Czar z krainy Elfa

Zrywam się ze snu,
Wstań razem ze mną
Otwórz swe skrzydła
I ja je rozkładam.
Ja diabeł z czeluści piekieł
I ty - anioł z niebieskiej krainy.

Nieśmy słowa na skrzydłach,
Wołajmy wszystkim Viktorię.
"Oto jak dwoje jednym,
Oto jak jedno dwojgiem".

Zło i dobro, ciemność i jasność,
Zniszczenie i odrodzenie...

A świat świadkiem że to koniec,
Koniec co jest początkiem.

Życie - czar z krainy Elfa.

To dedykacja dla jedynego Elfa jakiego znam...

Marku - ostatnie zdanie mi przypadło - reszta jakby zbyt Twoja - nie do wyczytania - przynajmniej dla mnie
MN

Rozkołysały Cię magicznie te skrzydła i zbliżyły Cię do drzwi tej krainy, a wiersz stał się Twoim kluczem. Delikatną nitką utkałeś tą drogę, ale obawiam się, że ten świat z pozoru tylko jest taki niebiański. Nie boisz się tych czarów z krainy Elfa??
Wiersz niesłychanie bliski mojej duszy, dlaczego to ty już najlepiej wiesz. Bardzo spójny i magnetyczny. Słowa, słowa..., a między słowami jeszcze więcej.
Pozdrawiam cieplutko Alessia

PS. Jakież ty miałeś szczęście, że poznałeś tego Elfa ;)

"Zrywam się ze snu,
Ja diabeł z czeluści piekieł
I ty - anioł z niebieskiej krainy.

Nieśmy słowa na skrzydłach,
"Oto jak dwoje jednym,
Oto jak jedno dwojgiem"."

tyle zostawiam reszta sredniutka

"Zrywam się ze snu,
Wstań razem ze mną
Otwórz swe skrzydła
I ja je rozkładam."

To - tak.
Widzę pracę i progres. W tym początku jest i skupienie, i napięcie.
Dalej chyba zbyt wiele prostych pomysłów (te opozycje są zużyte, proszę spróbować napisać od tego fragmentu jeszcze raz, o tym samym - ale bardziej z siebie, własną wyobraźnią; pointa może zostać - coś mi mówi :)

pzdr. bezet