Ku pokrzepieniu

[Joanna_Janina]

Podnieś dumnie głowę
Uderz w pęta niesprawiedliwości
Nie popadaj w rozpacz bezdenną
Uśmiech niech zakwitnie na twej twarzy
Pomimo dżdżystej jesiennej pory

Przywołuj wspomnienia
Napełnione po brzegi radością
Ludzie umieją niszczyć marzenia
Nie słuchaj ich zanudzającej do bólu mowy

Czyń wszystko
By nie zbaczać ze ścieżki brukowanej dobrem
A jednak wykańczanej
Ostrymi kamykami słów ludzkich

Pamiętaj
Jesteś panem swego życia
Nie sędzią ludzkości
Korzystaj rozsądnie z tej władzy

[teresa943]

Janino, sorki, ale odczułam palec wskazujący taki nieco wyniosły...jak kaznodziejski moralitet;) a może tak odchudzić przegadanie i podać czytelnikowi samą esencję...jeśli zechce, to sam doleje wrzątku...
ale to tylko moja sugestia, a wiersz Twój :)

serdecznie pozdrawiam -
Krysia

[Joanna_Janina]

Dziękuję za dobrą radę i odwiedziny.

[Pomarańcza]

Wiersz przegadany, w dodatku w kiczowaty sposób. Chciałaś pobawić się w umoralnianie? Może lepiej wrócić do kredek.
Nieładna kompozycja, zaburzony rytm, zagubiony przecinek w wierszu bez interpunkcji.
Kolejny utwór na "nie", niestety. Trzymam kciuki za następny.

[Joanna_Janina]

Może następny będzie lepszy. Dziękuje za odwiedziny.

[Judyt]

może być, choć nie zachwyca, J. (: płoniaście

[Joanna_Janina]

Wiem że nie zachwyca.... to dopiero początki.... Dziękuję za wizytę i pozdrawiam