****

naiwna dobroć nie sprawdza się , niestety-
i to kupuję- bo najprawdziwsze
pozdr. ES

czytam tekst, który przemawia do mnie. jednak mam
kilka zastrzeżeń - wydaje mi się, że interpunkcja jest
niekonsekwentnie zastosowana.

***

nieśmiała wymiana spojrzeń
i myśli - film. skradziony
pocałunek, długo pulsował
jeszcze wczoraj. wszystkie zasady jasne,
bezrefleksyjne. zaufanie

- naiwna dobroć nie sprawdza się. niestety
by uniknąć znudzenia intrygujemy się
intrygami, zamieniamy pewność
w wątpliwości. zrozumienie w udawane
fochy, by sprawdzić czy ta siła
i atrakcyjność, która raz zauroczyła.
nie nadpsuła się zanadto

pozostaje nadzieja, że na skraju prawdy
rośnie dotyk. a on potrafi wiele
wyjaśnić

21:46, 28 maja 2006
kiedy Benedykt XVI wyjeżdżał z Polski


***

tak ja widzę ten tekst, kilka poprawek, ogólnie nieźle

zdrówka i serdeczności Espena Sway :)

Czyta się. Dwie uwagi, pokrótce: zaufanie ta naiwna dobroć nie sprawdza się. czy aby na pewno zaufanie jest tożsame z naiwną dobrocią? Wątpię. Nawet gdyby wsadzić tam jakikolwiek znak interpunkcyjny. Kropka w ostatnim wersie drugiej - po: "zauroczyła" jest błędnie postawiona. Gdyby to był przecinek...

pozdrawiam.;-)

Dziękuję bardzo za cenne uwagi.
Z interpunkcją dopiero zaczynam eksperymentować, dlatego możliwe że jeszcze nieumiejętnie jej używam.

Mój zamysł jest taki, żeby interpunkcja uczyniła tekst możliwie wieloznacznym, dodawała mu nowe konteksty i sposoby przeczytania. Po to też używam przerzutni.
Każdy wybierze sobie taką wersję, która jemu/jej wydaje się najwłaściwsza.

Przykładowo fragment:
film skradziony
pocałunek. długo i czerwono pulsował jeszcze
wczoraj wszystkie zasady jasne
bezrefleksyjne. zaufanie

można przeczytać: film. skradziony pocałunek długo i czerwono pulsował. jeszcze wczoraj wszystkie zasady jasne.bezrefleksyjne zaufanie
v.1.2: film skradziony.pocałunek długo i czerwono pulsował jeszcze. wczoraj wszystkie zasady jasne,bezrefleksyjne.zaufanie
możliwych wersji jest oczywiście więcej, te są w pewnym sensie skrajne.

Jeśli ktoś przeczyta jeden taki tekst, raczej nie będzie widział w takim użyciu interpunkcji celowego zabiegu. Jeśli przeczyta kilka wierszy, powinien go już dostrzec.

Espena Sway:Twoja wersja jest ciekawa. Dla mnie trochę zbyt jednoznaczna. Chyba masz rację że dopowiedzenie 'i czerwono' jest zbędne.

Wilku:nie planowałem nazwania zaufania naiwną dobrocią. Gdyby tak było, to napisałby
to naiwne dobro, jako że zaufanie jest rodzaju nijakiego. Ta naiwna dobroć, czyli wiara że wszystko będzie dobrze, wytwarczy być miłym i robić to co druga osoba sobie życzy. To miałem na myśli.
No i teraz zgodnie z moim planem Czytelnik powinien zobaczyć że to połączenie jest chybione i wybrać inne, które mu bardziej pasuje. Pytanie czy będzie chciał się bawić z tekstem czy rzuci go po jednorazowym przeczytaniu :)

Pozdrawiam ciepło
Coolt

Coolcie, cieszy bardzo :)
wiesz, Ty piszesz o wiele dłużej ode mnie, zresztą jesteś w Z,
więc poradzisz sobie z tekstem. jednak wydaje mi się, że lepiej
uczynić wiersz mniej wieloznacznym, a konkretnym. rozumiem,
że kombinujesz z formą, bo sama to lubię :)
zresztą /moim zdaniem/ nawet w takiej szacie
można tekst różnie zrozumieć - sama zwykle czytam
kilka razy - zgodnie z interpunkcją, albo z wersyfikacją.

np ten fragment mojej wersji
- naiwna dobroć nie sprawdza się. niestety
by uniknąć znudzenia intrygujemy się
intrygami, zamieniamy pewność


1 wersja = nawina dobroć nie sprawdza się. niestety by uniknąć znudzenia intrygujemy się. intrygami zamieniamy pewność

2 wersja = naiwna dobroć nie sprawdza się niestety. by uniknąć znudzenia intrygujemy się intrygami. zamieniamy pewność

to tak moim okiem. wiem, że być może wygląda to jak czepialstwo, ale
pokazuję Ci w jaki sposób rozumuję teksty prozowate i z interpunkcją

życzę powodzenia, 3maj się

Espena Sway :)

Czepiaj się do woli, bardzo pożyteczne jest dla mnie to Twoje czepialstwo :)

Cały czas się rozwijam i szukam swojej poetyki. Ostatnio stwierdziłem że najciekawsze są teksty zakładające interakcje z Czytelnikiem. Pozostawienie mu miejsca do wyboru, tego jak tekst będzie odbierał. To że jeden tekst można odczytać na wiele sposobów, jest wieloznaczny, stanowi dla mnie olbrzymią zalete. Teksty jednoznaczne dobre były w oświeceniu, gdzie dydaktyzm stał na pierwszym miejscu. Dla mnie ważniejsze jest żeby jak najwięcej odbiorców mogło w nim znaleźć coś dla siebie :)

Pozdrawiam ciepło
Coolt

ps. a może w ogóle bez kropek to zapisać? Co o tym myślicie?

Panie Coolt, mam pytanie. Powyżej napisał Pan: "Z interpunkcją dopiero zaczynam eksperymentować, dlatego możliwe że jeszcze nieumiejętnie jej używam." Pod moim tekstem przytoczył Pan swoje osiągnięcia maturalne z j. polskiego oraz fakt, że studiuje Pan filologie polską. Jak to się ma jedno do drugiego? Proszę, broń Boże, nie traktować mojego pytania jako ironię, czy sarkazm - w żadnym razie. Chodzi mi o to czy, według Pańskiego rozeznania, problem nieumiejętności stosowania interpunkcji dotyczy jedynie Pana, czy dzisiejsze szkolnictwo jest tak słabe?
Co do Pańskiej ostatniej sugestii, moje zdanie jest takie: albo w ogóle rezygnujemy z interpunkcji, albo stosujemy ją według wszelkich rygorów. Nie da się trochę tak, a trochę tak - tak samo jak nie da się być trochę w ciąży - albo się w niej jest, albo nie.

pozdrawiam.;-)

Wilku:widzę że nie da się w co drugim poście nie przytaczać faktu, że pochwaliłem się maturą i studiami :)
Eskperymentowanie z interpunkcją nie ma nic wspólnego ze znajomością zasad gramatycznych, które akurat w przypadku interpunkcji są dziecinnie proste i łatwo wyuczalne. W jednych szkołach tego uczą lepiej, w drugich gorzej.
Chciałem zwrócić uwagę że nietypowe posługiwanie się interpunkcją (w wierszach np.) wymaga dużej wprawy i wyczucia, których jeszcze nie mam. Tego jak użyć kropki czy przeciwka żeby wiersz brzmiał odpowiednio z intencją autora nie uczą ani w szkołach ani na polonistyce :)

Espena Sway: będę eksperymentował w tym zakresie, chociaż pokusa nie tracenia czasu nad tym gdzie postawić kropki jest spora ;)

Pozdrawiam ciepło
Coolt

Przyjmuję wyjaśnienie, dziękuję..)

"nieśmiała wymiana
spojrzeń i myśli. film skradziony
pocałunek. długo pulsował jeszcze
wczoraj wszystkie zasady jasne
bezrefleksyjne. zaufanie"

"

(ta) naiwna dobroć nie sprawdza
się. niestety
by uniknąć znudzenia intrygujemy się
intrygami. zamieniamy pewność
w wątpliwości. zrozumienie w udawane fochy
by sprawdzić czy ta siła i atrakcyjność która
raz zauroczyła. nie nadpsuła się zanadto

pozostaje nadzieja że na skraju prawdy
rośnie dotyk. a on potrafi wiele
wyjaśnić"


dwie konwencje i dwa wiersze, nie piszę tego jako krytykę, ale jako punkt wyjścia do zastanowienia się nad problemem.

Pierwszy - moda współczesna na "opisywanie strumieniem", zresztą nie taka nowa, tylko prądy filozoficzne wpadają do literatury z opóźnieniem.....

jak się dobrze warsztat opanuje, to generalnie wszystkie opisy "strumienia" są prawie podobne do siebie, takie rzemiosło w sumie, albo ornamentyka...

Prawdziwy wiersz zaczyna się od słów "naiwna dobroć".....
i to już jest poezja.....

co najwyżej ornamenty możnaby "przeplatać" z "poezją", jeśli coś wnoszą, bo to w sumie opis, może tez spełniać funkję narracji...

Do rozważenia......

Jaro Sławie: dziękuję za ciekawe spostrzeżenia.

Nie widze takiego pekniecia w wierszu. Pierwsza strofa, jak słusznie zauważyłeś, nakreśla sytuacje liryczną, w bardziej opisowy niż narracyjny sposób (w narracji jest większa dynamika, więcej czasowników).
Nie do końca jestem też pewny co masz na myśli pisząc strumień. Strumień świadomości to nie jest :), raczej myśli powiązane ze sobą w luźny sposób, często w postaci równoważników zdań, wyliczeń. Ciekaw jestem dlaczego uważasz to za rzemiosło, coś nieoryginalnego.


W drugiej wydzielonej przez Ciebie części podmiot liryczny prezentuje swoją ocenę pewnych zjawisk, wyraża nadzieje. Formuuje mysli pełnymi, emocjonalnymi zdaniami. Ciesze się że zostało to uznane za 'prawdziwy wiersz'.
Pierwszej części nie odmawiałbym tej prawdziwości. Dla mnie to naturalna kolejność, wiersz rozpędza się na początku, by rozwinąć się w środkowej częsci i urwać w puencie.
Fragmenty, które wyodrębniłeś byłby niekompletne i ciężko byłoby im funkcjonować jako wiersze OSOBNO. Tak przynajmniej uważam :)

Jeszcze raz dzięki
pozdrawiam ciepło
Coolt

Nie uważam do końca za coś nieorginalnego, tylko widzę taką manierę w wielu wierszach i tak mnie to zastanowiło poza tym warsztat to w pewnym sensie rzemiosło, które dopiero umozliwia resztę. Sens i zamysł konstrukcyjny zrozumiałem. Natomiast tak mnie wzięło na bajanie, zawsze coś się dowiedziałem....

dzięki

Dobry wiersz, bardzo wieloznaczny. Naiwność, zaufanie, wiara bez refleksji - przeciwstawiona intrygom, podważaniom, znudzeniu, fochom... i sprawdzaniu uczuć przez "dotyk". Nie tylko w kwestiach religijnych, prawda?

yesterday
love was such a easy game to play -> jak śpiewał John Lennon.

Teraz ta gra jest znacznie bardziej skomplikowana. Gdzie się doszukałaś kwesti religijnych? Bardzo jestem ciekaw :)

Pozdrawiam ciepło
Coolt

Nie doszukałam się kwestii religijnych. Ale pod wierszem zrobiłeś dopisek, że powstał po wyjeździe Benedykta XVI z Polski, więc myślałam, że może postać papieża stała się inspiracją (jedną z wielu?) dla Twoich refleksji w wierszu. Naiwna dobroć jest często lansowana przez księży i ludzi ortodoksyjnie wierzących, a niektórzy twierdzą, ze także przez samego Chrystusa.
Wiem oczywiście, o czym jest wiersz - jest jasny i zrozumiały, co lubię i uważam za zaletę poezji, a nie za wadę, jak niektórzy. Ale religia może być jednym z odniesień wiersza, jeśli skojarzy się nam on z postacią papieża. Wiara religijna jest rodzajem miłości, a miłość między ludźmi jest dla wielu z nas świętością; jedno i drugie z latami staje się coraz trudniejsze i bardziej skomplikowane, jedno i drugie musimy sprawdzać, podważać i dotykać, żeby nie przestało w nas istnieć. Tak ja zrozumiałam wiersz razem z dopiskiem, nie rodzieliłam tego po prostu.
Pozdrawiam również ciepło.