Pióra

[Kuba Boryczka]

Ja (z myślą o Poecie):

wiatr świszcze nad starą dzwonnicą –
według ciebie – stróżują anioły.
jak opiekuńczy duch lasu kołyszą
niespokojne sowy puchacze dzięcioły.

Ja (do Poety):

patrz idzie chłop.
strzecha pod czapą nie włosy
kościste ramiona
zwierzęcy krok
do domu przez pola
pijany w sztok.
podeptał kłosy.

Poeta:

a ja chcę anioła.

Ja:

ależ chłop uświęcał
siódmy dzień tygodnia.
w bezdroża! na przełaj!
i kołysze się…w biodrach.
a ty wciąż anioła?

Poeta:

tak porwę anioła.
i gładkie pióra
wydarłszy mu wpierw
będę echem w kanionach
i lustrem w chmurach.

Ja:

nie powinno się ducha
zamykać w butelce.
trzeba użyć dłuta
i zrobić z niej puchar.

Poeta:

to bzdura.
nie dam mu zbiec.
jego wrzask to pieśń.

Ja:

niech leci w dzień!
zamilknie wreszcie.
patrz człapie gęś
niezdarnie rozstawia błoniaste łapska
moczy dziób w sadzawkach
i kuprem trzęsie.

Poeta:

bezdumna.
jeśli mam wznosić
na cokół ptaki
to tylko sokół.
nie będzie z gęsi
Nike z Samotraki.

Ja:

i choć cała w piórach
ty mówisz nie?

Poeta:

różnorodność gatunku jest tłem.

[teraa]

niezbyt to ciekawe...

nie widzem zbytniom sensuw pisaniu takich wierszy...

ale to wola autora...

ja tego nie strawie

Tera

[Tommy Jantarek]

a mnie to zaciekawiło, poczytam jeszcze:))

[Grześ Bajgier]

A mi się podobał. Jest piękny i prawdziwy.

[agnieszka puczynska]

Zaczynasz jakoś, potem dramatyzujesz okrutnie, dialog preparowany i momentami męczący, dla mnie to kolejna składanka o niczym.
pozdr.a.

[Kuba Boryczka]

dziękuje za komentarze.

zdravim