To mój kraj - pod parasolem

Znalazłem wiersz perełkę na tym portalu...

Pierwsza część o przebudzeniu i poranku doskonała. Tak też odbieram to ranne wstawanie.

Korytarze

Bieganina

Lodówka

Słońce

Pościel

 ujęłaś te rzeczy bardzo bardzo poetycko

.....

Potem dojazd do pracy

Praca

Dom i obiad

Ostatnia strofa też bardzo piękna i kontrastowa.

Liryczna w przeciwieństwie do "realistycznej" reszty.

Wiersz trochę fatalistyczny bo pointa wskazuje że jutro będzie to samo.

 Przeczytałem z przyjemnością.

A jeżeli chodzi o tytuł:

"Obojętność to nasz parasol
On pozwala spokojnie zasnąć
Widzieć świat w niewielkim zakresie
Nie czuć,co historii deszcz niesie
Ale łzy tych cierpiących daleko
Już tu płyną wzburzoną rzeką
I zaleją nasz dom tak spokojny
I parasol nas nie ochroni"

                                                                                                             pozdrawiam

Andrzeju... i za tę przyjemność dziękuję.

Co do tytułu,  masz rację, obojętność to parasol wielu, używany przez wielu pośród nas...  szkoda.

Fajna strofka w temacie.
 

Kontrastów nie brakuje w tzw. codzienności, ciągle za dużo ich... a to podkopuje/ drąży/ przeszkadza, dlatego próbujemy  

powkładać co nieco w wersy.  Świat jest cudowny, dostrzegam to, dobroci jako takiej też nie brakuje, ale ludzie potrafią niezły kocioł "zgotować" drugiemu człowiekowi. To boli.
Gordon... dzięki za czytanie i pozostawione, pod parasolem, aż tak pozytywne wrażenia.  To miłe zaskoczenie.

Beto_b... Marcinie K.... JaKubie... i Wam bardzo dziękuję za "obecność".

Pozdrawiam moich gości.

Dla mnie - wiersz o zaganianej codzienności wielkiego miasta.

Tak to odbieram. 

Pozdr.

Witam -  a dla mnie jest to dobry wiersz -  jest w nim wszystko ...

                                                                                                                       Udanego dnia ci zyczę

Waldku... jeśli jest w nim wszystko i dlatego, wg Ciebie, dobry, cieszę się.

Annie_M... dobrze odbierasz, ta treść pasuje do miasta i... do tzw. prowincji także, moim zdaniem.

Sporo ludzi dojeżdża do pracy, pokonując każdego dnia niemałą odległość, a wtedy tej bieganiny - pośpiechu

jest może jeszcze więcej.

Dziękuję Wam za odwiedziny. Pozdrawiam.

Nie zauważyłam, przeleciał mi mimochodem, ale jestem,

i dobrze, bo wiersz warty uwagi, czytam z przyjemnością, nietuzinkowo opisujesz powszedni dzień,

pozdrawiam :)

Cieszę się bardzo, że 'zawiało' Cię pod parasol i zechciałaś zostawić kilka słów pod wierszem, lubię tak.

Dziękuję za obecność i pozytywny odbiór... :) Także pozdrawiam.

Czarku, dziękuję za punkcik.

Ach Jacku, to ja w te pędy, żeby na post odpowiedzieć a.... ok. ... :) dzięki.!

żeby napisać coś sensownego potrzeba trochę czasu a tu młyn

w tonie minorowym

Pozdrawiam:))

To prawda, na to trzeba nieco czasu poświęcić. Cóż dodać, koniecznie zmiany tonacji, koniecznie. Dasz radę... ;)

już się wylogowałem, bo muszę zmykać, ale wróciłem Nato, bo takiego wiersza nie odpuszczę,

zwłaszcza, że ciężko teraz się dokopać do dobrego tekstu - tak tutaj teraz dużo jest rożnych wierszy, a przebierać nie ma czasu (bo bez limitów) - popieram limity :)

Wpadam do Ciebie wprost spod "Baldachimu nieba" i "przejrzystego świtu" w "korytarze poranków" i "uliczne korki". Dwa światy, całkiem inne, a jednak egzystujące obok siebie. Tam chciałoby się pooddychać pełną piersią, a nawet pokrzyczeć z radości, tutaj uszy zatyka się korkami ulic (świetne!), przy uśpionym w pościeli przepraszam (!!).

Stworzyłaś klimacik, no no - na miarę "terminatorów" palących procesory w moim ULUBIONYM do robienia sobie żartów Mordorze. Powiem, jak Muniek Staszczyk - jest super! Zabieram do Ula la! :)

Pozdrowienia

Wobec tego bardzo dziękuję za powrót, przy okazji za poparcie ograniczenia  limitu,

hurtowego (niemal), wrzucania nowych.  Czytam Twój komentarz i myślę sobie, jak fajnie to wszystko ująłeś.

Życie nam nie ucieka, ono wręcz gna w oszalałym tempie.  Oddychajmy pełną piersią wszędzie tam,

gdzie można, a to co mąci, kręci i co tylko jeszcze, zapisujmy na papierze, jak kto umie.

Papier wszystko zniesie, my też... ;) Mam nadzieję.

Janko, bardzo dziękuję i również pozdrawiam.

Szczerze pisząc - zabieram się jak pies do jeża do skomentowania tego Twojego utworu

od jakiegoś czasu. W końcu się zebrałam (może przez te krzątaniny poranne z takim poślizgiem)

aby napisać, że mi bardzo przypadł.

Jedynie jako ta uczepliwa wiedźma "musisz", "nie zdążę", "przepraszam" i "de ja vu" machnęłabym kursywą.

Pozdrawiam bardzo :)

D.

Deonix... tak już bywa, że idziemy czasami w jakieś miejsce "z poślizgiem". Najważniejsze, że dotarłaś i

jeżeli kiedykolwiek będziesz chciała być u mnie "czepliwą wiedźmą" (też czasem nią jestem),

masz moje przyzwolenie, bo dobre rady zawsze 'w cenie'. Pochylę te słowa... :)
Dziękuję za odwiedziny i za słowo.. przypadł mi.