Kiedy płonie zamek

Jak słońce, gdy ostatnim błyskiem widnokręgu

Stawia w ogniu nieboskłon, rodząc rdzawe iskry,
Tak rozsiewał pożogę wicher porywisty
Szalejąc ponad lasem w płomiennym zaprzęgu.

Wiatr czerpał żaru garście ze rdzenia żywiołu,
Ze starego zamczyska na samotnym wzgórzu,
Z przezasobnej skarbnicy antycznego kurzu,
Który z wolna zamieniał się w strzępy popiołu.

Ach, szczęśliwe zamczysko ogniem wywyższone,
Dostrzeżone w tym blasku jeden raz ostatni,
Obleczone w płomienie i wieków koronę!

W ten sposób kres istnienia żywot uwydatni.
Niech więc dom, co na zgliszczach wśród leszczyny stanie,
Na zawsze zapamięta zamku umieranie.

Piękny sonet. Brawo Ty. M

I mnie się podoba, ale...

Rozumiem, że "ze rdzenia" i "we strzępy" to tak po staropolsku i żeby się zgadzały sylaby.

Natomiast wers "W taki sposób kres życia życie uwydatni" na Twoim miejscu bym przekomponował na np. "W ten sposób kres istnienia życie uwydatni". Można też podkreślić, że to spektakularny koniec w ogniu żywot uwydatnia np. "Tak to burzliwy płomień życie uwydatni" lub coś w ten deseń. Pozostawiam do rozważenia.

Pozdrawiam. FK.

@Kot  Jak patrzę teraz na tą ,,przezasobną skarbnicę" to chyba podzielam twoje zdanie, że to lekkie przegięcie, ale jednak mi brzmi w całości, więc zostanie ;)

@Franek K Dziękuję za uwagi, jedną wykorzystałem :) Co do ,,ze rdzenia" i ,,strzępów" rozumiesz bardzo dobrze, choć nie jestem pewien czy nie są to po prostu błędy. Jeśli ktoś mi to wykaże, pewnie pochylę się nad tekstem jeszcze raz.

@Marek.zak1 Dziękuję za czytanie i obecność :)

Pozdrawiam serdecznie!

Klimat gotyku jest, ale czy coś jeszcze ...

@PuszKin  Idea wiersza była taka, że naprawdę można coś docenić kiedy to się traci. Cechy tego czegoś (może to być przecież osoba, albo ustrój) są w momencie ,,śmierci" najbardziej widoczne. Idąc tym tropem ,,dom" jest następcą ,,zamku", a zatem jako ten następca powinien pamiętać to co stanowiło o jego poprzedniku. Taka koncepcja stała za powstaniem tekstu, a jeśli nie jest choć trochę widoczna, to wynika to z pewnością z moich niedoróbek.

Pozdrawiam

Już pisałem, że wiersz jak motyl, raz wypuszczony leci dokąd chce a autor może tylko słuchać, co o nim, czyli o tym motelu mówią i jak go widzą. Wiersz jest ekstra, a to. że widzą go różnie, tym lepiej.  

@Marek.zak1  Co prawda to prawda. Gdybyśmy mieli tylko wyrażać własne przemyślenia pisalibyśmy traktaty filozoficzne, a nie wiersze. Mimo to szczególnie lubię w poezji gdy udaje mi się wyekstrahować esencję utworu i gdy nabiera on przez nią nowej barwy, gdy treść i forma w widoczny sposób razem współpracują sprawiając wrażenie, że ten wiersz nie mógł być napisany inaczej, że ten motyl miał zawsze polecieć w to jedno, przeznaczone dla niego miejsce.

@dmnkgl Cóż ja widzę początek historii np. takiej Zamczysko w Otranto.

Piękny i przejmujący obraz.

Bardzo mi się podoba "płomienny zaprzęg" - to bardzo plastyczna metafora i idealnie oddaje wizję szalejącego pożaru.

W historię każdego starego zamku wpisany jest przynajmniej jeden pożar, który go zniszczył. Wiele zamków później odbudowywano, choć niektóre pozostały w ruinie.

Czytając wiersz pomyślałam jednak dokładnie o tym, o czym wspomniełeś w komentarzu powyżej: że nieraz moment zniszczenia lub śmierci staje się powodem rozgłosu. O wielu ludziach nie dowiedzielibyśmy się wcale, gdyby nie zginęli w tragicznych okolicznościach.

W przypadku człowieka jednak taka śmierć może być bohaterska lub tragiczna, albo też bezsensowna, gdy ktoś z własnej winy niepotrzebnie szafował własnym życiem. Jeśli chodzi o budowle, czy inne miejsca, ich zniszczenie jest najczęściej tragiczne - bo padają ofiarą albo niszczycielskich skłonności człowieka, albo żywiołów. Chyba że służyły złym celom...

W pierwszym wersie, po frazie "Jak słońce" dodałabym przecinek.

Wers 8 zmieniłabym tak: Który z wolna zamieniał się w strzępy popiołu.

Pozdrawiam

@WarszawiAnka  Dziękuję za jak zwykle cenne uwagi techniczne :)

Myślę, że ludzi też ta metafora może się tyczyć (oczywiście nie zawsze), w szczególności gdy taka śmierć jest dopełnieniem całego życia. Najlepszym przykładem będzie tutaj chyba o.Maksymilian Kolbe. Jego cela była świadkiem prawdziwej ,,pożogi".

Tak sobie myślę, że zasługuje ten temat na zupełnie inny wiersz :)

Pozdrawiam

@dmnkgl czytając ten wiersz zastanawiam się, czy interesuje cię poezja współczesna...? Dla mnie współczesna to również Tadeusz Różewicz... Twój wiersz jest dla mnie oczywiście, archaiczny i niestety o niczym. 

@w kropki bordo  Widzisz, mnie interesuje poezja jutrzejsza :) Staram się przekonywać do takiego pisania coraz więcej ludzi (z różnym skutkiem oczywiście) bo takie mi się zwyczajnie podoba. Z poezją współczesną mam taki problem, że częściej przypomina mi ona spis doniośle brzmiących słów bez żadnej myśli za nią stojącej (a jeśli nawet to zakrytej niedopowiedzeniami).

To, że ten wiersz wydaje ci się o niczym... Coż, jak już mówiłem pewnie to niedoróbka. Szukam wyważnia pomiędzy dosłownością a metaforą i jak widać w tym przypadku zwyciężyła ew twoich oczach zarchaizowana metafora. Nie pozostaje mi nic innego jak zajrzeć kiedy indziej, może akurat coś ci podejdzie ;)

W drugą stronę- staram się czytać twoje teksty, ale są one dla mnie w dużej mierze mgliste. To co jednak mogę z czystym sumieniem oddać- wypracowałaś charakterystyczny styl i choć nie zawsze twój utwór zrozumiem, to jakiś obrazek z tyłu głowy pozostaje :)

Pozdrawiam

@dmnkgl co to znaczy poezja jutrzejsza? Nie rozumiem, ale też do niczego nikogo nie namawiam. Posługujesz się frazami, które są z kosmosu..... dlatego pytam o poezję współczesną? Znasz, lubisz kogoś... czy jesteś w archeo? Jeśli tak to dla mnie nie ma tu miejsca. Pozdrawiam :)

@w kropki bordo  Poezja jutrzejsza, to w moim rozumieniu prąd stojący w kontrze do dzisiejszych trendów (brak rymów/rymy niedokładne, nieregularna wersyfikacja, odbiorca współtwórcą dzieła).

Co na przykład? (taka tam próżna ciekawość ;))

Próbowałem najgłośniejsze nazwiska, ale niespecjalnie do mnie przemawiały. Możesz coś polecić jeśli masz chwilę.

Cóż, mówi się trudno, ja wpadać będę ;)

Pozdrawiam

Zgadzam się. :)

A skoro temat zasługuje na osobny wiersz... napisz go. :)

Pozdrawiam

Z pewnością, choć może trochę na to poczekać ;)

Warto poczekać.

Dobry wiersz wymaga pracy, zwłaszcza jeśli to sonet. :)

Pozdrawiam

Cud mniut, kasyczny sonet!

@Czarek Płatak  A jak niby inaczej? ;)

Pozdrawiam