Ostatni obraz van Gogha

[Janusz Bojarzyniec]

Tu już nic nie da się zmienić;
perspektywa – impresja – ton,
ani drzew spadające owoce,
roztańczone kolory jesieni.

Przez paletę i przez myśl pustą
jak strzał z pistoletu wypali
promień słońca, który zamknie krzyk
rozchylonym czerwonym ustom.

Znikną mary, paryski gwar,
mur klasztorny, korzenne gabloty,
a zostanie tylko kropla krwi
w słonecznikach i zbożach Arles.

Tu już nic nie da się zmienić;
krucze skrzydła – płaczki Południa
przekreślają tuszem na krzyż
roztańczone kolory jesieni.