Wołyń

Nikt się nie spodziewał 

Ludzie białe lalki 

Wola ich huśtawka 

Nikt nie mruknął nawet.

Nie odszedł raźnym krokiem

Głowę kładł pod topór 

Wierzył w świat codzienny

W niewidzialny opór. 

Ona się kąpała 

Za dawnym płakała 

Pośrodku tej rzeki 

Wiosna skocznie grała..

Jakby żadni „nasi” 

Albo nietutejsi

Wtargnąć tutaj mieli

Tęsknota krzyczała.

Wtem nadeszli rano

Z cepem i naganem

Z gwiazdą czy swastyką

Wolną Ukrainą.

Wtem z bełkotem w gębach 

Weszli po kryjomu

Bracia i kamraty

Ze wsi obok, z domów. 

A po krwawej jatce

Stanęli wpół ciżbą

Dumni z pracy w polu

Z udanego żniwa ..

To prawda, znam z opowiadań rodziny, ale jak reagowała tym czasie KG AK w Warszawie? Wysyłała obserwatorów. Polecam :Wołyń zdradzony" Piotra Zychowicza. 

Te dwie linijki zrobiły na mnie największe wrażenie. Co to musiała być za duma...

Pozdrawiam

Gdzie kościoły świecące jesienią

Wśród wołyńskich pejzaży nad ranem

Zawsze pełne wiernych w niedziele

Razem z bogiem który jest Panem

Ludne wioski ludzi szczęśliwych

W różnych zawsze mówiących językach

Dzisiaj błyszczą ruiną kamieni

Nienawiść ten obraz zrobiła

Płacze Chrystus z kapliczki przydrożnej

Bo nie taki głosił nauki

Widzące zwłoki rzeką płynące

I domów płonące łuny

A kamienie krwią niewinnych zroszone

Już od lat zadają pytanie

Czemu sąsiad  mordował  sąsiada

Jaki bóg dał im takie zadanie

Pozdrawiam

Dziękuję. I pozdrawiam. 
 

T.