Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedyś trawa
była zielona
w stokrotki
i niezapominajki
na mojej
łaciatej od
krów łące
pachniała
deszczem i słońcem
jak krowa beztrosko
pasłem się
na łące

Teraz nie ma już krów
tęsknie za trawą
zieloną
pachnącą
deszczem i słońcem
chciałbym
tak beztrosko
móc znów
paśc się
na mojej
łące

Opublikowano

Uroczy wypas ;]
a taaaa poza wierszem, to od której do której się pasą krowy co by w jesieni mleko dawały , no chyba, że sie nie pasą, jak trawa mokraa :} hyy?

Zakładam,że czytelnik jest inteligentny i skoro podejmuje próbę oceny utworów innych osób, musi wiedziec jakimi zasadami rządzi się poezja,a już na pewno,ze nie należy wszystkiego odczytywac dosłownie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a na mojej łące
lata ły
za jące
za pomocą u - szu
lata ły po Bush'u
i muchy brzęczące
upierdliwe gzy
wszystko latami
wszystko
lata mi.
;)
Opublikowano

nie porwał mnie ten wiersz. przeszkadzał zastosowany podział wersyfikacyjny. poza tym mimo, że nie jest długi, to i tak rozgadany. kwintesencję można by było tu zawrzeć w dwóch zdaniach.

Opublikowano

Swojski klimat robi swoje, obraz krowy zrobił swoje, po co siebie wstawiać jako ta krowę...
coś w tym jest. Krowa łące dodaje klimatu czegos żywego, natomiast w porównaniu do człowieka raczej jako krowy na łące , to czy to sielanka ma być ....relax. Cóż może to przyjemny zamysł celowy dla podkreślenia
istoty osłupiałości i beztemperamencia zwierzęcia,
która w innych kulturach ma inne uzasadnione znaczenie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Sądzę, że jestem intelygientna, z teorii, że nie jestem rośliną. Wiem dobrze, że krowy dają mleko i są takowoż biedne traktowane ... nawet powiem przeszło na mnie krwią matki i nie tylko... , :DDD.
Nastrój wiersza w treści buduje treść i elementy użytych odniesień. Proszę się nie gniewać
krowa to miłe zwierzę z oczami i mu ... nie jest lekka, a raczej przyciężkwo cielista, stąd rozumiem jej osłupiałość - mam poniekąd podobnie ze względu na przyciężkawy umysł. Jednak do krowy mam podejście na tyle humanitarne, że wolę wołowinę od mleka...
Uwielbiam łąki, szczerze kocham te równinne widoki traw. Może powinnam zostać na wsi,
ale nie lubię pasać krów.
Lubię się uczyć czynnie, dlatego zabieram głos. Żeby zrozumieć muszę się za bardzo wczuć żeby zakodować, tak mają podobno urodzone pod Księżycem z prostymi niekiedy rogami kozy. Uprzedzam Amalteą nie jestem, przestałam nią być mając lat 13 , ale z czasem marzę i w mleko opływam.

Poproszę o wykładnię zasad rządzących poezją i nie decydujących o ich dosłowności.
Lubię poezję i pragnę jej odczytywania z należytym zamysłem i z głodnościom osobistom
ich autorów dla swoich tworów.
PZDRX

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andreasTo może zbyt małej wiary jesteś :) lub znasz życie :)) Pozdrawiam:) @Jacek_SuchowiczNa kacu jest wszystko możliwe :) Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymJuż się pogubiłem:)) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...