Ostatnia szansa

W świecie, gdzie nie ma prawdy
życie nieżyciem się toczy
i człowiek wydaje się zdrowy,
a jednak nie widzi na oczy.

I nawet, kiedy postrada
wszystkie dookoła rozumy,
nic to dla oka Boga,
marne te pychy i dumy.

Świadomość się stanie przeklęta
jak jarzmo surowe ze stali,
niewierność w sumieniu się słyszy,
co dławi od środka i pali.

A gdyby tak zamknąć wrota
do władzy haniebnej i sławy,
za głosem serca podążyć,
ocalić, co da się naprawić.

Tak czynią ci rezerwiści,
lecz nie ten, co stale w szeregu,
on nigdy nie traci pozycji,
dopóty nie stanie na brzegu.

Eskorta wciąż czeka gotowa,
by porwać złą duszę w zaświaty,
zionie zgłodniała pochodnia,
dżwięczą kajdany i kraty.

Każdy ma szansę wyboru,
wszak w darze umysł i wola,
nieść belkę krzyża w zaparte,
lub złote berło potwora.

  No i jest dylemat.

Czy wisieć na krzyżu, czy wbijać gwoździe.

                                                    pozdrawiam

I nawet, kiedy postrada
wszystkie dookoła rozumy,

Karenko, ładny wiersz. Godne uwagi w Twoim utworze jest to, że "przełamałaś" stały związek frazeologiczny (idiom) postradać zmysły  idiomem  pozjadać wszystkie rozumy. I choć to moje przełamać idiom idiomem przez wielu strażników poprawności językowej podkreślone będzie na czerwono, a Twoje postradać rozumy okrzyknięte błędem frazeologicznym - warto, warto mieć w sobie odwagę do "rozbijania stałych związków frazeologicznych". Nie bójmy się tego jako ludzie piszący poezję czy też prozę. Ślę pozdrowienia :)    

Świetny wiersz, uwielbiam twoją twórczość.

Pozdraiam A.

dziękuję za wszystkie dla mnie cenne komentarze.Pozdrawiam serdecznie*