Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wulgaryzm w tytule


AleksandraWalczy

Rekomendowane odpowiedzi

kurwa 

mówiłeś 

tak. wolałabym pięść

pieszczącą nos 

w samotności tak bolesnej 

że aż namacalnej 

znanej mi tysiąc lat 

miałam chwilę do namysłu 

 

stanęłam prosto 

boli kark 

 

nie przywykł 

do noszenia głowy  

tak wysoko

Edytowane przez AleksandraWalczy
wulgaryzm w tytule (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czy autorka zapoznała się z regulaminem tego portalu ?

PKT. 5 Użytkownik nie ma prawa :
(...)
f) Publikować treści zabronione przez prawo, wulgarne (art. 3 Ustawy o języku polskim z dnia 7 października 1999r.), obraźliwe, naruszające prawa serwisu (Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994r.) lub innych osób (art. 23 i 43 Kodeksu cywilnego), albo narusząjace zasady współżycia społecznego.

 

co znaczy wobec tego trzykrotne użycie słowa zaliczanego do wulgaryzmów ?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

a propos wulgaryzmów.

 

    "Najczęściej stosowanie wulgaryzmów jest wyrazem bezsilności wobec języka, drogą na skróty.
  Wulgaryzm to środek językowy i czasem jest potrzebny, ale tylko wtedy trzeba go użyć, gdy naprawdę ma to sens.

    Wszystko jest po coś, czemu służy. Nazbyt często są traktowane przez ogromną część użytkowników języka jako niczemu nie służące przerywniki i natręctwa językowe"

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wszystko niby jasne ale w regulaminie portalu nie ma póki co na takie słowa przyzwolenia.

Trzeba to uzupełnić o sensowny dopisek ( o ile się taki znajdzie) do tego ,, paragrafu,,

albo będziemy zamieniać powoli nasze forum literackie w Hyde Park dla języka wulgarnego

a chyba tego nie chce nikt.

Wulgaryzm tak potrafi obrzydzić najładniejszy utwór ,że tylko prawdziwi poeci to czują i rozumieją.

Wybacz Alicjo ale ja nie widzę sensu używania słów spoza marginesu

język polski jest naprawdę bardzo bogaty w słownictwo i na ,, szewską łacinę,, mogą sobie pozwolić

prostacy i ludzie bez kultury

ale na pewno nie ...piszący wiersze.

 

Ten ,,wiersz,, to dla mnie jawna prowokacja.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prowokacją jest to co pan pisze. Napisałam ten wiersz po to  żeby wyrzucić z siebie pewne rzeczy, nie szukać aprobaty. Ten portal był pierwszym jaki się nawinął więc postanowiłam tutaj zamieścić "kxxxrwę". Nie sądziłam że kogoś aż tak urażę. Proponuję nie czytać więcej tego co zamieszczam dla spokoju pana ducha. Serdecznie pozdrawiam. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajnie, że nie szuka Pani poklasku,

tylko szkoda, że nie chce Pani, by czytano Pani utwory,

gdy ma się jakieś uwagi ;)

Taka postawa jest dobra na facebooku,

a nie na literackich portalach,

tu trzeba mierzyć się z krytyką :)

Co do wulgaryzmów Ala powiedziała wszystko :)

Pozdrawiam ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Hm, mam dylemat w ocenie. Z jednaj strony Autorka użyła w swoim wierszu najpopularniejszego chyba słowa w potocznym języku polskim, a z drugiej strony nie da się ukryć, że popularność i częstotliwość posiłkowania się tym słowem  jest odwrotnie proporcjonalna do poziomu kultury osobistej jego "użytkowników" (oczywiście, jak zawsze są wyjątki).

Trzeba też wziąć pod uwagę, że jest to słowo o niespotykanej wręcz rozpiętości znaczeniowej, Używane jest zarówno na mocne  wyrażenie zachwytu, zdumienia, podziwu  jak i żalu, radości, złości, a nawet w pewnych sytuacjach szacunku dla rozmówcy. Użyte zatem w utworze literackim doskonale poprawia tak cenną w poezji współczesnej możliwość różnorakiej interpretacji utworu literackiego.

No cóż, ja jako tradycjonalista pewnie nie użyłbym tego słowa w wierszu, ale może po prostu Autorka nie znalazła alternatywy dla jego emocjonalnej siły.

De gustibus non disputandum est.

 

Pozdrawiam

Andrzej D.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...