znicze

zniczami otoczę się wokoło
w ciepło płomieni wtulę
skrawka twojego cienia dotknę
może znów skroń poczuję

odpłynę w świat cichej radości
gdzie dobro już króluje
złe, smutne chwile zapomniane
gdzie bliskość naszą czuję

tak zapatrzona w biel chryzantem
drgającą zniczy żałość
obejmę puste swe ramiona
by wniknąć w naszą małość

tak pragnę dziś szeptu ogników
i wyciszenia chwili
by dzień słoneczny widzieć jasno
by wiedzieć, żeśmy ... żyli

Seweryno, jak zwykle, jestem pod wrażeniem :) piszesz pięknie...

- "tak pragnę dziś szeptu ogników" - cudne

Pozdrawiam serdecznie :)

Tylko, Seweryno, co ty robisz w tym dziale?
:) Nie na tej półce cię szukałam :)

piekny wiersz bardzo mi sie podoba:))))