03. 10. 2003.

jak w grobie było
zimno
okryta piórami
zmartwiałam
zakłuta w zbroję
jego ciepłych swetrów
snem zmieniona
w kamień

pod powiekami
w cieniu
niewidne-widoczne
pół-ptaki
pół-ludzie
uskrzydleni
czarne twarze
dłonie odcięte
na sznurkach
dziecinnych rękawiczek
siegały ziemi

jak w grobie
plecami przygięta do łóżka
ziemistym chłodem
budzona co chwilę
nie miałam słów dobrych
ani modlitw pustych
surowym drewnem przetykane
usta
paliły

jak w grobie
plecami przygięta do łóżka
ziemistym chłodem
budzona co chwilę
nie miałam słów dobrych
ani modlitw pustych
surowym drewnem przetykane
usta
paliły
.............

Jak zwykle bijesz mocno Agnieszko, nie znieczulasz.
I bardzo dobrze.
ściskam - Mrika

Moim zdaniem to jeden najlepszych wierszy, jakie ostatnio czytałam na tym forum.

Nie rozumiem tytułu, chociaż podejrzewam, iż za tą datą kryje się ważne wydarzenie.
Ale nie tłumacz, zostaw w domyśle – tak wolę (?).

Pozdrawiam
Aneta

nie lubię się ogólnie zgadzać z kimś...
ale tym razem Anetę popieram całkowicie.

dodam:
klimat jest

Pozdrawiam,
Kai Fist