Historia choroby

Niesamowity wiersz. Ten pulsujący kwiat w piersi i dusza tłukąca się o szybę...

Nieco mi wadzi powtórka ' w w", tym bardziej,  że zaraz potem masz wiarę też na 'w', ale to w sumie drobiazg. Pozdrowienia

Witaj, Czarku.

Osoba, którą opisałeś, bardzo chciała znaleźć drogę ucieczki z owego "in" - głębokiego "w", stąd te powtórzenia "w" moim zdaniem są celowe i podkreślają ten jednokierunkowy tor drogi.

Taki jakby mniej liryczny wiersz, podobny do zwykłej wypowiedzi (chyba też mógłby być nią) - bardzo na tak.

Pozdrawiam serdecznie.

No właśnie, nie zdążyłam, to jest nieoczywiste. 

:-)

Dziękuję serdecznie. Jak poniżej zauważyła Pi, był to po trosze celowy zabieg mający oddać charakter iniekcji, tego, że to co pl dostał w bagażu od otaczającego go świata przyszło z zewnątrz 'w' niego, zostało weń niejako wtłoczone. Inna sprawa, że zastosowanie 'dostawał ze szczepionką' burzłoby 8mio zgłoskowy układ wersu, na którym mi zależałoby. Mogłoby też być 'dostawał z szczepionką w ramię', ale wtedy też jest o jedną sylabę za dużo, jeśli liczę poprawnie. 

Dziękuję za czytanie i pozdrawiam serdecznie :) 

Troszkę ten wers zmieniłem. Może nie będzie  drażnić :) 

Witaj - tylko ciszę mogę zachować nic więcej -   bo zabolało...

                                                                                                                        Pozd.

Jesteśmy skazani od dziecka na pewne procedury, czy drogę i świat (rodzice, szkoła) chce, żebyśmy postępowali tak, a nie inaczej, dla naszego dobra. Ten determinizm może być odbierany jako niemal jako quasiniewolnictwo.  Z drugiej strony jest on następstwem doświadczeń i uchronienia przed błędami, popełnianymi przez poprzednie pokolenia.  Obawiam się, że większości przypadków,  z obserwacji, wypuszczenie oznaczałoby koniec wysiłku,  edukacji i tzw zejście na manowce , bo niemal nikomu do tego wysiłku zmuszać się samemu nie chce.  Pozdrawiam. Jak zawsze fajnie napisałeś. 

Dobrze zinterpretowałaś chęć ucieczki z 'w'. Wiersz napisałem z myślą o ludziach borykających się z jednym z głównych problemów z jakimi musi mierzyć się wielu współcześnie żyjących. Mówi się o niej 'choroba cywilizacyjna'. 

Myślałem już o tym 'w' powtarzanym i właśnie tak to widziałem. Pl dostawał wciąż z zewnątrz, w siebie, aż to co się nagromadziło przerosło go i jego siły. 

Dziękuję za obecność i słowa komentarza. 

Udanego weekendu :) 

Dziękuję za współodczuwanie. 

@Czarek Płatak nekro, czyli martwe probiotyki, które dostajemy często w małej jednostce domowej, powodują wzrost kortyzolu, w zderzeniu z prawdziwym życiem. Dobry wiersz Czarek. Pozdrawiam

Zdaję sobie sprawę,  że wymogi formalne utrudniają niekiedy takie a nie inne użycie słów , ale widzę,  że jedno 'w' zniknęło  :) jest super wg mnie. Zdrówka też 

Masz zupełną rację Marek. Czasami jednak przekazywane dalej są złe nawyki, czasami też rodzicom, czy nauczycielom brakuje pewnych informacji w skutek czego myśląc, że robią dobrze tak naprawdę szkodzą niejednokrotnie zupełnie nieświadomie wywołując traumę na resztę życia, bądź przyczyniając się do powstawania mechanizmów, które w swojej konsekwencji prowadzą do miejsc, do których nie chciało by się trafić. 

Bywa też tak, że ci, którzy powinni nam świecić przykładem 'świecą' zupełną przeciwnością. Ale te rozmyślania odnoszą się tylko częściowo do treści wiersza. Reszta to po prostu życie i wewnętrzne 'predyspozycje'. 

Z pozdrowieniem 

Dokładnie. Tutaj zastosowane je w niejako dwojakim rozumieniu. Jako pewien word play. Z jednej strony nekrobiotyki o jakich piszesz, z drugiej po prostu pewna dawka śmierci, która później jest obecna w życiu pl'a do samego końca. 

Spokojnego weekendu Dag 

Dobre motto, Czarku. Fakt, to "historia choroby"... przejmująca i nieco dołująca treść, to nic,

opisujmy to, co w nas kipi. Czytam, czytam i w każdej z cząstek podajesz słowa, które

wwiercają się delikatnie w mózg. Mnie się podoba całość, nawet bardzo.

Pozdrawiam.

Tak wzruszająco mówić o tak ludzkich sprawach nie każdy potrafi a jeszcze zamknąć to w zgrabnych ramach. Czapki z głów.

Poruszył mnie twój wiersz. Jest mocno dojrzały, protokolarny wręcz, a jednak ogrom metafory uderza w rdzeń człowieczeństwa i dotyka sumienia przez osobliwy rodzaj współczucia osobistego. (mojego też). Szacun Czarek.

@Czarek Płatak Przejmujący. Prosto, bez udziwnień, dociera głęboko. Pozdrawiam.

Myślę, że wiele osób w sposób metaforyczny doświadcza takich przeżyć - mniej lub bardziej intensywnie. 

Czasem tego w ogóle po nich nie widać.

Pozdrawiam

Dziękuję Nata

Poezja może być terapią. Dla mnie bywa. A wiersz pisałem też z myślą o tych, którzy często niezauważani zmagają się ze swoim bólem i demonami zżerającymi ich po kawałku każdego dnia. 

Pozdrowienia 

Bardzo dziękuję, serdecznie pozdrawiam i życzę udanej niedzieli. 

A wiesz że, mam podobnie... :)

Przybij 5! 

Dziękuję. Nagapiłem się. Może dzięki temu udało mi się mocniej ugryźć temat. Pozdrawiam 

Współczucie