Herbata

HERBATA

Samotności, witaj,

Wróciłam,

Czekałaś na mnie?

Zrobiłaś mi już herbatę?

To miłe.

Dzień dobry, znów jesteśmy razem.

Nierozłączne.

Wiem, nie pozwolisz mi już wyjść samej.

Już jestem dla Ciebie.

Widziałaś się z Żalem?

Co mówił?

Chciał ze mną rozmawiać?

Przecież nie mamy o czym.

A Gniew? Czy On też tu był?

Był na mnie zły?

Nie chciałam, żeby tak wyszło.

Nie chciałam ranić.

Żalu, słyszysz?

Samotności, przepraszam,

Przepraszam, że chciałam odejść,

Ale spotkałam Nadzieję,

Powiedziała mi, że widziała Miłość,

Spotkałam ją, czułam,

Uwiodła spojrzeniem, obudziła zmysły, opętała umysł,

odeszła,

Bez słowa wyjaśnienia.

Nie chciała wypić ze mną kolejnej kawy,

Dlatego jestem Samotności,

Znów jesteśmy razem.

Witaj. Jak przeczytałam za pierwszym razem, to ten wiersz wydał mi się jakiś taki... nie wiem jak to ująć, po prostu nie ujął formą ani zbyt prostą metaforyką. Ale przypomniał mi jakieś moje starsze 'rozmowy z nadzieją' czy samotnością i także użytym motywem herbaty, więc zawróciłam. Przeczytałam drugi i trzeci raz, odkryłam więcej drobiazgów, zarys- i już lepiej. Nawet ostatecznie odnalazłam przyjemność w tym ciągu. Szczególnie moment z żalem, że nie ma o czym rozmawiać.

A tak ogólnie? Przykry ten paradoks czy nawet oksymoron, że peelka, można powiedzieć, tworzy związek z samotnością i nawet przeprasza ją za chwilową ucieczkę. Nie będę bawić się w porady, ale po prostu życzę nadziei, która w końcu nie zawiedzie:) Wybacz za początek, zapewne niemiły, ale wolę napisać szczerze. Pozdrawiam:)