Oswojenie

spójrz
znowu
cedzę twoje słowa
przez pryzmat liter
choć czas zapętliłeś
w obręcz sekwoi
a echo
jest blade i schrypnięte
dłonie pianisty
niegdyś objawione
wtopiły się w krój czcionki
i teraz oddychasz papierem

spójrz
przecieram miazgę pytań
przez sito braku odpowiedzi
co rok odwracam stronę
ostrożnie
by szkic węglem en face
nie smużył się
popiołem
pochopnego poznania

spójrz
musiałam upłynąć
poprzez tyle zwyciestw
by przyznać rację
zaprawdę
smutek umiera pierwszy
choć śpiewa o sobie wieczność
więc może jednak
przez szparę w podłodze
patrzysz

może tym razem
choćby ze zbyt daleka
poczujesz dumę
nauczyłam się nowego znaczenia
wymiar odchodzenia jest jednak
zdumiewajacy

a mi się nie podoba:(

czytam, czytam i na nowo odkrywam

jak ja to lubię...

zgrzytnęło mi...jest jednak...ale najnormalniej się czepiam z tej wielkiej zawiści

ogromne dzięki

Pelmanku, cieszę się, choć jestem krzynkę rozczarowana - żadnych uwag?!
Agnieszko, pisz szybciutko dlaczego, rozwiń myśl jeśli możesz.
Pani Seweryno, mnie toże trochę zgrzyta, w tym miejscu właśnie. zastanawiam się... możliwe, że będę szlifować. chociaż, z drugiej strony, akurat w ostatnich wersach to "jest jednak" jest mocno usprawiedliwione. i nie bardzo wiem, jaki ekwiwalent wstawić w zamian. eh.

pozdrawiam wszystkich i duże merci - komentarz z rana wchodzi jak śmietana

może tak:

"nauczyłam się nowego znaczenia
ten wymiar odchodzenia

jest piękny
i zdumiewający "


Gorąco pozdrawiam

thx, wezmę pod uwagę. tylko to pięno... wiele o smierci łamiącej serca mozna powiedzieć, ale nie to, to mi nie przejdzie "przez palce". pozdr

wybacz mi nie chciałem Cię zranić

MM, dyskutujemy o wierszu, kawałku literatury, materiale do ewentualnej obróbki. moja uwaga miała usprawiedliwić mój wybór, nie wprawić cię w zakłopotanie wybacz, jeśli odniosłeś takie wrazenie. i nie przestawaj, broń Boże, mieć pomysłów, propozycji, sugestii i pretensji o niedopracowanie formy/treści! komentarzy wciąż mi mało, mało, mało....

W takim razie wróćmy jeszcze do wiersza. Z tym odchodzeniem mam nie mały kłopot. Może dlatego,że za bardzo tkię w chwili obecnej, w "bezpowrotnej teraźniejszośći ", aby opisywać garanice poznania z perspektywy czegoś co ju dawno minęło. Warto więc się zastanowić czy
to "odchodzenie"jest rzeczywiście konieczne.



Ps.oblęd

Czasem najlepiej poznaje się granice z oddali. Czasem czas wyostrza kontury, usypia zagłuszajacy szum straty. Czasem po czasie możemy nie tylko przyjąć ale i wybaczyć, zrozumieć i pogodzić czyjąś wartość z czyimś brakiem. Oswoić się nie tylko ze śmiercią, ale i z życiem przed nią. Bez podziału, w jednym kawałku - przełknąć i nigdy już nie dzielić. A może po prostu z czasem mądrzejemy.
"Dawno" jest względne. Jednak bez względu na to, jak dawno temu cierń wniknął pod paznokieć, czas nie mija póki się go nie wyrwie. Tak mi się zdaje czasem.
Odchodzenie jest konieczne, drogi MM, i to na bardzo wiele sposobów.

Obłęd mówisz :) yet there is method in't.

pozdrawiam
m.