyby nie obraz i przypis to w zasadzie nie wiedziałbym o czym czytam.

Patrząc na obraz jest już dużo lepiej, ponieważ umiem znaleźć przedstawione przez Ciebie w tekście miejsca i sytuacje. 

...niemniej postaram się uporządkować sobie ten tekst. Do dzieła! :-)

Zapewne mowa o kalekach. Jeden jest o kulach i bez nogi, a drugi "raczkuje" podpierając się na stojakach, które zapewne pomagają mu się przemieszczać.

Owszem, jest tam studnia i kołowrót ale czy kobieta "jest ze stygmatem"? I dlaczego ma być czarownicą?

Tutaj zacząłem się zastanawiać czy to na pewno jest samobójca. Spadając z takiej wysokości raczej niczego złego sobie nie zrobi. Poza tym kobieta na drabinie, myjąca okno, nie dostrzega tego człowieka. Fakt, jest na pewno smutny.

Dolna część obrazu. Końmi są zapewne dwie postaci pchające wózek, na której trzecia postać wabi swoje wierzchowce rybami na kiju. Co reszty wątpliwości nie mam :)

Tego nie umiem zobaczyć na obrazie. Być może jest to obszar po lewej stronie domu z samobójcą ale nie mam pewności.

Obrazu prawa strona, świątynia i to co się przy niej dzieje, choć nie mam pewności co do interpretacji.

Jak już mówiłem, utwór jest rzeczywiście trudny. :-)