Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Po co te nerwy? Nie napisałam, że nie jest to erotyk, ani że wiersz nie przedstawia dla mnie wartości. Czytam wszystkie wiersze Autorki od dobrych kilku lat i ponieważ bardzo ją cenię patrzę na tę twórczość bardziej ogólnie, a nie tylko odnosząc się do jednego tekstu. To chyba naturalne, że jestem ciekawa jak napisałaby o czymś bez malarskiego pryzmatu. Irytuje już mnie na tym forum, że osoby postronne bardziej przeżywają komentarze, niż autorzy wierszy. Takim sposobem nigdy nikt niczego by się nie nauczył.

Co do prawdziwości. Po prostu nie dowierzam temu co niesie w sobie ten tekst. Są kolory, zapachy, słowa. Ale brak mi w tym ruchu. Oczywiście może to być całkowicie subiektywne odczucie i chyba nie ma sensu o tym dyskutować.

Pozdrawiam.
a.
  • Odpowiedzi 46
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Po co te nerwy? Nie napisałam, że nie jest to erotyk, ani że wiersz nie przedstawia dla mnie wartości. Czytam wszystkie wiersze Autorki od dobrych kilku lat i ponieważ bardzo ją cenię patrzę na tę twórczość bardziej ogólnie, a nie tylko odnosząc się do jednego tekstu. To chyba naturalne, że jestem ciekawa jak napisałaby o czymś bez malarskiego pryzmatu. Irytuje już mnie na tym forum, że osoby postronne bardziej przeżywają komentarze, niż autorzy wierszy. Takim sposobem nigdy nikt niczego by się nie nauczył.

Co do prawdziwości. Po prostu nie dowierzam temu co niesie w sobie ten tekst. Są kolory, zapachy, słowa. Ale brak mi w tym ruchu. Oczywiście może to być całkowicie subiektywne odczucie i chyba nie ma sensu o tym dyskutować.

Pozdrawiam.
a.
W porządku. Gdyby Pani napisała w poprzednim komentarzu drugi akapit tej wypowiedzi, wcale bym się nie czepiał. Pozdrawiam serdecznie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję. jak już napisałam wcześniej, nie miałam jeszcze
okazji zwiedzać Paryża Ach, to ciesz się na zapas. Turnau śpiewał o szarych Paryżach i tak jest. Najlepiej pomieszkać tam troszkę. Jedź, Monet się ucieszy :)

dobrze wiedzieć, dzięki.
jeśli pojadę, to pewnie z jakimś Monetem :P

pozdrawiam
Karolina
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



witaj Agnes,

możesz poszukać w starszych tekstach ;P.
a tak serio, to piszę, jak czuję. po prostu
malarstwo jest mi najbliższe, ostatnio
praktycznie nim żyję, stąd takie wiersze.
oczywiście nie wykluczam innej tematyki,
pożyjemy - zobaczymy.



hmm, ewentualnie możesz tu nie zaglądać,
nie chcę irytacji ;P.
rozumiem, że przez wyszukane słowa rozumiesz
np elementy ówczesnej garderoby. stosuję je,
by podkreślić przeszłość, tamte czasy, tęsknotę
za nimi. jak już wspominałam, znam Paryż
tylko z książek, z obrazów.



dziękuję, kiedyś pewnie spróbuję. jestem teraz
w jednym z najweselszych i najspokojniejszych
okresów w moim życiu, stąd ten optymizm w tekstach.

pozdrawiam
Karolina
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę mi wybaczyć, ale: jak wiersz może być nieprawdziwy? Nieprawdziwa może być sytuacja liryczna. W ogóle co to znaczy, że wiersz jest nieprawdziwy? Chodzi o to, że mało autentyczny? Pani kojarzy Paryż z Rumunami. Fakt, również ich widziałem w Paryżu. Tylko, że ten tekst to erotyk (sic!!!), a nie rzeczywisty opis miasta. To nie jest opis miasta!!! Poza tym chyba dobrze, że Autorka używa wyszukanych słów i metafor i nie ogranicza się do złamanych serc i płaczącego deszczu. To oczywiste, że skoro jest malarką, będzie się odnosić do tej dziedziny sztuki, bo jest jej ona najbliższa, przenikająca przez życie. To tak samo, jak teksty o miłości, związkach, etc. Trudno, by ktoś mocno zakochany pisał o pierdzeniu w stołek. Dalej - dedykacja również może być metaforą. Może podmiot liryczny mówi o innym Monet, takim tylko dla niej, o zupełnie innej postaci, która po części przypomina wielkiego impresjonistę. Pani chyba źle zrozumiała wiersz.

dzięki. wiele prawdy w tym, zresztą już wytłumaczyłam co i jak.
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Konrad Koper tak mnie bardzo:) dziękuję za miły komentarz:)
    • Lubili się. Oprócz nienagannego wyglądu łączyły ich lata terapii i te samotne noce w szpitalu. Gry w planszówki i awersja do telewizora, przełamana z inicjatywy Grześka "Planetą małp. Ewolucją". Nieraz była mowa o "Miodowych latach"- tyle z mainstreamu. Cały świat był ich. Byli niekonformistami. Zawsze pod prąd. Buntowali się przeciw mainstreamowi. Najpierw uwodzili się grając w grę planszową, a potem szli do łóżka. Iskry, wiadomo. - 5 minut patrzymy sobie w oczy? - Yes. Taki ich mały fetysz. Nieprzebadany naukowo, według Grześka. To nic. Pomaga. Ustawił stoper na 5 minut i 20 sekund ( z zapasem, rzecz jasna). Usadzili się wygodnie, naprzeciw siebie. Gwiazdy sypały się z jego oczu. Milczeli przez 5 minut, ale opowiadali sobie dużo, przez te oczy. Stoper dał znać o płynącym czasie. Poszli przygotować coś do zjedzenia. Jego długie palce powoli wyciągał chleb z worka. Paulina i Grześ mieli plany połączyć się na wieczność.   - Do Bartka czuję miłość. Do Ciebie czuję przeważnie obojętność. - A- ha ...( W środku Paulina się gotowała) - Chcesz nad tym popracować? - Nie.     Paulina wzięła torbę i załakładając buty oznajmiła że idzie na spacer. W nerwach nie mogła zamknąć domu. Chciała się znaleźć jak najdalej. Od niego. Pogoda była dojmująco piękna. Jej krok dostosowała do przeciętnej prędkości przechodniów, czyli jak na nią, szybki. "Nie ma problemu"- mówiło jej tempo. Oczywiście, że jest. Właśnie miłość jej życia oznajmiła, że woli swojego bratanka od niej. I może nad tym popracować. Pracować?! Przecież, kurwa, jesteśmy ze sobą od 1,5 miesiąca i nic innego nie robimy tylko pracujemy, robimy rzetelnie ćwiczenia z książki psychologa- coacha, byliśmy nawet u specjalisty. Szła przed siebie, idąc tam, gdzie panuje beztroska. Tam, gdzie nie obawiała się niczego. Kiedyś tam piła piwo i powodowała zawroty głowy, kręcąc się na karuzeli. Na miejscu nie było nikogo, oprócz jednego mężczyzny. Zawróciła i szła dalej, przed siebie. Doszła do domu rodzinnego. Po drodze zawibrował jej telefon. Odczytała dopiero na miejscu. - Jesteś już. - Tak. Sama, bez Grześka. BEZ niego. Nie wiem co się dzieje ... Powiedział, że czuje do mnie obojętność. Wyszłam na spacer, on pisał, że też poszedł się przejść.   Zjadłam sama naleśniki i nie czując już głodu położyłam się, na wpół siedząco. Zadzwonił. On. - Cześć, Grzesiek. - Cześć. Rozstajemy się. - Ale jak to? Jesteś pewien? Ja nie chcę. Chcę to ciągnąć! ... - Rozstajemy się. - ok - Kiedy zabierzesz rzeczy?     Pustka. Nie będzie już wspólnych spacerów, śniadań, kąpięli czy wypadów. Czuje, że coś podnosi ją na duchu, nie pozwala jej dotknąć dna. To substancja, którą ma we krwi, rozprowadzona po całym organiźmie; substancja stabilizująca nastrój, działająca przeciwpsychotycznie. Dzięki, o psychiatrio!
    • @Robert Witold Gorzkowski Dziękuję za ciepłe słowa, pozdrawiam!
    • @violetta Ładne - pokrzepiają...  
    • chodzę po głazach gdzie błękitna woda kaskadowo spływa wokół kolorów fioletu jasnego zachodu skrzydła ptaka mgły  przebijam się jego głębią promieniami zmieniając w pudrowy pączek róży  Dzika róża  zbieram białe sercowe płatki delikatne jak bibułka w dłoni a pod falbanką chroniona liną nie tracę swojej łagodności  spleciona w koku czerpię siłę        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...