Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Rzeki uczuć
czerwone wstydem
pierwszej nagości,

przegadane potoki dopełnień,
świtanie,
zapach niedzieli.

Pod balkonem winorośl się wspina
jeszcze w białej sukience,
póki jesień nie w polu

rdzawych liści nie zlicza.

Rzeki uczuć
przetrwają poranne przełomy,
przepłyną spokojną falą

spełnione...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zlepek subiektywnych wrażeń, nie budujących klimatu, a jedynie sygnalizujących jakieś rwane refleksy, poza tym niezręczne i wtórne metafory: rzeki uczuć, potoki dopełnień, pierwsza nagość. no właśnie - z tą nagością też bym się nie do końca zgodziła, bo o ile wiem, o co Autorowi chodzi, o tyle ta właściwa pierwsza nagość jest... pourodzeniowa, kiedy jeszcze nie zdajemy sobie sprawy z jej "wstydliwości".
poza tym zbędna i niekonsekwentna interpunkcja, msz wersyfikacja porządkuje treść, a przecinki na końcu wersów wyglądają nieestetycznie, zaś wielokropek niepotrzebnie rozmiękcza.

nie bardzo, niestety, ale pozdrawiam :)
kasia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


za to ja się wypowiem - interpunkcja jest niekonsekwentna.
a skąd Pan wie, czego się tyczy moja, odczytelnicza "nagość" - poza pourodzeniową, jako początku wszystkiego? ten wtręt z gazetami jest impertynencją, czy Pan tak wszystkich po sobie ocenia?
tak, przy takiej postawie Autora - strata - mojego czasu...
Opublikowano

Są dwie możliwości. Jedna z nich, dość prawdopodobna, że nic a nic nie potrafię czytać poezji. Druga, którą się tu zajmę, bo jest odrobinę dla mnie ciekawsza, to taka, że wiersz Ci nie wyszedł. Abstrahując od Twoich umiejętności pisarskich.

Widzisz, mój matematyczny umysł każe mi patrzeć na utwory głównie pod dwoma kątami. Kunsztu i treści. Piękna dla piękna i piękna użytkowego. I... tu z obu stron nie mogę dopatrzeć się niczego ciekawego. Forma nie zachwyca. Oklepane figury retoryczne, nic nie zaskakuje. Regularności za grosz, interesującej nieregularności także.

Treść... Mam wrażenie, że to tylko takie zbitki słówek, żeby brzmiało wzruszająco. Ot niby jest ta rozmowa po świt, wyznania, uczucia, słonko wschodzi i nic. Ni to uczy, ni to wzrusza, ni to skłania do refleksji. Płynie, płyną, rzeki, strumienie, potoki, płynęły, płyną, płynąć będą, nuuuudaaa!

Minus,
nie tym razem.

Pozdrawiam i zachęcam do większej kreatywności.

Opublikowano

obronię wiersz. w tym chaosie, zbitkach słów jak utwór jest nazywany jest "coś", jest atmosfera chociażby niedzieli czy winorośl na balkonie robi klimacik. Faktycznie interpunkcja dziwna i niezrozumiała niby zdania niby skróty myślowe. Interpretacja jak zawsze będzie różna dla odbiorców.
pozdrowienia

Opublikowano

Wypada podziękować za próbę odczytania intencji.Nie zgadzam się,że w wierszu panuje chaos..bo nie ma tutaj przypadkowych słów,wszystkie właśnie tworzą klimat.Całość otwiera się i zamyka przedziałem ""rzeki uczuć"" i jest to zapis chwili,który często stosuję.Wydawało mi sie ,że jest to dosyć oczywisty i widoczny sposób przekazu...a treści w wierszu jest tyle ,że starcza nie tylko na ten jeden.
Jeśli ktoś wypowiada sie wprost...,zarzuca mu się,że zbyt oczywisty,jeśli ktoś podejmuje próbę opisywania rzeczywistości...słyszy,że przegadany,jesli spróbuję mieć zaufanie do czytelnika...wiersz jest chaotyczny itp.itd.Nie dotyczy to tylko mnie.Chcę powiedzieć,że czytam nie tylko u siebie pseudokrytyczne komentarze...dla samych komentarzy.
Wracając do interpunkcji...czytam i czytam...i nie wydaje mi się dziwna,być może nowomodnie
każda kropka i przecinek zdaje sie być dziwnym emblematem.
Wszystkim dziękuje za wpisy...jednak pozwolę sobie nie zgodzić się z pewnymi wnioskami...JJ.

Opublikowano

A klimat, no tak. Przegapiłem tę głębię głębi. Teraz, kiedy wiem, że chciałeś zrobić klimat, odkrywa się przede mną całkowicie nowy świat doznań.

Wybacz, ale w taki sposób można by bronić każdej padliny. Treści może jest dużo, ale nie udało Ci się jej przekazać. Czyli tak, jakby jej nie było. Z tym och ach klimatem to też przesada. Nie zrozum mnie źle. To może być arcydzieło, po prostu zupełnie do mnie nie trafia. Dla mnie to gniot, nie przebierając w słowach.

To jasne, że Ci się podoba Twój wiersz. Ale jeśli nie akceptujesz krytyki a krytykujących obrzucasz inwektywami, to chyba publiczne forum nie jest dobrym miejscem dla Ciebie.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Może by tak pomyśleć o sobie odrobinkę,swojej wzniosłopodniosłej wierszokletności...dla zdrowia...może dobrze by było zapytać innych ,kogo interesuja tego typu komentarze...Panie poeto z głową nie to....no i moze zamiast pisać bzdety...odrobinę pomyśleć...i daruj sobie teraz i w przyszlości..!!! JJ

  • 3 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Nata_Kruk Dziękuję  Poprawiłem...   Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Miłego dnia 
    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...