prośba o zycie ...

[katarzyna Wróblewska]

czas nadszedł by uciec stąd
znaleźć własną ścieżkę
jak najdalej być
już dziś
szalone słowa
uśmiech
zniknął z moich
chwil
dawno tak dawno temu..
dziś pozostał pyl
szmer
jakiś dźwięk
bez znaczenia
w oddali
znajdę odpowiedzi
me
tyle pytań a ja wśród nich
zatonęłam
wieki temu
już nie mogę oddychać
słaba
czuję się
co2 przedawkowuje każdego
dnia
bez grama
tlenu
bez leku na
to
co kuje moją dusze
i powoduje zapalenie
serca
pęka
moje
Ja..!gdy
nie ma dokąd
zniknąć..
nie ma
kąta
ciemniejszego
niż te które wokół
mnie snują się
jak zapomniane
smutki..
a ja pragnę
milczenia..
spokoju..
i wolnej przestrzeni
chce być
jak wiatru powiew o poranku
chce być kwiatem
i pąkiem róży
śpiewem ptaków
i życiem
dziś
głębia pochlania me
cele
a ja żyje
jak wiezień
wśród tłumu anonimów..

[Fly Elika]

o jejjju,
a cóż to...to ciężka proza komuś oddechu brak,
może nie trzeba ulegać aż tak anonimom
bo i po co? sobie wierzyć i własnym oczom
albo zniknąć
smutne i improwizacyjny magiczny wierszyk

skądś troszkę znam te wprowadzanie w nastroje..

a niech piszą sobie