popatrz

spoczywamy na dnie słów
krople upadają tu zazwyczaj
częściej niż my

snujemy wąską ścieżkę swoich
kroków na całunach historii
czarnobiałych almanachach

wzrastajmy jednak w ciszę
prostą pustelnię gestów

spajajmy tą ścieżką swoje odbicia swoje cienie
i nie mówmy że nie ma już aniołów
które dzielą świat na pół na pół na pył

Zaciekawiło mnie bardziej tylko zakończenie. Choć wszystko wydaje się dobre, ciekawie wymyślone i napisane, ale czegoś mi brakuje. Jakiegoś elementu, który odróżniłby ten wiersz od innych...

pozdrawiam /Arek

Witam. Nie "sypnę" tutaj fachową wiedzą, ale powiem, że utwór wywarł na mnie dość mocne wrażenie. Dużo obrazów się pojawiło. Szkoda, że nie jestem malarzem, bo chętnie bym ten wiersz namalowała :-). Najsilniej zadziałała pierwsza strofa. Pozdrawiam/B.

a czemu ostatnia strofa w takim niełądzie, jeżeli już mają być po trzy wersy to nie zaszkodzi pokroić w dwie zwrotki :)

zgadzam się z jay'em
takie sformułowania jak
wrastajmy w ciszę czy
nie mówmy że nie ma aniołów
nie leżą mi zupełnie
pozdr

o budowie nic , ale treśc baardzo do smaku ! pozdrawiam

Ciekawy, taki delikatny:) Uśmiechy

moim zdaniem wiersz jest niezły aczkolwiek momentami zbyt patetyczny jak dla mnie. Nie lubię jak słowa połączone są w takie ciężkie związki. Ale to tylko momentami :)

Za całość i tak daję +

Pozdrawiam chmurką z nieba