*** (Płyną chmury po błękitnym niebie)

branoncka

Sztuka polega na tym, by napisać wiersz  zachowując równą liczbę sylab, ale używając tylko potrzebnych wyrazów i żeby to było stylistycznie poprawnie (naturalne). 

np. poniżej - wymuszona zamiana kolejności wyrazów, aby zachować rym.

Czy mi za to podziękujesz, czy mnie zabijesz? ;)  Miłego dnia :)

Ja to bym chciała w "ciepłych krajach żyć". Nosić zwiewne sukienki, lubię takie. Ale fajne też są te nasze zmiany pór roku;

Urozmaicenie duże. 

Tu mi się podoba postawa wiatru (uosobienie) jest nonszalncki, choć może i robić wrażenie zadufanego w sobie. "I co mi możecie zrobi?"

Fajny wiersz, taki w zgodzie z naturą. Lekko się go czyta. 

Tutaj mam lekki zgryz te chmury "płynace gzdzieś" czyli tak naprawdę nie wiemy, dokąd płyną, ale dalej jest:

No tak przyroda i natura pełna niespodzianek, choć w tym wierszu jest tak naprawdę wszystko poukładane. Ciekawie napisane, ciekawe, ze plka znalazła w chaosie porządek. 

Tu też ten wiatr, wieje, śpiewa, gładzi liście starych drzew - pewnie przynosi im ulgę, bo za niedługo będzie wietrzyskiem i liście zedrze z dzrew. Ale takie są prawa natury, krórą ładnie ukazłaś.   Pozdrawiam Marysiu. :))) Justyna. 

Witaj Justynko

Dziękuję za dokładne wgłębienie się w sens i przekaz wiersza.

Pozdrawiam:)

partykuła się jest enklityką i w moim odczuciu lepiej brzmi jeśli stoi w logicznym szyku z orzeczeniem 

Fachowo nazywa się takie zjawisko inwersją, często stosowane w literaturze (poezji).

Nie rozumiem dlaczego tak się tego przyczepiłeś (jakbym mogła, to bym Cię udusiła

Nie mam do Ciebie żadnej złości, tylko bronię swoje dziecko:)

Narka. 

@Maria_M

Miłego dnia. 

Dziękuję. Nawzajem:)

@8fun zgodzę się z Tobą. Teoria poezji, z którą niektórzy tak bardzo tutaj walczą, daje porządne narzędzia do pisania wierszy, przed ich stworzeniem, co wyklucza konieczność "liczenia" sylab po zapisie. To jest jak muzyką. Kompozytor ma w głowie kompozycje, słyszy jej melodię i dopiero zapisuje. Tego się chyba na odwrót nie robi. 

Wiem, że niektórzy trochę się tutaj podśmiewują z tych "moich" jambów, trochejów, amfibrachów, ale pisząc taki wiersz jak "sprawy kobiece" nie liczyłem sylab. Postanowiłem go zapisać stopą metryczną tam TAM tam TAM tam TAM tam tam TAM tam i 10 zgłosek wyszło z automatu, z zasady zastosowania określonej stopy metrycznej. 

Proste.

Na pewno nie są, ale tu omawiamy Twój wiersz 

Różnie to bywa, ale po Twoich wierszach oczekuje perfekcij, bo Cię na to stac.

nie stosuje się, by pasował rym

Podobnie, bronilem swojego zdania :) Koniec tematu.

Tak, to jest mój wiersz i moje ostatnie zdanie pod nim.

Nie jestem aż taka perfekcyjna, nie idealizuj mnie, piszę jak piszę, raz lepiej, raz gorzej.

Róznie mi to wychodzi, jestem tego świadoma, to jak lepszy i gorszy dzień.

Według mnie, jak trzeba to się stosuje. Nikt nikomu nie zabroni.

I wiesz co, dla mnie ta inwersja nawet lepiej brzmi, przecież to nie mowa potoczna.

Pozdrawiam

Patryku, nie znam się na jombach, trochejach, amfibrachach. Zaczęłam pisać wiersze duszą i sercem, a nie teorią. Teraz dużo się uczę od stront teoretycznej. 

Rytm mam w sobie, na początku nawet nie liczyłam. A co powiesz na wiersze pisane gwarowo np. przez Ślązaków, Kaszubów, ...... przecież tam mamy do czynienia z innym akcentowaniem, a rytm pozostaje, jest nie do pokonania, nawet w wierszach pisanych innymi językami.

Marysiu, 

"Rytm mam w sobie" - bardzo dobrze, że go masz, ale jak chcesz go nadać zapisowi słownemu? Do każdego wiersza będziesz nagrywać zapis z recytacją, żeby każdy mógł usłyszeć rytm, który masz w sobie? 

Tu nie chodzi o przenicowanie poezji w teorię! Absolutnie. Lądowanie na księżycu, choć poetyckie, liryczne, dziejowo piękne, to przecież "od kuchni" nie było niczym innym jak nieskończenie długim ciągiem cyfr. Przecież człowiek nie wylądował na księżycu "bo lądowanie na księżycu miał w sobie"

Rozumiesz tę prostą analogię? 

W liryce "rymowanej" mamy trzy rodzaje wierszy: 

sylabiczne

toniczne 

i sylabotoniczne 

Z czym tu dyskutować? Teoria metryczna, wykształcona przed kilkoma tysiącami lat w Grecji, ułatwiała poetom życie. Nie sądzisz chyba, że poeci siedzieli, pisali wiersz i po każdym wersie liczyli sylaby? 

Nie, oni pisali wg określonej,  z góry założonej melodii, a ilość sylab wynikała z tej "zaplanowanej" melodii. 

I nawet wiersze białe powinny mieć stopę metryczną, może nie klasyczną, ale jakiś powtarzalny schemat, nawet jeśli ta powtarzalność dotyka co trzeciego wersu. 

Tu nie ma o czym dyskutować. To jest zaakceptowana, ogólnie uznana prawda. Jeśli się nie zgadzasz, to zachowujesz się jak dziecko w przedszkolu, które próbuje przekonać geografa, że ziemia nie jest kulista, bo tak mu się wydaje i przytacza kolejne argumenty na poparcie tej tezy.

Przepraszam za tasiemca.

I zauważ, Marysiu, że nikt nie wydaje opinii o treści wiersza, o jego tematyce, a jedynie o bardzo obiektywnym czynniku - jego budowie. 

Ja na przykład - nie znoszę tematyki przyrody w poezji - wszystko to już oklepane i wytrząśnięte z ostatnich okruchów - Staffem, Leśmianem i innymi, co tu więcej można dodać? Ale to tylko moje spostrzeżenie i możesz się z nim nie zgadzać i pisać dalej, bo to nie ma mocy obowiązującego prawa. To tylko subiektywna opinia.

Ale w kwestii tego, co napisałem wyżej - trudno tu z czymkolwiek dyskutować. Jeśli ktoś się z tym nie zgadza, to ja uważam, że broni swojej niewiedzy zamiast napisać "Ej! Chciałabym umieć tak pisać, że sobie w głowie ułożę melodię i jadę wiersz (sic!)". To byłoby najbardziej na miejscu.W przeciwnym wypadku ta poezja męczy - nie tematyką, sztuka ma koić, uspokajać, wzburzać, denerwować, irytować, szokować - od tego jest, ale męczy budową, nieskodyfikowaną, postrzępioną i uciekającą w każdą stronę melodią. 

Nie, to nie o Tobie, ogólnie. 

Dziękuję za obszerną wypowiedź.

i jeszcze w ramach podsumowania: 

To dlaczego każdy zdolny matematyk, czy fizyk, nie pisze wierszy? Nie do końca Paweł Dymek ma rację.

A co powiesz o poetach samoukach, bez żadnej szkoły? Znałam taką jedną kobietę, juź nie żyje, która skończyła tylko 4 klasy szkoły podstawowej, a miała zmysł do pisania wierszy i nawet gmina wydała jej trzy tomiki.

Fajdrosie  Przebacz mi za moją nature "Bo cóż? Ja jestem człowiek prosty. Toteż mi się wydawało, że kiedy się cokolwiek chwali, trzeba o tym prawdę powiedzieć, i koniec. A to, widać, nie był właściwy sposób chwalenia; tu trzeba, jak uważam, tyle pięknych i wielkich rzeczy przylepić danemu przedmiotowi, ile tylko można, a wszystko jedno, czy on taki jest naprawdę, czy nie. Choćby nawet było inaczej, to nic nie szkodzi. Mnie się wydaje, żeśmy się umówili odgrywać pochwały, a nie chwalić naprawdę. I dlatego, zdaje się, każdy z was porusza niebo i ziemię i przypina, co tylko mo- że, byle się wydawał najpiękniejszy i najlepszy – oczywista nie takiemu, który go zna – i oto są pochwały istotnie piękne i uroczyste. Ale ja – ja nie znałem tego sposobu chwalenia i nie znając go, zgodziłem się też powiedzieć pochwałę, kiedy na mnie kolej przyjdzie. „Usta me przyrzekały, lecz serce moje nie”. A zatem przepadło. Ja takiej pochwały nie powiem. Nawet bym nie potrafił."

Ok. 

Zawsz mów, co myślisz, najwyżej się podroczymy:)