Wykaz spraw

Kartki czasu przyszłego, przekłute agrafką.

Chociaż je wolniej zrywam, upływają wartko.

Nawet będąc osobą bez skazy i świętą,

nikt nowych nie naniże w agrafkę zapiętą.

-- I co tak na mnie patrzysz, mój kochany Kosmo?

Ty także kiedyś wpadniesz w zapomnienia pasmo.

Życie mi powierzyło status ojca, dziadka,

lecz o "pra"  nie wspomniało, bo to rola rzadka.

Żeby więc nie wprowadzić wielkiego zamętu,

przymierzam się starannie do słów testamentu.

-- Może powinienem ten spis zacząć od ciebie(?),

lecz wiem, że wszystkie kijki znajdziesz w swoim niebie.

Najważniejsze: płatności, rachunki, terminy.

To będzie najtrudniejsze dla całej rodziny,

więc im tego oszczędzę - sam wszystko popłacę.

Oni ewentualnie, niech dadzą na tacę.

-- Tobie przekażę moje piosenki i wiersze,

bo z wszystkich oczu wokół, twoje są najszczersze.

Różne telefoniczne dane: kody, piny

i rachunków bankowych, hasła bądź loginy;

używane na co dzień, a część z nich od święta.

Chętnie bym je spisał, lecz sam ich nie pamiętam.

-- Wiem, że się niecierpliwisz, ale przestań szczekać.

Póki tego nie spiszę, musisz chwilę czekać.

Przedmioty i sprzęty - nie ma ich zbyt dużo.

Te, co kiedyś tu były, już rodzinie służą.

Mieszkanie wręcz się stało przysłowiową próżnią.

Jakkolwiek postanowię, i tak się poróżnią

-- To teraz chodź na spacer w znanej okolicy,

lecz jak mam cię uchronić od schroniska pryczy?

-- Może w ostatnich chwilach, trzymać cię na smyczy... ?

O jezuuu jaki smutny wiersz. Rachunkowo-opisowy. Pl bez nadziei porozliczany, jedynie z psem w więzi. Sam na uwięzi (samotności). Aż się rwę żeby do serca przytulić, pocieszyć.

Jak dla mnie tekst w pewien sposób doskonały. Realny, rzeczywisty, pełny drobiazgów, logiczny choć uczucie bije w górę jak światło. 

Ściskam

Bb

Twój wiersz nie porusza, on targa emocjami. 

I nie mogę się oprzeć wrażeniu, że :

-- To teraz chodź na spacer w znanej okolicy,

lecz jak cię uchronić od schroniskowej pryczy?

-- Może w ostatnich chwilach, trzymać cię na smyczy... ?

jest apelem o pomoc dla przyjaciela.

Pozdrawiam cieplutko.

Sammi, smutny wiersz. Wprowadziłeś do niego chaos, bo w chaosie peel zaczął funkcjonować. Niestety.Zaniepokoiłeś mnie, chyba ze to czarny żart, iż piesek jeno towarzyszem życia Twego życia jest Wszak piszesz: 

"Życie mi powierzyło status ojca, dziadka,

lecz o "pra"  nie wspomniało, bo to rola rzadka.", ale tu tez mam myśl. Pies zawsze przy Tobie! O!  

A jednak i rodzina ważna, nie che peel robić jej kłopotu:

"Żeby więc nie wprowadzić wielkiego zamętu,

przymierzam się starannie do słów testamentu."  A ten piesek będzie w swoim niebie biegał za rzucanymi przez ciebie kijkami (może mamy wspólne niebo ze zwierzętami?",

choć to tak jakoś może też brzmieć, że będzie nimi bity:

"-- Może powinienem ten spis zacząć od ciebie(?),

lecz wiem, że wszystkie kije znajdziesz w swoim niebie." Tu bym jakoś zmieniła. Wybacz, jeśli uraziłam. Nara. sammi. :) Justi. 

Wiersz bardzo nastrojowy, podoba mi się.

Ale skoro już tyle starań dołożyłeś by wyrównać liczbę zgłosek, to może spróbuj dopracować jeszcze by wyrównać "melodię", bo przy czytaniu "naturalnym" na głos mam wrażenie że coś się nie zgadza. Podejrzewam ze to sprawa jednosylabowych słów które się trudno "łączy" z następującymi po nich.

"kartkiczasu" czyta się płynnie, "choćcoraz" chciało by się jednak przeczytać z przerwą. Może to tylko "Krakowski regionalizm języka" sprawia ale ja takie wrażenie mam.

Dalej bywa podobnie. Proszę przeczytaj na głos by sprawdzić czy rytm się nie łamie. na przykład:

proszę porównaj rytm w tym co napisałeś i po zmianie na"

To teraz chodź na spacer w znanej okolicy,

lecz jak tu cię uchronić od schroniska pryczy?

Przy okazji - kartki upływają  jest owszem metaforą ale .. no nie wiem to ty  jesteś autorem i sam zadeyduj.

Często dużo ciężkiej pracy trzeba włożyć, by utwór wygląda lekko i swobodnie.

Pozdrawiam

Bogusław

I pewnie dlatego Bogusiu nie zwróciłam uwagi na drobne potknięcia.

Z drugiej strony - chyba nie mają aż tak dużego znaczenia, dlatego przyjęłam w całości bez zastrzeżeń.

Beci,

wiersz istotnie - przyprószony nieco smutkiem, bo i traktuje o niewesołej stronie życia, jaką jest nasz stosunek do naszych bliskich, człowieka w ogóle i do naszych braci mniejszych. Gdzieś tam w głębi pobrzmiewa także groteskowe podejście do samego faktu sporządzania swojej ostatniej woli / zbiera się człowiek do tego, zbiera, a i tak w końcowym efekcie, nic z tego nie wychodzi :( /. Pocieszającym dla autora jest fakt, że w dobie cyfryzacji nieomal wszystkich sfer życia, pozostają w nas odruchy bezinteresownego człowieczeństwa, czego Twoja wrażliwość jest jaskrawym dowodem.

Przyjmuję wyrazy uznania dla wiersza, a tuli-pocieszki, przekażę Pl-owi osobiście

Dziękuję za Twój emocjonalny wpis i pozdrawiam ciepło :)

s

Do tego się odniosę Samm, i przytoczę starą rymowankę z warsztatu, nie ma co jej porównywać, bijesz na głowę - ale może coś obudzi. 

Ściskam, bb

Zbieram siły by
...od wtorku umierać. To ładna data -                    
na razie miotłą macham, odpoczywam. 
             
Zacznę umierać od wtorku, dziś jeszcze nie pora:
może pójdę na rower i kogoś pokocham.

Od wtorku będzie inaczej: przejdą wichry i burze
łatwiej będzie, więcej chęci na podróże.
                                             
Od wtorku... ale na razie gładzę się po udzie. 
Dobre plany zawodzą - może i ten nie pójdzie.

Justi,

mam dość dobry kontakt z Pl-em i wiem, że chodziło mu tylko o ten dobry koniec kija. Ale żeby i inni nie mieli podobnych wątpliwości, zgodnie z Twoją sugestią poprawiam ten wyraz na wersję mniej dwuznaczną.

Wiem, że ostatnio jesteś bardzo zalatana. Tym goręcej dziękuję Ci, że przelatując zatrzymałaś się pod wierszem, zostawiając bardzo sympatyczny ślad czytania.

Pozdrówka :)

s

Czytanko, Free,

macie całkowitą rację, że nie prześpiewałem tego tekstu. Na gorąco więc poprawiam sugestie Free, natomiast w kwestii "płynięcia" pozostaję przy swoim, zgodnie z alternatywą wyboru, jaką Free mi pozostawiłeś. Płynie czas, więc mogą i płynąć kartki zdarzeń z nim związane.

Dziękuję Wam obojgu za dobro-słowne komentarze i załączone sercowe lubczyki.

Pozdrawiam serdecznie :)

s

Drodzy: Alicjo, Jacku i JacKu;

zauważam Wasze ślady bytności pod wierszem i przyjmując je z wdzięcznością,  bardzo dziękuję :)

Pozdrawiam serdecznie.

s

Szczera to jest prawda rodzina jest kochana ale przy podziale zawsze mogą być jakieś niesnaski, dobrze o ile jest co dzielić,  gorzej gdy scheda będzie w długach. Dobry wiersz niby smutny ale z humorem podoba mi się:)

Z pozdrowieniem:)

Co prawda jest to trochę off topic ale ostatnio zmieniono kodeks cywilny i spadek domyślnie dziedziczymy z tak zwanym "dobrodziejstwem inwentarza" co oznacza że długi ewentualne spłacamy tylko do wysokości aktywów. Tak więc gdy są długi w najgorszym przypadku nie odziedziczymy nic. Nie można nadal majątku zapisać psu ale można nałożyć na spadkobiercę obowiązek opieki, ale testament z obowiązkami spadkobierców musi mieć formę notarialną. Można też założyć fundację opiekująca się psami a w szczególności też tym jednym... No ale Pl raczej martwi się o to że przyjaciel zostanie samotny.

Ładny wiersz, niewesoły, owszem, ale w końcu każdy w pewnym momencie ma podobne przemyślenia.

W tej chwili akurat nie mam zwierząt, bo nie mogłabym się nimi opiekować. Ale nie raz myślałam, co się dzieje ze zwierzakami, którym umierają najbliżsi ludzie. Gdzie te zwierzęta trafiają? Co czują? Co myślą? Jak sobie dają z tym radę?

Znane są przypadki psów, które ciągle wracają w to samo miejsce - tam, gdzie mieszkały ze swoim człowiekiem albo tam, gdzie były z nim po raz ostatni - ciągle wracają albo nie chcą stamtąd odejść. Czekają całe lata, do śmierci, z nieustającą nadzieją, że ukochany człowiek kiedyś do nich wróci.

Dzięki Bolo za czytanie i reakcję na wiersz. Przywołałeś starą prawdę: im mniej posiadasz, tym mniejszy kłopot.

Pozdrawiam :)

s

D.d. / już wiesz :) / Oxy.

Co by nie powiedzieć, z pewnością zwierzaki osamotnione gorzej sobie radzą niż ludzie po stracie bliskiej osoby.

Podobnie będzie z przyjacielem Peela, dobrze znającego uwarunkowania rodzinne. Los więc psiaka niepewny. Na starość ludzie dziecinnieją; stąd być może jego naiwna wiara, że jeśli będą blisko, uda mu się przejść wraz z pieskiem na drugą Stronę, aby Tam nadal się nim opiekować. Smutne to wszystko, a już nastrój przedświąteczny. Oby nam nie nagadały w noc wigilijną, choć na pewno niektórym by się przydało :)

Bardzo serdecznie Wam dziękuję, Sierściuchy :))

s

Może to nie tyle naiwna wiara, ile takie sobie marzenia? Nierealne, ale dodające otuchy?

Zresztą nie tylko zdziecinniali na starość ludzie wierzą w życie po śmierci, więc może i ten człowiek wierzy, że piesek po swoim życiu dołączy gdzieś tam do niego? To niekoniecznie jest przejaw starczego zdziecinnienia.

Ja też myślę, że zwierzęta gorzej sobie radzą z nagłym osamotnieniem niż ludzie. Aczkolwiek niektórzy sądzą odwrotnie. Nie dowiemy się chyba, jak jest naprawdę, bo nie jesteśmy zwierzętami. W każdym razie one mają świadomość podobną do małych dzieci. Ale jednak ludzkimi dziećmi nie są - jednak czują i myślą nieco odmiennie.

Mimo wszystko ogromnie mi żal zwierząt, kiedy przytrafia im się jakieś wielkie nieszczęście. Bardzo, bardzo mi ich żal, bardziej niż ludzi, którzy rozumieją, co i dlaczego ich spotyka.

A kto jest sierściuchem? Do kogo to kierujesz? :))) Pomyślałam o sobie (bo Misiek) i o moim Kocie Szaroburym, ale on nie komentował Twojego wiersza...

Tyle rzeczy zwala się na człowieka "przed". A "po" nic już nie jest ważne.

Nie zapisał się mój wcześniejszy komentarz, bo widzę, ze byłem.

Smutny wiersz. A dla tych, którzy kochają zwierzęta, jeszcze bardziej dołujący.

Pozdrawiam :)

Oxy,

aż się uśmiechnąłem widząc główki sąsiadujących ze sobą wyżej wpisów :))  Wstrzeliłaś się idealnie w nasz malutki jubileusz. Gratulki :))  Za mną setki chodzą już... jakieś 2 tygodnie, chyba od Dnia Marcina :)

Zdanie o wierszu. W swojej naiwności peel nie myślał o życiu po życiu jako takim, lecz jedynie o możliwości przejścia Tam razem z pieskiem. I to tyle - dość smutków.

Najświeższy, przedświąteczny komunikat:

Cały rok czekałem na ten czarny piątek,

lecz ceny zmalały tylko kawalątek,

przez personel sklepów przedtem podniesione,

do wartości rzeczy, grubo zawyżonej :((

A z pozytywów odnotowuję jeszcze Twoje prawidłowe myślenie. Istotnie, chodziło mi o Was, gdyż Kot mimo braku wcześniejszego komentu, swój ślad zostawił :)

Za to wszystko, jeszcze raz Wam bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam :)

s