Wspomnienie Kampani Wrześniowej

[adolf]

Ledwo, co noc zwinęła z drzew sztalugi płótno
Dzień rozpadał się światłem jeszcze wczesnej wiosny,
Aż parasol źrenicy trzeba było złożyć.
W tle wiatr rozprostowywał rzek skostniałych włókno.

Las bardzo się rozpisał (prawie na dwa łany)
Na ściółce jeszcze leżał podpisany rosą
Listek i zapach w jednym, zostawiony po to
byś pamiętał o Wiźnie i śmierci Warszawy.

Był listkiem z tamtej pory - wędrował na bucie!
Niewidoczny ślad życia niesłyszalnych czasów,
Zielona fotografia, na niej: plamka – uśmiech.

Zatrzymał się z żołnierzem. Z księżyca kompasu
Odczytał bladość twarzy i wtedy zamilknął
Trzeba na jesień umrzeć, by wiosną rozkwitnąć!