Co słychać w naszej wsi

ciemność w wiejskim domu
kultury sieją latem pod płotem
słoneczniki do nieba i robią warsztaty
pełną gębą
zimą grają w tenisa stołowego
jeśli nie ma nic naprzeciwko pani od kuchni
o jakiś tam bałaganu krzynkę

całe życie nocne gromadziło się kiedyś
przy sklepiku świetlicowym
okupowali go chętni w oczko i inne mariaszki
ale przerobili na sztukę tkania w próżne

jak donosi lokalna gazetka
będą robić chodnik do cmentarza
powiększą areał nieśmiertelników
przy stawie już rośnie
wygrany konkurs na odświeżanie powietrza
złote rybki wpuszczone do sadzawki
popłynęły do góry brzuchem
w odmęty wiosennego ocieplenia

przy gesesowskim skrzynka
na listy nie czeka bociana
kurwa mać - rzyga pianą
zajechany autochton

butelki rzędem okupują drogę
do kościoła
policja nie gasi pożaru

kobiety też będą mieć swoje
marcowanie w remizie

młodzi wycierają języki z obcych bruków

to by było na tyle

pięknie i prawdziwie - moje klimaty i krajobrazy-dziękuję za ten wiersz
pozdrawiam serdecznie

nnno proszę jak ładnie i po naszemu.Bardzo klimatycznie, no i gładko wszystko płynie.Nie mam wątpliwości - sama prawda jak nie patrzeć:) Pozdrawiam ciepło. E.K.

A ja chciałabym pobyć na takiej wsi; podoba mi się chodnik do cmentarza w połączeniu z powiększonym areałem nieśmiertelników; bardzo wymowne:P Pozdr. Ma.

świetnie, Skrzydle!
tak cudownie prozowato poetycko
brawo!
a jak daleko mu do Wilkowyj.
podoba się ogromnie, tak prawdziwie.
:*

Dobrze napisane, ale jakoś tak... smutno i drapieżnie? Jakbyś nie lubiła tej swojej pięknej wsi. A ja Ci jej zazdroszczę...
Buziaki, Skrzydełko. :-)

Ale teraz już chyba w porządalu! U Ciebie na jeziorach tak jest przecudnie!... :-)

smutny wiersz, ale jakże uniwersalny, każdy może znaleźć coś o sobie
r