bez tytułu

oddziela nas chór nieprzyjaciół
i padlina przykrych zdarzeń
oddziela nas mechanizm kwarcowy
nie osiągamy nic
pozłacane schody wiją się bezsensu
daleko nam do przytulenia
wiją się powrozy babiego lata
oswoimy ten płonący chaos
wznoszący się bezsens
przydepczemy wściekły kark tej rebelii
nie dożyjemy zwyczajnego bycia
a o świcie zgwałci nas odraza
zabronić trzeba teatru
wydłubać oczy Bogu Ojcu
kwintesencję męczącego czucia
i znów wyrwane serce moje
i znów spłukane świtem oczy

nie ma w nas oddechu
podły ten co mówi:
jest sens tego życia
to kat jest naszych westchnień
nocny trybunał z gilotyną
i kac po zemdlonym piciu
ale nic już do nas nie dociera
spalimy wasze książki leniwe
zrujnujemy wszystkie domy
jednym ust otwarciem
by związać z tyłu ręce świętym
dziurawić ich palcem Tomasza

nie przeczytacie nic
nie zamieszkacie nigdzie
nie obejrzycie nic
niestworzenie wiele razy

matko, aleś poleciał, ja samotny, świat jest beee, stary dystansu życzę, fajne te niektóre wersy...pozdrawiam

sans życia i duuużo oddechu; a jednak czuję się sterana tEm tworem.
jest kilka momentów, ale trzeba przewarsztacić i ciąć.
pozdrawiam
kasia :)

No ...Mają rację poprzednicy : przyciąć ! A momenty są ... :-)