Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zmartwychwstanie

adolf
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

adolf

adolf

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Już pyłem w czas żałoby posypali głowy
Przywdziali czarne szaty, odmówili kadisz
gdy krzyk doszedł ich straszny, nie z grobowej groty
że oto nagle ludzie wszyscy zmartwychwstali -

i w srebrnych płaszczach światła wypłynęli z ziemi
Ściekały po nich wody srebrnego Jordanu
lecz jednego człowieka wśród nich nie widzieli
Króla Nazarejczyka z Nowego Kananu.

I wtem Bóg gołębicą, sfrunął w jasnym świetle
"Oto więc już się stało" zawołał do ludzi.
"Jezus zaspał by człowiek uwierzyć mógł w siebie
Jutro Tomasz Niewierny pójdzie go obudzić"

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      przesadzam słowa

      Przez violetta · Opublikowano

      To też o moim kwiatku:)
    • violetta
      Jesienne Refleksje

      Przez violetta · Opublikowano

      Pitagoreizm a to ciekawe:)
    • Konrad Koper
      Kaleczycie mnie…

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      wirtualnym nożem : ideą metaforą modłami znakiem                 … Nóż odbija światło-myli.      
    • infelia
      Snomat

      Przez infelia · Opublikowano

      Gośka, zwolnij, gdzie tak pędzisz, szalona? Ucho w torbie urwiesz, precjoza ci wypadną! Z wózkiem nie nadążam, paragon za mną się ciągnie Długi na trzy metry, aż mnie hamuje.   Na parkingu pod marketem automat nowy stoi. Popatrz na to: błyska i podzwania, jak na jarmarku. „Co w tym pudle widzisz, erotomanie? Lalki dmuchanej ci się zachciało? już po tobie!”   Sny serwują do wyboru, do koloru – nie masz tego w chacie. Nie bądź jędza, raz się żyje, wywlekaj kieszenie. Lukaj: sen o SPADKU... co, wchodzimy? „Masz dwa zeta, ty idioto od Dostojewskiego”   Łup! kapsuła na podajnik spadła z grzechotem. Jeszcze tu wrócimy – kiwam palcem do machiny. Gocha, śpisz już? chryy... dobra nasza, no to lulu... W skrzynce list w grubaśnej kopercie   Z pieczęcią lakową, a w środku nasze imiona i nazwiska. Z drżącą ręką biorę się za czytanie – gęba uśmiechnięta: „Dziedziczycie pałace, wsie, winnice i ogrody. Biblioteki pełne wiekowych ksiąg, rycerskie zbroje,   Skarbce, gdzie klejnoty i złoto migoczą, Jak światła uwięzione w kryształach” Już biegłem korytarzem z marmuru, Już dłonie sunęły po poręczach bogactwa,   Już słyszałem echo donośne obietnic, I nagle zawrócił mnie głos zza pleców: „Oto rachunek – długi po przodkach. Psy, koty i papuga – jedynie twoje!”   Fortuna zaśmiała się w twarz, dowcipnisia jedna. Nasłała komornika, jak zbója z wysokich Tater. Sen na kredyt, życie na minusie, o czarnym chlebie... Gośka, w drzwi łomocą, budź się z tych koszmarów!  
    • Simon Tracy
      wyprowadzanie

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Gosława Nie mogę oderwać oczu od kunsztu z jakim piszesz każdy kolejny wers. Jest to realizm otoczony obrazem chwili. Czasami pięknym i nostalgicznym a innym razem mgielnym i przerażająco chłodnym. Piszesz doskonałą poezję.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...