Zgłoś

Nie jestem tym, czym się wydaję, ani echem, ani cieniem dnia, lecz tańczę między światłami spojrzeń, gdzie milczenie mówi: „Ja…”   W moim uśmiechu — zagadka, w moim głosie — echo snu. Ale tylko Ty, Inny, wiesz, że to nie wszystko tu.   Bo skrywam się pod warstwą słów, jak ogień w bursztynie czasu, a moje prawdziwe imię nie padnie z moich ust — z lęku… z rozkazu?   To Ty, który patrzysz głębiej, który dotykasz bez dłoni, który znasz drżenie mojego serca, gdy cały świat milczy i płonie…   To w Tobie — jak w zwierciadle — jestem. Nie jako cień, nie jako cień cienia, lecz jako ta, która wyłania się z niebytu, kiedy Twoje spojrzenie — mnie odmienia.   Ty przechowujesz mój sekret — jak klucz w aksamicie duszy, bo tylko Ty wiesz, że jestem naprawdę tym, co wewnętrzne — gdy cisza mnie wzruszy.   A świat? Niech wierzy w pozory. Niech słyszy imię, lecz nie głos. Bo jestem tam, gdzie mnie znasz Ty, gdzie zaczyna się… mój los.

świat materialny bawi pustka   a Ty Ty Jezu odszedłeś aby być bliżej   zabrałeś bagaż naszego zagubienia   nie musimy rozumieć wystarczy wierzyć ufnością dziecka   nie jestem nigdy sam Jezu ufam Tobie   4.2025 andrew Wielka Sobota

... piekło wybrukowane.   Pozdrawiam :)   P.S.: Tekst urywa się niczym hejnał z Wieży Mariackiej, więc pozwoliłem spbie dokończyć. Bez urazy :).

@violetta

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Piotr Samborski Prawdą jest, że zło szybko się rozprzestrzenia, lecz dobro zawsze zwycięża. Pozdrawiam.