Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Tomasz Kucina

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                   graphics CC0

 

 

ludzkość wiosłuje z mątwą braku sumienia - przymyka oczy
nie wybacza - a dusza czasem szlocha i lamentuje wcielona w coś
z nicości - ukrywa się w zarodku albo w kryptokosmosie akwenów
w kamieniach na dnie oceanu przez peryskop obserwując świat

 

akwen skażony mątw cyberatakiem upite jodem syreny - ciągle fantazjują
grzywacze pokoju to mewy - dotykają tych słonych oceanów
wciąż ludzkie powietrze podsyca blade barwy nad
uporczywym światem morskim wstaje jutrzenka jak zieleń Veronese’a

 

jurny azymut głowonogów - punkty i linie w przestrzennej geometrii
strzelają z laserów do horyzontu duszy która w nas się przemieszcza
w odczynach krwi w cysternach ambitnych charakterów
dotankowanych pod gilzą z tkanki sumienia - czai się blade światło nadziei

 

podlega naturyzmowi prawdy - oniemiało jak szklane centrum oka

żarłoczne mątwy z worka czernidłowego ciągle strzelają kałem
za duży lej na powierzchni - ta żółć zrewoltowanych ludzików
zmanierowana gorycz odczłowieczenia - zamierza dosięgnąć dna

--

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nikt mi nie dokuczył ;) , mnie w tym wierszu nawet nie ma, chyba, że jako produkt zbiorowy cywilizacji, nasze człowieczeństwo jest drastyczne, tego niestety nie da się zaretuszować, nie zawsze piszę wiersze cukierki - @Laktris, wszystko zależy od punktów odniesienia, czyli życie, To starszy kawałek

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Są tu cukierki @Laktris, są, „Selene zauroczona”, „Pamiętasz”, „Addio ad carnevale”, „W Meksyku” ;D

Tak odczytujesz ten wiersz? Jako próbę zawłaszczenia jakiejś grupy społeczeństwa do planu, do układu zbiorowego? Ale niby jakiego? Mogłabyś sprecyzować poprzedni komentarz? W tekście nic takiego nie ma. To jest obraz opisu degeneracji w relacjach społecznych, a nie próba zawierania jakichkolwiek układów, nigdy nie tolerowałem sekciarstwa, ten wiersz jest raczej konstatacją narracyjną, negatywnym wrażeniem, z nutką dekadencką, ubraną w liczne porównania. Sama napisałaś: Internet i anonimowość to Dżuma i Cholera w objęciach Bezkarności”, o tym też jest ten wiersz, sama dochodzisz do podobnych wniosków, to prawda tylko Bóg jest perfekcyjny, to nie oznacza, że brak szacunku społeczeństw do perfekcji ma być dla mnie własnym sumieniem.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

hehehe. Dobra i ulubiona moja komentatorka jesteś ;)) Jasne, najlepiej koleżkę wpasować w jakieś tam nieczytelne podteksty i niech się potem użera z lawiną hejtu pod własnym utworkiem. Żyjemy jak chcemy, co tam się martwisz, o komentarze w internetach? W tym utworze poddaję ogólnej ocenie relacje międzyludzkie, te miernej jakości próby wzajemnego traktowania się ludzi. Nie opisuję tu przecież konkretnych sytuacji, ani nie ustawiam się po czyjejś stronie (zresztą nie definiuję ani światopoglądowo, ani tym bardziej personalnie), jeżeli widzę, że ten świat jest plastikowy to mam prawo do autorefleksji. Ktoś ciebie próbował werbować do jakichś układów, że tak się asekurujesz? Ja nie włażę w żadne układy, i w związku z tym nie mam uprzedzeń, a poglądy czy preferencje mam prawo mieć, Polska mi się podoba, ludzie traktują siebie trochę dziwacznie, pewnie mają do tego prawo. I tylko o tym jest ten tekst.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeżeli.. cywilizacja.. można było zahaczyć o.. kryptokosmos akwenów.. Mocny pierwszy wers,

obarczasz.. mątwą braku sumienia.. ludzkość, w sumie można, wszak o niej piszesz, kreślisz

porównania i pewną analizę obserwacji...
'Akwen ludzkości' na pewno jest skażony, czy odkazi się, dobre pytanie... a gdzie odpowiedź...
Blade światełko nadziei jest zawsze, ale czy my sami nie przysłaniamy go, bo człek

to jednak paskudne zwierzę. Jasne, nie wszyscy na jedną grzędę.
Ogólne wrażenie, ok. bo inaczej... choć niektóre określenia, np. "niemieje jak..." wywołał ..:)

Pozdrawiam.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Posłuchaj no koleżanko, ja nie mam potrzeby analizy twojego życia, nie interesują mnie twoje potrzeby życiowe i brak energii (co sugerujesz), (napisałem tylko wiersz) - jak to jest?, piszesz, że nie widzisz powodu prowadzenia dyskusji?, a dalej OPOWIADASZ MI O BRAKU OCHOTY NA KONFRONTACJE INTELEKTUALNE W RAMACH KULTURY, i jeszcze o BRAKU POSZANOWANIA DÓBR OSOBISTYCH, Po pierwsze ja nie mam zamiaru z nikim się konfrontować?, tym bardziej wchodzić w konfrontacje intelektualne, a twoje dobra osobiste mnie nie dotyczą? Napisałem wiersz o słabej kondycji współczesnej cywilizacji w relacjach międzyludzkich a ty WYSYŁASZ DO MNIE PŁETWONURKÓW Z TLENEM I GNASZ W RAFY KORALOWE? O co tu chodzi?, (użyłem w tym tekście metafory porównawczej), skoro życie ci płynie (panta rei) – to sama załóż maskę z tlenem, a skoro życie bez wolności jest niczym i to u ciebie – po łacinie w konkluzji sumującej twój komentarz, to po co piszesz o tym pod moim akurat utworem? Czy to ja jestem winny, że Muzy (jak wyżej sugerujesz) odeszły do historii z twoimi publikacjami, czy mam rozumieć, że ktoś ciebie cenzuruje? Nie sądzę. Rozumiem, że coś u ciebie nie gra, pytam się tylko dlaczego te dylematy tutajakurat pod moim tekstem? Rozumiem, że – masz jakiś problem z tym tekstem, (lecz nie wiem o co kaman?), sama przecież kontestujesz rzeczywistość i to w kolejnych komentarzach, a ten wiersz traktujesz prowokacyjnie?, o czym informujesz. No nic tu nie układa się logicznie? Nie wiem o co chodzi. Mam wywalić ten tekst? Czy jak?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pousuwałaś komentarze? Mój Bożeeee, co ja z tobą mam @Laktris? Moje teraz nie mają żadnego sensu. To co? Mam teraz ja też pousuwać? Przecież wszystko było ok, no zareagowałem bo pisałaś bez sensu. Dobra USUNĘ swoje, ze mną jak z dzieckiem, pamiętaj ja jestem i będę zawsze twoim sprzymierzeńcem, i się na mnie nie obrażaj - czasem, muszę odpowiadać skoro piszesz takie komentarze, to się muszę odnieść, jest dobrze? ;)

Dobra orientacja w odbiorze tekstu, podobnie orientuję, tak właśnie jest, pytam o kondycję cywilizacji a odpowiedzi nie udzielam, bo nie chcę narzucać własnych konkluzji, zresztą mogą być nieuprawnione, albo błędne, to tekst sygnalizacyjny – nie narzucający metod wartościowania świata, co do niektórych określeń – tu mogę przyjąć ten argument, akurat „niemieje” - jest mało czytelne i nie wiem czy gramatycznie poprawne, raczej tak, ale pewny nie jestem, zmienię więc na:

oniemiało jak szklane centrum oka

mądra, uzasadniona jest twoja podpowiedź, więc dziękuję, jesteś perfekcyjna w analizach, brawo.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karb udała Rada. Bobu, bo wisi Bob! O, bis! I w obu Boba dar, a ładu brak.    
    • Czy myślisz że ciebie prowadzę? Szanuję od zawsze twą wolę. Wybierasz kierunki wydarzeń, zaliczasz wykroty z mozołem.   A drodze wygodnej i gładkiej, takowej przenigdy nie ufaj. Lecz pozwój, by Bóg twój od teraz, prowadził i nie dał ci upaść. :)  
    • Dokąd prowadzisz mnie drogo, zanim spod nóg się usuniesz? czy w wiekiem będziesz mi bliższą, abym cię mogła zrozumieć? Ile masz w sobie zakrętów, za którym już cisza głucha? Czy mogę z jasnym spojrzeniem, bardziej niż sobie zaufać?  
    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...