winobranie

winobranie skończone winnica już pusta
odszedł gospodarz okryty peleryną milczenia
patrzę na krzewy nagie wczoraj tak bogate
wokół wiatr oszukańczo podpowiada słowa
dziś już nic nie znaczące w samotności pola

odszedł czas letnich oczu słońca i pogody
nadchodzi jesień stale powtarzanych ranków
rok się nigdy nie kończy tak jak się zaczyna
daty zostaną tylko cyframi w kalendarzu
nie wypiję z winnicy stworzonego wina

kielich kryształem rzeźbiony w innej spocznie dłoni
jasny uśmiech zaszczyci światłem przewodnika
może pamięć wieczorem mgliście mu przypomni
postać wiernie krążącą wśród krzewów winnicy
która stając się duchem wciąż resztki gron zbiera

Czuję tu zadumę i wspomnienia...
Klimat jest,uczucie jest,forma tylko trochę przegadana...ale proszę się nie obrażać,takie moje zdanie...za rozwlekłe wersy , brak rytmu i rymy tylko gdzieniegdzie

tak, żeby 13-zgłoskowiec dobry wyszedł i rytmiczny,i rymowany trzeba być nie lada poetą!!!!

Z uśmiechem
Irena.

Bardzo ladny wiersz..Naprawde urzekl mnie.Ale istotnie do tej formy brak mi rymow