Jeden z dziesięciu

znowu rozmawiam ze sobą
i w głowie sam z sobą się kłócę
ciągle myśl ta mnie nachodzi
głupi jestem ja czy głupi są ludzie?

przekleństwo

i wcale nie kobieta o niskiej wadze

obyczajów

tak trudno jest wygrać

PS

lepiej jest przegrać

ale i tak nie mamy wyboru

sprzedam nerkę

nie no, żarcik

co u was

U mnie też

dzisiaj spadł śnieg

i było tak niesamowicie cicho

przysiągłbym, że mógłbym usłyszeć

szelest każdego płatka a, a, a!

wszystkie płatki są wyjątkowe!

one są zupełnie jak my, upadają tak nisko

ale gdy tylko jest ich wystarczająco dużo

to tworzą niezwykle piękną całość

czasem, gdy patrzę w dal, takiej nocy jak ta, a w tle świecą latarnie, zastanawiam się czy to złudzenie optyczne, czy może z moim wzrokiem jest coś nie tak?

Łupieżowe gromadki spadające z nieba nie pozwalają mi siebie po prostu obserwować. Wymuszają we mnie pewien rodzaj skupienia, z którym nie potrafię walczyć- moje gałki oczne podążają ciągle za chmarkami i przez jakiś czas obserwują fragmenty ich pozornie chaotycznej drogi- spojrzenie na  ogół, a już w ogóle jakiekolwiek skupienie na jednym punkcie jest zupełnie niemożliwe.

Pewnie zastanawiacie się dlaczego przytoczyłem tę historię, gdyż zupełnie nie wiecie o co mi chodzi, ale nie martwcie się, ja też! W tym wszystkim, gdzieś, ukryty jest sens. A tak właściwie to go nie ma, ale to nie ma znaczenia, dlatego, że- tak jak już sami kiedyś zrobiliście- możemy go sobie nadać!

chciałbym w tej chwili powrócić do tych ruchów, widzicie, a w zasadzie to czujecie...

Są zasadniczo takie, jak te, które teraz wykonujecie czytając ten tekst i powracając do lewej strony wraz z końcem poprzedniego wersu.

To zupełnie tak, jakby jedne naśladowały drugie, jakby każda śnieżynka chciała być indywidualną literką, opowiedzieć przez siebie historię, a gdy już tego dokona, wprawić obserwatora w pewnego rodzaju amok i sprawić, by powrócił do pierwotnego punktu- ruchem w kierunku przeciwnym do wykonanego- ale nie po to, by kolejny raz zobaczyć to samo! Każdy taki cykl to początek nowej historii.

Poznałem kiedyś dziewczynę. Spytasz teraz

co mnie to obchodzi?

- Nie wiem. 

Wracając, spotkałem kiedyś dziewczynę, ale troszeczkę się pokłóciliśmy.

 Była jak szalony wiatr, który targa włosy a one oddają się mu bezwiednie- nieprzewidywalna i bezkompromisowa. 

Za to my, byliśmy jak dwa różne kontynenty, bo każde z osobna. W dodatku coś z półkulami na bakier, bo u mnie woda w prawo, u niej w lewo. A- jak wiadomo- (bądź nie, jedni wiedzą więcej, inni mniej, ale każdy może wiedzieć tyle samo) 

gdy coś jest bardzo blisko siebie, ale obraca się w zupełnie inne strony to nie da się tego obserwować. Niby można byłoby zrobić swego rodzaju pokrętnego zeza, ale obracanie prawej gałki ocznej w lewo, a drugiej w prawo to istny masochizm. No, chyba, że ktoś ma jedno oko, to najwyżej mu się od tego w głowie zakręci. Ale jak to tak, dłubać sobie w oczodole? 

Właściwie to sam nie wiem o co. Właśnie!

Pewnie nawet, rzekłbym: nie zobaczy tego; ale tego nie powiem, bo sam nie wiem co przyniesie czas i ona też tego nie wie. 

W tym miejscu chciałbym tylko przeprosić.

Ciebie też, jeśli poczułeś się w jakiś sposób urażony, mój wojowniku obserwacji, bądź to ja sam ciebie obraziłem to wiedz, iż naprawdę mi przykro. W głębi duszy wiem, że wcale nie chciałem tego zrobić, lecz czasem działamy zbyt pochopnie, by zdążyć zareagować i zawalczyć z naszym czarnym przyjacielem. 

Ps

Czarny to złe słowo, gdyż może przybrać rasistowski wydźwięk. W powyższym stwierdzeniu chodzi mi o ciemność i jej siłę, swoisty brak światła i jej konsekwencje.

Nie pejoratywne skojarzenie z czarnoskórym osobnikiem.

Zawsze zastanawiałem się:

co sprawia, że z taką żaliwością czytacie komentarze?

Czy to chęć poznania opinii innych o sobie samym? 

Czysta ciekawość, wertowanie nieznanego?

A może coś innego?

Dla fejmu, wiesz. 

A przeważnie to wolę raczej przeczytać inny wiersz, niż opinię do mojego.

Komentarzem mogę zostać urażony, ale komentarz może też zawierać znaczenie które pomoże mi spojrzeć w nowy sposób na dotychczasową twórczość.

Płatki śniegu są spoko i fajnie się je obserwuje, zwłaszcza jeśli jest w pobliżu źródło światła.

Ja mam straszną jazdę z pisaniem, nie mogę wszystkiego udostępniać, bo chyba bym bana dostał. Tak czuję, że czasami pewnych granic smaku czy konwencji nie chcę przekraczać i wtedy kasuję, albo zapisuję w notatniku.

Na marginesie, najgorsze jest to, jak piszesz o dziewczynie, i wydaje Ci się, że to Ona, dokładnie Ona jest tu na forum, i w jakiś sposób odbiera twoją twórczość i tworzy własną w prawnego rodzaju odpowiedzi... Ludzie nie mogą normalnie porozmawiać, tylko będą, wiesz, pisali sobie takie historyjki, bo nie mają odwagi albo racjonalnych podstaw albo Bóg wie czego, aby zmienić aktualny kurs i pozwolić prawdziwemu szczęściu realizować się.

Mogę się mylić, ludzka rzecz.

Pozdrawiam @eMy i wszystkich kreatorów. Konserwatorów sztuki też pozdrawiam :)

Nie przeczytałem wszystkich komentarzy - liczyłem na dziesięć jak w tytule. Kobieta o niskiej wadze

obyczajów na moment mnie tu zatrzymała.

Pozdrawiam.

gadka szmatka :) 

to odnośnie wpisów samego autora pod samym sobą :(

co do meritum, czyli dzieła naczelnego.... no cóż...ze sobą..z sobą.. - kunsztu nie ma, a pytanie egzystencjalne kto jest głupi...  nie jesteś ludziem ? :)

widać charyzmę (te wianki, płynność językowa, nonszalancja w obyciu  etc.;)) ale to kit w obliczu prawdy

zdrówka - mimo wszystko ;)

Nie rozumiem, o co chodzi.