Mantra dla O. G.

[Tumus Eulusys]

bywają takie dni
w których słowa niewypowiedziane
myśli rozsypane
tańczą na huśtawkach

są takie noce
pachnące letnim deszczem
chłodem rosy
na której leżeliśmy

ten cholerny czas
nigdy nie pyta
wstydzi się policzka
jeszcze wilgotnego

i jeszcze to miejsce
jak osierocone
w którym cień
maluje już tylko moje kształty

te dni
te noce
ten czas
to miejsce
szepczą mi codziennie
mantrę egoistyczną:
idź!
nie przystawaj!
nie oglądaj się!
zapomnij o nas!

[Anna_Staniszewska]

Smutne. Zupełnie tak jak moja "Psina"... Chyba bardzo ją kochałeś, prawda? Bardzo mocno jest to wyczuwalne w tym wierszu. Wiersz podoba mi się, gdyż mówi o prawdziwych emocjach.

[Michał Gomułka]

Całkiem niezły liryk. Dobrze skonstruowany, przejrzysty. Dobry moment, który wbrew pozorom nie jest drażliwy, to ten z pogranicza dwóch zwrotek:

jeszcze wilgotnego

i jeszcze to miejsce


Właściwe spiętrzenie.

Możliwy jeden mankament:

i jeszcze to miejsce
jak osierocone

Chce się zapytać, jak osierocone CO? Jeśli natomiast "osierocone" to już bez zależności od "jak". Jednak, nie jest to błąd, który dyskredytuje wartość tego, co osiągasz za pomocą słowa "osierocone".

Dodam jeszcze, że faktycznie idź, nie przystawaj, zapomnij o tym, co przeszłe, chyba, że uwzględniasz przeszłość, by przyszłość była lepsza. W razie hołubienia "majaków" - mantra egoistyczna. Idź - podmiocie liryczny, adresacie, w skrajnych warunkach autorze.

[Tumus Eulusys]

Dziękuję za komentarze.

Michale, zamysł konstrukcji "jak osierocone" był dość prosty. Trudno osierocić miejsce, bardziej osobę, z którą się przebywało, ceniło, poświęcało czas. Miejsce to jest jednak tuż obok mnie, więc jest "jak", "jakby" osierocone, bo wypełnione pustką tego (rzeczy) lub tej (osoby), która zwykła była w nim przebywać.

Aniu, tak to było prawdziwe i szczere (mówię tu o sobie) uczucie. Napisałem ten wiersz, by dać wyraz, że choć często "zaleczamy" swoje uczucie", to jednak pozostają miejsca, czas, wspomnienia, które cofają pamięć, które zatrzymują nas przez chwilę na refleksję, mimo że już mieliśmy nadzieję, że tak nie będzie, że to nie powróci... Dlatego wciąż i każdemu powtarzam - z miłości nie da się wyleczyć, jak z kataru, nie minie jak młodzieńczy trądzik. Miłość daje się jedynie zaleczyć. Może to i dodrze, bo choć często potem patrzymy przez jej pryzmat, to pozostaje w nas ten pierwiastek prawdziwego człowieczeństwa, który poprzez doświadczenie uczy nas żyć i kochać od nowa. :-)

[Anna_Staniszewska]

Jesteś mądrym i dojrzałym człowiekiem. Widać, że dzięki doświadczeniom stałeś się silniejszy. Gratuluję :)

[Tumus Eulusys]

I Tobie też tego życzę. Nie - zapomnienia a - zaleczenia :-)

[Anna_Staniszewska]

Tylko, że ja nadal jestem w tym związku, więc sytuacja jest nieco inna niż u Ciebie. Jestem z nim, bo go kocham i wiem, że on mnie też. Tylko czasami jest tak, jak napisałam w "Psinie"...

[Tumus Eulusys]

Ach, rozumiem teraz. No cóż, życie to też sztuka kompromisu i umiejętności rozmowy. Nie zaniedbajcie więc tego. :-)