I znów....

wiersz smutny

I znów samotność dopadła mnie

I trzyma jak ‘deszczowe psy’

(u Toma Waits’a).

Gdy czekać mam już nie wiem na co

Nie umiem sama ni z nikim być.


Panowie, wracajcie do żon swych,

Nie dla was chimera taka,

Co wczoraj śmiech a jutro łzy,

A w domu obiad czeka...


Samotność tłucze się jak ćma

Bliźniacza siostra moja,

Wzleci na chwilę w światło dnia

I znów jest niepokojem.


Panowie, wracajcie do swych żon

Bo życie jak diabelski młyn,

Zakręci w głowie, siwy dym,

Tam w dole, i na mnie czeka dom...

9 czerwca 2003

jakos komletnie do mnie to nie trafiło...

docieranie bywa często otoczką wydzielania Ciepła i jeszcze wielu innych czynników - tak więc wiersz Pani Jowity nie wolno traktować w ramach zrozumienia - jest pieśnią kobiety samotnej a może i nie - formą i stylem podąża w krainy intymności - treść przypomina mężczyznom skąd dokąd zmierzają - lecz czy tylko tej płci brzydkiej ....

pozdrówko W_A_R

Calkiem niezle Jowito.O wiele lepszy ten wiersz niz ten ktory czytalam wczesniej.
Ale i tu mam kilka zastrzezen.Nie mowie juz o rymach, ktore moglby byc lepsze, ale warto popracowac nad rytmika.Glownie chodzi mi o wers:
"Panowie, wracajcie do żon swych, " - totalnie psuje rytmike wiersza
Moze lepiej byloby:Panowie, wróćcie do żon swych - wtedy rytm bylby zachowany a sens zostal by ten sam.To samo dzieje sie w ostatniej strofie.

Musze powiedziec ze najbardziej podoba mi sie 3 strofa.Jest naprawde ladna

I mam pytanie:"wiersz smutny " wyglada jakby bylo tytulem, ale wiersz juz ma tytul.Czym wiec jest ten wers?

Ja powiem: bardzo dobry wiersz. Stopniowanie, wersy napinają treść, ciekawa myśl. Już samo otwarcie wciąga, a potem już cięzko byłoby autorowi coś zepsuć. Klasa!

Adam

Dorma ma rację.
Wers w zaproponowanej wersji lepiej brzmi i nie psuje rytmu, dziękuję za uwagi. Nie spodziewałam się takich miłych reakcji na moje wierszowanie.
Ten tytuł to przez pomyłkę.
Serdeczne pozdrowienia dla wszystkich.
Jowita