Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

medytujący


iwonaroma

Rekomendowane odpowiedzi

Noo, im bliżej ziemi, tym bliżej prawdy;) i im bliżej ludzi. Oczywiście, jak to zawsze, stron jest wiele. I potrzebna równowaga. Alkohol czasem jakoś tak oświeca, otwiera zamknięte za dnia drzwiczki, ale w nadmiarze i ciągłym upojeniu też nie ma co upatrywać słuszności i traktowania tego jako obcowania z prawdą;) tylko co jest prawdą;)? I gdzie granica?

 

Wiersz taki niby z przymrużeniem oka, niby wesoły, ale tak naprawdę mówi o głębszych zależnościach. Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Sam pomysł ok i wykonanie, ale wtrące trzy grosze: nie przepadam za generalizowaniem i zmylił mnie imiesłów w tytule (że go trzeba czytać z żulami - bo oddzielnie czytany może się kojarzyć też z l. poj.). Pozdrawiam,

bb

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jestem wielkim fanem Pani twórczości i raz kolejny zostałem niezwykle pozytywnie zaskoczony :)

 

A co do cytatu, może mam jakieś błędne skojarzenia. Jednak pamiętam jak starsi znajomi wielokrotnie nabijali się z przytoczonego przez Panią cytatu, to samo spotkałem kilkakrotnie w sieci. Kiedyś pytałem o to taty i powiedział, że nie pamięta całej piosenki, ale z pewnością nie chodzi o początek utworu tylko błąd w tekście w innym miejscu oraz akcent wykonawcy. Ja nie widzę, by była jakaś liryczna wpadka (słowo "piosnka" mimo, że jest archaizmem, w poezji jest spotykane do dnia dzisiejszego), a wokal Pana Laskowskiego jest bardzo dobry (chociaż muzycznie piosenka jest dla mnie średnia). Wie ktoś może co ludzie widzieli zabawnego w tej balladzie czy po prostu poznałem dziwnych ludzi?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A z tym alkoholem to jest różnie. Nie jestem pewny czy to mutacja genetyczna, ale chyba tak. Są organizmy, które wydalają nadmiar toksyn bez uszkodzeń fizycznych i mogą przyjmować przez wiele lat alkohol i narkotyki w ilościach, które zniszczyłyby innych ludzi w ciągu paru miesięcy. Nie chcę rzucać pomówień, szczególnie w stosunku do światowych gwiazd rocka, ale wydaję mi się, że lekarze udowodnili to w przypadku Micka Jaggera i Ozzy'ego Osbourne'a. Nie mam czasu zweryfikować tych informacji, ale sam fakt, że Ci goście wciąż występują chyba jest dobrym dowodem :D

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zgoda w 100% z ta równowagą. Tischner, Twardowski - to osoby były (są?) bardzo kochające, a wielu (wielu) pijaczków kocha tylko siebie, albo nawet i nikogo. To się dzieje zawsze indywidualnie, kto zacz i co. Byle tylko nie uznawać, że zawsze pijak jest zły i głupi a ksiądz dobry i mądry. To jaką się drogę wybiera, nie daje gwarancji, że się dojdzie :) 

Co do alkoholu, to uważam, że tak jak ze wszystkim - trzeba rozpoznać w danej chwili - co jest nam potrzebne, a co nie. Czasem alkohol jest nam potrzebny,  a czasem nie. W jakich ilościach? To też sprawa indywidualna :) Nie zgadzam się też z określeniem osoby - alkoholik - tak jak zresztą z każdą łatką przyczepianą raz na zawsze. Człowiek je też codziennie - i jakoś tu się uzależnienia nie widzi, a przecież jest ono ewidentne :) Człowiek generalnie jest osobą uzależnioną (choćby od fizjologii) i wszystkie opowieści o wolności człowieka można między bajki włożyć.

Dzięki za kmnt i zdrówka

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zapewne wiele 'dzieł' by nie powstało, gdyby nie używki;) Myślę, że każdy organizm jest różny, czy to są mutacje - a może i tak;)

no, z tym jedzeniem, to ogólnie jest nam raczej potrzebne do życia, aczkolwiek jego ilość może być tu polem do spekulacji. 

Etykietki zawsze są krzywdzące i często wykrzywiające prawdziwe oblicze osoby. A generalizowanie nigdy nie oddaje 100% prawdy. Ale ciężko się go pozbyć. A znam takich, co wiele 'grup' traktują 0-1, co mnie wścieka. Miłego dnia:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki za uznanie :) 

No cóż, piosenka była obciachowa, ale wszelkiej maści żule (oraz inni stale bądź czasowo nawaleni :)) uwielbiali ja śpiewać, zwłaszcza, by zarwać jakąś żulową panienkę ;)

Co do twórczości Laskowskiego mam mieszane uczucia (delikatnie rzecz ujmując ;)) ale to wszystko kwestia wyczucia i interpretacji, bo Rodowiczka "Kolorowe jarmarki" zaśpiewała z klasą.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...