Gadżetowojny

      graphics CC0

znów weekend u niej w bankomacie

lęk wysokości a chłoptaś na Olimpie

uroki życia na piętrze

to znaczy

na pewnym poziomie

włączyłem szlifierkę i cisnę po balustradzie

taktyczne zagranie

jest to krok

ku utwierdzeniu stabilnych parytetów

ruch po garbie spawu epoki

o który goryl czasem mulduje

siła męskiej grawitacji proporcjonalna

do jej ciężaru termicznej zalotki do rzęs

ponoć wyczerpał się

litowo-jonowy akumulator

spod grającej czapki dla aktywnych kobiet

casus bluetootha nad mokrą włoszką

i hartowaną szybką jej smartfona

mam się tym zająć na biegu

ta druga i obca ma osobisty klimat

folkowa stylówa z second handu

ratlerek na smyczy

wciąż skłonna do przebarwień pigmentacyjnych

jej melanina ciemnieje na skutek filtra UV

i nie jest to „solaris” od Staszka Lema

i nie żaden ciawares z miejskiego autobusu

może kiedyś wreszcie sobie pójdzie...

dlatego dociskam tarczę do spawu barierki

nieco drastyczniej

by farba jak puder-tapeta schodziła płatami ze stali

a decybele

naruszały system immunologiczny

dobrego ich samopoczucia

wtedy usta lal jakoby wykrzywiały się w

kwasie hialuronowym

a aksamitne buzie przybierały w meszek

brzoskwiniowym kolorkiem

gruczoły w nadprodukcji kremów natłuszczających

decydują się świecić z zawiści

szlifierka charczy i oscyluje iskrą Zeusa

zaczyna działać sprawczość męskiego gadżetu

o fani greckiej mitologii

mód psychofanka zwraca się pierwszy raz w tygodniu

bezpośrednio do mnie:

kochanie? możesz ciszej? my nic nie słyszymy...

menadżer od modelingu ocenia w ti wi sukienkę

--

*fikcja literacka

Wojenka zaledwie:) czy może Staffowskie wświecić ? :))) oj nie tylko jego sprawdziłem :)

Nie jest to tekst szczególnie mizoginistyczny i nie odnosi się do walki płci. To raczej ciut dłuższa facecja, czyli żart sytuacyjny. Niewątpliwie gadżetomania jest przekleństwem współczesności i dotyczy to obu płci i parytetowo. Facet w utworze też nie jest szczególnym estetą i wzorem do naśladowania – jest chociażby złośliwy. Do „Snów o potędze” mi daleko, Staffa traktuję osobiście z dystansem, ze względu choćby na jego podświadomy nietzscheanizm. Chyba tylko w takim zakresie mógłbym tu skomentować ;) Pozdrawiam.

Tak literówka, "w" jest nadliczbowe, zaraz poprawię, Thanks. 

 Rakugo jest odpowiednikiem takiej komicznej opowieści, fantazja - nie bałbym się tego zwrotu. Złośliwiec czy może wykonujący swoją robotę fachowiec, nie bez kozery napisałem wojenka, fajnie by się uzupełniała z jękiem szlifierki czyli gadżetowojenka :)))

podobamisię cóż więcej, a LS napisałem nie tylko on posłużył się tym słowem. Pozdrawiam i dziękuję za chwilę rozrywki słownej :)))

Tak jak wyżej - w pierwotnej odpowiedzi, „w” jest nadliczbowe, więc spacja nie wchodziła w rachubę, w ogóle tu akurat dokonałem drobnej korekty w zdaniu i to nieszczęsne „w” (którego już nie ma), pozostało z poprzedniego układu zdania. Każdy może doczytać o co chodzi w pierwszej wersji przed edycją.

Rakugo jest formą japońskiej rozrywki słownej, najczęściej - w dialogu. Ten tekst jest monologiem, podmiot liryczny opowiada jest klasycznym narratorem, i nie prowadzi dialogu. Choć tu nie jestem ekspertem.

Zgoda, możesz uznać sobie treść jako rakugo, dla mnie bardzo przyjemna perspektywa twojej klasyfikacji tego utworu. Ekspertem niestety nie jestem, złośliwiec peel –  może być, przyjmuję – pod warunkiem że → żartowniś złośliwiec, ok ;) Do Staffa już się odniosłem, (nie budźmy mistrza, niech śpi w kanonie – a' propos: o Staffie możesz przeczytać u mnie w utworze pt. „Inauguracje kawiarni” - stary kawałek, ale jest tutaj na orgu.

Skoro tekst się podoba – to najważniejsze, miło mi, jeszcze raz zasyłam serdeczności ;)

Kiedyś, tylko mężczyźni posiadali zabawki niedostępne dla kobiet. Teraz to się wyrównało i jest wielkie halo, bo kobiety też lubią gadżety.

Lubią szybko jeździć na motorach, grać w gry, strzelać do kaczek, i robić jeszcze inne różne rzeczy, do których dostępu ich matki i babki nie miały.

Pozdrawiam

Nie ubolewam nad gadżetomanią współczesnych pań, wręcz przeciwnie, o czym jasno opowiada ten mój tekst. Nie oznacza to, że bohater utworu ma stać się nagle archaicznym troglodytą. Używa swoich gadżetów i w przyzwoitych zamiarach ;) Koleżanka do domu a wieczór bilateralny ;))  ais, ludzie różne mają gadżety, jedni grają na piłach, inni na nerwach, są też faceci co szlifują balustrady - i używają do tego gadżetów ;) Życie. 

Wyjeżdzasz z maszynami jak tu się ogląda. Tez lubię ciszę i najchętniej sama, teraz mam gości, goście nie jedzą glutenu, to zrobiłam na szybko sałatkę z figowym winegret.

@Tomasz Kucina  Piąteczek ze szlifierką? To miłego piąteczku z gadżetami :)))

A, i wiesz co, chyba bym zrezygnowała z podpisu na końcu opka, że fikcja literacka. Po co to? Jak napisałes Życie, więc dopisek uważam za zbyteczny.

Papatki.

Po prostu kochasz ciszę Valerio. To lepiej, ja również.

Założę się iż 3/4 tutaj publikujących szanuje spokój. Ludzie lubiący słowa przyjmują stany wyciszenia w zachwycie. Ania Kamieńska kiedyś ładnie to skwitowała, napisała: „nie można potrącić jednej struny, nie poruszając całej ciszy”, zatem cisza się od razu buntuje przeciw zgiełkom cywilizacji. Pewnie taka jesteś – wartościowa, skoro lubisz ciszę. Pozdrawiam gości i smacznego Państwu życzę.

Gorzej jak to gadżet np. jubilerski, szlifierka do kamieni szlachetnych, ais, żartuję oczywiście ;)) Dziękuję, wzajemnie ;)

Napisałem że → „życie”, ale dopiero w odpowiedzi na twój komentarz. Często czytający utożsamiają tekst bezpośrednio z autorem, nie wszyscy czytają też komentarze pod utworami, lepiej stawiać sprawy jasno, zwłaszcza w treściach „podchwytliwych”. Nie wszyscy mają dystans do słów. Jeśli chodzi o to „życie” to w odpowiedzi na twój komentarz wyraziłem się co do realnych sytuacji, tekst nie ma z tym nic wspólnego. W pierwszym komentarzu wyraziłaś opinie co do gadżetomanii pań w praktyce życia, więc i odpowiedź dotyczyła tych realnych konkluzji. Poste. Więc didaskalia jak sama widzisz mają sens, zresztą tu → to raptem dwa słowa ;) Pomyśl ile teraz musiałem postawić słów, by to ci przyjaźnie wyperswadować ;)

Papatki, pozdrawiam ślicznie ;)

tego jazgoczącego człowieka Bóg chce i tak zabić, a ja jestem nieskazitelna, mam taką wdzięczność u Boga, podskakuję tylko radości. a wiesz, jakie łzy chciałbyś, żeby otarł Ci Bóg?:)

Valerio? Znów kierunkujesz, a w zasadzie kierunkujemy ku deliberacjom o Bogu. Wiesz, ja nie mam pewności czy mam prawo zagłębiać się aż tak merytorycznie w tak poważne tematy. A przecież to kolejny już tekst pod którym pytasz o te sprawy subiektywne dotyczące tematów teologii, wiary, Absolutu. Tym bardziej że pod takim obyczajowym tekstem jak ten.

Odpowiem bardzo ogólnie. Piszesz, że Bóg chce zabić jazgoczącego człowieka. Rozumiem, że w nas samych? Osobiście nie użyłbym absolutnie sformułowania, „że chce zabić”, raczej proponuje Bóg człowiekowi by on sam (człowiek) unicestwił w sobie tą pokusę do „jazgotu”, do pędu ku rzeczom tylko materialnym i hedonistycznym. Myślę, że tak właśnie to należałoby ująć, i przypuszczam, że to chciałaś podkreślić. Tak. Zgoda. Myślę wdzięczność dla Stwórcy ma ogromne znacznie. Mi twoja „technologia” życia nie przeszkadza i nie nurtuje, może są tacy ludzie, których drażni subiektywne podejście ludzi do dzieła stworzenia i oczywiście do samego Stwórcy. Uważam, masz prawo do własnych prawd.

Ten tekst nie dotyczy jednak w najmniejszym stopniu tych kwestii. Pewnie jak się domyślasz, jest trochę przewrotny i zawiera elementy sarkazmu społecznego. Nie jest to utwór wulgarny ani szczególnie burzący czy ingerujący w standardy życia ludzi. Jest żartobliwy i radosny, lecz kąśliwy w zakresie tego hedonistycznego systemu wartościowania życia przez obie (podkreślam) obie płcie. I w tym zakresie jest subtelną i tylko autorską kontrą do tych gadżetomańskich postaw. Ale to tylko tak między wierszami gwoli tej twojej czystej sumiennej postawy i światopoglądów.

bardzo pasuje mój kometarz do Twojeo wiersza, bo co stanie się z Twoim ciałem, to już nie mam sensu go poprawiać, ani tej historii w tych ludziach w takim zakresie jak opisujesz. jaka historia człowieka powinna być ważna? ta, która powstała przed narodzeniem świata. obudź się w końcu :)

Nie napisałem, że twój komentarz nie pasuje do mojego utworu. Po prostu tekst traktuje o życiu, a my jakby w alternatywie przenosimy dyskusję do innych zupełnie wrażliwości. Tak sobie wyobrażam, że przed narodzeniem świata (o czym teraz piszesz) historia człowieka nie ma uzasadnienia. Bo według mojej religii Bóg stworzył najpierw świat, a później dopiero człowieka, na końcu zaś odpoczął. Więc z punktu widzenia teologicznego i realistycznego co było wcześniej nie ma chyba znaczenia? Jak doprecyzujesz odniosę się, bo nie potrafię umiejscowić sobie w świadomości o co dopytujesz.

bo zaczął stwarzać świat to dla kogoś, zanim się "urodzi". co robimy, kupuje wyprawkę, urządzamy pokój. on mówił, że wszystko co "wymyślił dla niego" jest dobre, ale nie powiedział aż tak o człowieku, że jest dobry, no właśnie jak się tam odnajdzie, ale pomysłał Jezus ich naprowadzi. Dla Boga Jezus jest uzupełnieniem stworzenia prawdziwego człowieka. 

Trochę się napracowałeś.

Z przyjemnością.

Pozdrawiam

Valerio, nie mam odwagi analizować czym dla Stwórcy- Boga był projekt zesłania Syna Bożego na ziemię, nie sądzę jednak, że to próba naprawy własnej niedokładności, potraktowałaś Pana Jezusa trochę jak nakładkę na system operacyjny niebios. Wydaje mnie się to dużym nadużyciem. Bóg jest doskonały i nie popełnia błędów, tym bardziej nie traktuje Syna Bożego instrumentalnie. Uważam, że wola Boga realizuje się w udostępnieniu człowiekowi pełnej wolności w decyzyjności o sobie o swoim ludzkim życiu, tylko tak można wytłumaczyć drogi człowieka w wyborze grzechu i odrzucenie dobra, prawdy. Nie piszmy o tym, nie analizujmy dalej tych kwestii. Wiesz, po twoich kolejnych komentarzach w kwestiach teologicznych, zaczynam mieć wyrzuty sumienia, co do treści tego utworu pod którym piszemy. Dlaczego mi to robisz? Mam poczuć się turpistycznym autorem, wyzutym z moralności, czy co? To wierszyk obyczajowy, konwenans płci – pastisz z życia ludzi owładniętych modą gadżetów jednorazowych. Ja sam jak podmiot liryczny jestem pod ich pokusą, i szczerze mówiąc nijak nie da się od tego uciec. Można jednak próbować wytyczać sobie inne drogi, jednakże te trzy postaci z wiersza nie potrafią zorganizować sobie w ten sposób życia. To pseudoimperatywy i oczywiście tylko fikcyjne. Nie należy samej treści traktować zbyt dosłownie, o czym informuję w przypisie pod utworem. Mimo wszystko przewrotnie to tekst - ku poprawności, więc nie jest wcale taki odmoralniony, wręcz przeciwnie. Trzeba czytać go "pod włos" ;))

pewne rzeczy są potrzene, ale po co tyle. może Bóg pragnie pokory i odbudowy. Bóg jest właśnie dobry, bo nas tak ratuje, Bóg cokolwiek robi, robi to z miłością a czy z doskonałością, nie wiem. nie pamiętam jak to się stalo, że piszę pod Twoim wierszem o Bogu.

Nareszcie facet w komentarzu, wreszcie męski zbieżny punkt widzenia ;)) Fakt, napracowałem się i pracuję jak pewnie zauważasz nadal w komentarzach ;), weź no szlifierkę i mnie tu zaraz wspomagaj ;) Dzięki za słówko Andrju, „Gatunkowo” pozdrawiam ;)