Oniemienie

mandragora sprzedana
na straganie próżności
porcelanowa tiu tiu
laleczka oddana
w zamian za jeszcze jeden
rzut kośćmi

ciekawe że patrzyłam na gwiazdy
kiedy ubijano interes
rozproszona
nie widziałam czy dobry

zdrętwiałą trwogą
śledzę dłoń
tylko tyle mogę
dopiero co grzała
a już zachodzi
cóż gdy rozlane
pozostaje innego

tępo zawijam się
w resztki zgarniam
okruchy niemrawo
omiatam pojęciem
klepisko
udeptanych tęsknot
krzątanina dla pozoru
może przesadzę kwiaty

da się
tylko to zjeżone
zdziwienie przeszkadza
sztywno wyprężone
tyle oddechów
a ono ani mrugnie

ale da się
może smutkiem ugłaskać
głodem ukoić zaśnie
rozlane przecież
musi w końcu dorosnąć
nie rosnąc zrozumieć
trwać
i tej zimy
trzeba

czytam i maluję obraz, słucham szelestów muzyki
i tak pięknie mi się wkomponowuje coraz to nowy szczegól

dzięki

ukłony

wiesz co Krzysiu? chyba masz rację. trzecią strofę możnaby wyrzucić właściwie. ale... niech jeszcze trochę zostanie, mam do niej bardzo osobisty sentyment, trudno mi się z nią rozstać ot tak zaraz po narodzeniu otwierasz mi oczka szerzej, jesteś niezastąpiony

dziękuję, pani Seweryno

i znowu nic... choć zaczynało się obiecująco, z tą mandragorą, a potem: gwiazdy, dłoń itd. i znowu "zjeżone zdziwienie", "udeptane tęsknoty", "niemrawo omiatam pojęciem" (!!!)

No, niestety, tym razem nie jestem Panu w stanie pomóc :) Jeśli ma Pan na myśli banalność gwiazd czy dłoni, to tuszę iż mandragora nie ustępuje im ani na krok w tym względzie.
A zjeżone zdziwienie i spółka? Rozumiem, ze ma pan jakąś awersję do "ufizyczniania niefizycznego"? W takim razie jestem już kompletnie bezradna, gdyż mało tego, ze się z Panem nie zgadzam stylistycznie (lubię nieprzytomnie również takie środki wyrazu) to i merytorycznie nie bardzo, ale przecież o tym nie będziemy dyskutować - brak nam forum filozoficznego, czy jak Pan woli, ezoterycznego :)

pozdrawiam i dziękuję za komentarz
m.