Evelina5590

O nagły poryw serca Proszę Wszechświecie Uścisk ramion silnych Bicie serca szybsze I abym przeglądać się mogła W oczach radosnych O zamigotanie, rozbłyśnięcie, Przyspieszenie, wzruszenie O przypływ tkliwości nagły O wzniesienie, potrząśnięcie O ust pojednanie, splecenie ciał I aby czas się zatrzymał W zaczarowaniu I ciepło nie rozpływało się już w przemijaniu...

Pocą mi się oczy ostatnio Od ostatnich kilku lat Praca rytm życia wyznacza I tylko niekiedy trzeba Wydmuchać nos I przełknąć ślinę Strąciwszy krople potu z oczu Opieram się o ścianę Wzrokiem obrzucam laptop nieszczęsny Zawieszam się I znowu pocą mi się oczy

@[email protected] Dziękuję za miły komentarz. Życzę również zdrowych i pogodnych Świąt :)

Zabrzęczała trawa na białym pagórku namiętnego pocałunku. Rozkosz przywarła do ust, niecierpliwa dłoń osunęła się strąciwszy krople potu oplotła wątłą talię. Schronienie dała czerwień warg.

W świetle poezji rodzą się szaleńcy Zapalają fajkę Gaszą światło W pustej siedzą wannie Niewzruszeni Odebrała moc im sowa Frunąc nisko nad krawędzią Drzwi zamknęły się z łoskotem Nie otwarłszy się w ogóle Każdy wieczór ma niestrawność Brzoza była kiedyś piękna Lecz niewdzięczność okazała Listkom swoim Rozdarty kawałek żłobu Plama purpurowa Jeden wianek to za mało By wykąpać się w Twoich myślach Posrebrzała tajemnica W tan ruszyła Pszczoła niema nawiedziła Zeschły żonkil

Na dnie czeluści moje serce splątane umiera śmiercią powolną, żółwią, rzec można. Losie spragniony czułości kwiatu, błysku mądrego oka i tej brwi, którą tak urzekająco unosisz. Kąciki ust Twoich w uśmiechu rozdają całą radość, jaką potrafię sobie wyobrazić. A gdy zmęczenie mnie zmorzy, przycisnę głowę do poduszki i pomyślę o słonecznym dniu, w którym ciepło nie rozpływa się już w przemijaniu.

Byłeś tak urzekający, chciałam, chciałabym Cię jeść łyżkami, te spojrzenie, pierwszy zapach, zakręciło mi się w głowie. Chciałam, chciałabym Cię jeść łyżkami.

Wiersz powstał już dosyć dawno temu. Pisałam go jako nastolatka :) Odnośnie skróconych form zaimków, nie miałam na celu stworzenie sztucznego patosu. Chodziło o zachowanie rytmu, ponieważ wiersz ten jest w rzeczywistości piosenką.

Po lesie ciemnym wciąż kroczę Tak ciężko jest mi i źle Kolana w błocie me moczę Więc proszę Pokochaj mnie Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat Miłości, czemuś okrutna? Choć nic nie jest piękne jak Ty Twa droga dla mnie za trudna Więc pozwól choć lekko śnić Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat Ścieżki nierówne i kręte Otacza je gęsty bór Me serce z bólu jest zgięte Nie widzi słońca zza chmur Bo miłość to czerwona róża Swym pięknem zachwyca świat Lecz ilość kolców za duża Więc miłość to wielki kat

Smutno mi, Boże, kiedy ranne wstają zorze, w łożu leżę mym w pokorze, gdy się gniewa na mnie morze, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, gdy szyderców patrzą loże kwiaty więdną na ugorze, gdy mnie rani ten, kto może, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, gdy nie lepiej jest, lecz gorzej, gdy w mym sercu zadrę noszę, nie dostaję, a wciąż proszę, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, gdy ma dusza pełna schorzeń, żaden lek jej nie pomoże, kiedy pęka wiary sworzeń, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, kiedy niszczę, a nie tworzę, gdy ucieka blask w ferworze, głową w mur biję w uporze, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, kiedy wiem, co stać się może, gdy pogubię się w mym torze, w serce moje wejdą noże, smutno mi, Boże. Smutno mi, Boże, zamiast szczęścia krzywdę noszę, oczy me ku Tobie wznoszę I nie krzyczę już, lecz proszę. Ach, smutno mi, Boże! Ach, smutno mi, Boże!

Z kolan wstanę, gdy odepchniesz mnie z wściekłością Z wściekłością wstanę Z wściekłości wstanę Zabiorę ze sobą kasztany, które przyniosłam Ci jesienią Strzepię z rzęs płatki śniegu Zabiorę bukiet kwietniowych niezapominajek Zetrę z policzków rumieńce Odejdę

Po plaży brzegiem morza idź, ku słońcu zwróć swą twarz i pomyśl tak, że warto żyć, że jednak dużo masz. Niech lekki wiatr owieje Cię, niech dotknie woda stóp, tą słodką chwilą raduj się i wspomnień tych nie gub. Tak dużo masz, tak dużo masz, choć sam już nie wiesz ile, więc wstań choć raz i podnieś wzrok i zobacz, że aż tyle.

Jest jedno tchnienie, co usta otwiera Nie dając Ci jednak wytchnienia I jedno spojrzenie nachalnie się wdziera Kreując zuchwałe marzenia Są jedne usta pijące łapczywie Spragnione z ust Twoich wody Dwie ręce pieszczące Twe ciało tkliwie Dwie stykające się brody Jest jeden smutek, co duszę rozbraja, Przewierca na wylot, kaleczy piersi Jest jedna łezka, co w oku się kaja Spływając wypala i mierzi

Umieramy, by narodzić się na nowo A może nigdy nie żyliśmy? Może to tylko sen? Sen o życiu? Pogrążamy się sami Upijając się bólem wspomnień i urojonych wizji Niespełnionych Już niemożliwych do spełnienia Prawda obiektywna jest tylko wymysłem W rzeczywistości, czasem przeklętej Przez nas samych, nie potrafiących jej wykreować Tak, jakbyśmy tego chcieli

Bardzo ciekawa propozycja :) Świetnie się to czyta :)

Dziękuję za komentarze i uwagi. Poprawiłam nieco dwie ostatnie zwrotki, żeby zachować rytm.

Martwa w rzece płynie woda Gdzieś w oddali pieje kur Kto nam siły w biedzie doda, Gdy przygniecie życia znój? Zatraciwszy się w ucieczce Potykając się o pnie Otuleni w zimne dreszcze Choć na jawie, jak we śnie Nie daj pomrzeć nam z tęsknoty Nakarm nas miłością Twą Nie bezduszne my roboty Oblane rzęsistą łzą Pragniemy wciąż mocno, bardzo Tak dotknąć, poczuć, żyć Chwytają szponami gardło Gdzie przed nimi nam się skryć?

Nocna mara zaczajona Ukraść chce Twój żmudny sen W kącie siedzi przykulona Czeka, aż odejdzie dzień Na Twej skroni zimny oddech Niespokojny pot na czole Odejdź, krzyczysz, precz ode mnie, Nie zabieraj mnie w niewolę Gaśnie lampa, gaśnie życie Z nieba spada biały puch Kochać chcę, choć cicho, skrycie W martwej ciszy płonie duch W swej mądrości nieodpartej Szukając zaschniętych łez Ile prawdy jest zawartej W księdze życia Bezkresnej

HERBATA Samotności, witaj, Wróciłam, Czekałaś na mnie? Zrobiłaś mi już herbatę? To miłe. Dzień dobry, znów jesteśmy razem. Nierozłączne. Wiem, nie pozwolisz mi już wyjść samej. Już jestem dla Ciebie. Widziałaś się z Żalem? Co mówił? Chciał ze mną rozmawiać? Przecież nie mamy o czym. A Gniew? Czy On też tu był? Był na mnie zły? Nie chciałam, żeby tak wyszło. Nie chciałam ranić. Żalu, słyszysz? Samotności, przepraszam, Przepraszam, że chciałam odejść, Ale spotkałam Nadzieję, Powiedziała mi, że widziała Miłość, Spotkałam ją, czułam, Uwiodła spojrzeniem, obudziła zmysły, opętała umysł, odeszła, Bez słowa wyjaśnienia. Nie chciała wypić ze mną kolejnej kawy, Dlatego jestem Samotności, Znów jesteśmy razem.