Jesień w Algarve

[Janusz Bojarzyniec]

zapasy słów rosną w nieskończoność
te hamletowskie już się całkiem wytarły
chociaż wciąż jeszcze ktoś je gdzieś powtarza
stary Willy przewraca się w Stratfordzie
idą zastępy diabłów bo anioły już nie w modzie
więc tylko jeszcze chwilę zaczekaj
błagam ale ty nie słyszysz

jest jesień w Algarve
już diabli wzięli gdzieś turystów
zamilkł wrzask cykad nie do zniesienia
na szczęście mamy jesień w Algarve
atlantyckie fale sprzątają skalistą plażę
bryza coraz bardziej gorzka
krzyczysz coś do mnie szeptem
poprzez te cholerne fale przyboju
stary Willy mamił nas szczęściem
stosownie schwytanym pamiętasz
te bzdury należało już dawno odrzucić
ale my brnęliśmy dalej jak pijane dzieci we mgle
gdzie Albion gdzie portugalskie wybrzeże
tylko wytrawne porto łączy te dwa lądy

a co nas jeszcze łączy
przecież nie ten klif stromy i zdradliwy