- b e z s e n n o ś ć ..

Zdarza mi się czuć niewidzialną - jak w śpiączce;
Idę w stronę tłumu - przepadając w nim bez śladu.

Przyglądam się mijającym mnie twarzą,
Mimo to, że dla nich nie istnieje - nie żyje.

Uświadamiam sobie wtedy, jacy jesteśmy samotni,
I to nie wtedy kiedy jesteśmy sami - ale w grupie.

Nie zwracamy uwagi na drugiego człowieka,
O ile się on o nią nie upomni - nas nie spoliczkuje.

Gdy tak sunie z naprzeciwka kolejna sylwetka,
Zatrzymuje się na chwile i wyciągam ku niej rękę.

Spogląda na mnie nerwowo - stanowię przeszkodę;
Nie razi mnie jej postawa - na buzi maluje uśmiech.

W myślach układam słowa - by się nie ośmieszyć;
Stresuje mnie ta zwłoka - ale sama to przedłużam.

Kobieta, która mało co mnie nie rozszarpie,
Ma krótkie, kruczo - siwe włosy;

Oczy koloru migdałów - aktualnie zaszklone,
Uśmiech wykrzywiony w grymas;

Ubrana w mlecznobiałą suknie, ciągnącą się do ziemi;
Cała się trzęsie - jest roztargniona;

Ciekawi mnie przyczyna - ale jej nie znam;
Nie mogę się o nią zapytać.

Mogę ją jednak poznać - wracam do dłoni;
Ściskam swoją do jej - przedstawiam się.

Ku zaskoczeniu - odpowiada mi i...
Wtula się we mnie - napięcie ustępuje;

Chce jej pomóc - rodzi się we mnie empatia;
Zabieram ją do kawiarni - nowo otwartej.

Wita nas urokliwa młoda kelnerka;
Mogłabym ją zignorować - tego nie zrobię.

Szczerze się do niej i proszę o wskazanie miejsca;
Usadza nas przy stoliku na środku sali.

Jestem zmieszana - nie lubię być na widoku;
Jednak zmierzam w jego kierunku - siadam.

Nie jest mi źle, z owym usytuowaniem;
Dzięki niemu, mam wgląd na wszystkich obecnych.

Cieszę się - choć dalej nikt mnie nie widzi...
Z wyjątkiem kobiety w śnieżnym odzieniu.

Zwierza mi się - jestem komuś potrzebna;
Jestem ważna - kluczowa dla niej.

To tylko rozmowa - a widzę jak się rozluźnia;
Uciekła ze ślubnego kobierca.

Komiczny jest fakt - że czuła się tam tak,
Jak ja w owym tłumie - odosobniona;

Pan młody był zbyt zajęty powtarzaniem przysięgi,
Jak i szczerzeniem się do pierwszej druhny;

Goście przybyli tak na prawdę się zabawić;
Obojętne jest dla nich kto się pobiera;

Spogląda na swoich najbliższych;
Pochodzi z rodziny wielodzietnej.

Rodzice przybyli z myślą o uldze,
Jaką odczują, gdy kolejne dziecko zejdzie z garnuszka;

Łzy spływają mi do oczu - umiem współczuć;
Powraca do nas panna z obsługi;

Pyta o zamówienie - podaje chusteczki;
Miły gest - szczery , rzadki.

Gdy rozpoczynam z nią rozmowę;
Moja towarzyska się ulatnia.

Jestem czytelniczką, już innej historii;
Kelnerka niedawno świętowała osiemnastkę;

Promieniała na samą myśl o urodzinach;
Jednak przed nimi - nie po nich.

Liczyła na przybycie przyjaciół;
Spotkała się tylko z bandą dzieci.

Dojrzałość stała się równa z używkami;
Możliwością legalnego z nich korzystania.

Ona wie, że nie taka była idea.
Nie czuje się dorosła - niedojrzała.

Ta świadomość - czyni ją dorosłą.
Składam zamówienie - odchodzi.

Nagle sala okazuje się być pusta;
Była taką od początku...

Restauracja nie jest nowa - a stara;
Należy do kochającej się rodziny,

Ledwo wiążą koniec z końcem;
Podane zostaję mi danie.

Jest znakomite - ale co z tego?
Jak cieszy się uznaniem jednej osoby.

Nie mają znanego szyldu;
Dobre chęci i produkty - nie wystarczą.

Budzę się - mama woła mnie na obiad,
Zamykam publikacje i żałuje.

Ubolewam nad faktem, że życie,
Nie może się składać z tylu wymiarów.

Przecież zamyka się na mnie
I jest n u d n e.

Historie innych i ich światopogląd,
Mam za nic - jestem egoistką.

Tylko ja mam problemy,
Reszta to tylko pionki w grze.

Świat to wielka scena,
Ludzie to aktorzy;

Oni są statystami, a ja z bliskimi...
Bohaterami w roli głównej.